Albert van de Ven
Demissionair premier Mark Rutte, kandidaat-opvolger van Jens Stoltenberg als secretaris-generaal van de NAVO, bezigde de krachtigst mogelijke taal door te beweren: “De dood van Navalny getuigt opnieuw van de immense wreedheid van het Russische regime.”
De gang van zaken, – waarbij de eerste meldingen na elkaar gecoördineerd afgingen als knetterend vuurwerk en de aanwezigheid van echtgenote Julia Navalnaya, precies op tijd uitgenodigd op de jaarlijkse veiligheidsconferentie in München om te kunnen worden omhelsd door Nancy Pelosi en te kunnen waarschuwen dat Poetin en zijn medewerkers spoedig de rekening voor de misdaden tegen Rusland gepresenteerd zullen krijgen – rechtvaardigt de veronderstelling dat een en ander goed was voorbereid en georganiseerd.
Het kwam dan ook precies op tijd om het effect te ondermijnen van het spraakmakende interview van Tucker Carlson met Vladimir Poetin, dat in zeer korte tijd wereldwijd meer dan een miljard maal werd bekeken, en veel sympathie voor Poetin en begrip voor Ruslands problemen opleverde. De aanhoudende anti-Poetinpropaganda in het Westen werd hiermee ondergraven, doordat iedereen de mogelijkheid werd geboden om ongecensureerd kennis te nemen van Poetins visie op de geschiedenis van Rusland en Oekraïne en geopolitiek als gevolg van de onbetrouwbaarheid van afspraken met Amerikaanse presidenten. De dood van Navalny heeft de Poetin-haters een wapen in handen gegeven om de westerse steun voor de proxy-oorlog in Oekraïne weer hoog op de agenda te zetten. De anti-Russische sancties staan niet meer ter discussie.
Het belang van Navalny als de meest betekenisvolle tegenstander van Poetin is een westerse mythe. De werkelijke oppositie in het Russische politieke bestel wordt gevormd door de communistische partij. Maar deze is het in grote lijnen eens met Poetins internationale beleid, en duidelijk geen geschikte keuze voor Washington om in de retoriek van politieke propaganda als Poetins vijand te gebruiken. Zo iemand moest wel gevonden worden, en de CIA en de Britse MI6 zorgden ervoor dat Navalny die rol kon gaan vervullen. Hij was op geen enkele manier een oppositieleider met een noemenswaardige aanhang onder Russische kiezers. Navalny werd in 1999 lid van de Russische sociaal-liberale partij Jabloko, die in 1993 werd opgericht om oppositie te voeren tegen president Boris Jeltsin. In 2007 werd Navalny echter uit deze partij gezet, vanwege zijn contacten met extreemrechtse nationalisten. Er circuleren beelden waarop hij te zien is tussen neonazi’s, die tijdens demonstraties de rechterarm gestrekt naar voren steken en zichtbaar tatoeages met nazi-symbolen dragen. Voor zijn gevangenneming onderhield hij zeer nauwe contacten met de Britse MI6, de Amerikaanse CIA en internationaal opererende Amerikaanse organisaties als NED (National Endowment for Democracy) en USAID (United States Agency for International Development), die bekend staan om hun belangrijke rol bij de zogenaamde kleurenrevoluties, die ‘regime change’ tot doel hebben.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
Toen Poetin het presidentschap overnam, werkte Navalny samen met verschillende politieke activisten, zoals Maria Gaidar (dochter van Yegor Gaidar, premier onder Jeltsin) en Gary Kasparov (voormalig schaakkampioen en politiek activist), die als doel hadden met hulp van bovengenoemde organisaties Poetin aan de kant te zetten. Zijn aanhang was echter zeer beperkt, rond de 2%, zodat hij geen enkel gevaar voor de positie van Poetin opleverde. Poetin kon toen – en tot op de dag van vandaag – rekenen op zeer veel steun onder de Russische bevolking, omdat hij het land na de rampzalige jaren negentig weer aan de burger had teruggegeven.
In maart 2022 benoemde Poetin tijdens een speech de aanwezigheid van een ‘Vijfde Colonne’ binnen Rusland, die voornamelijk bestaat uit oligarchenfamilies, cybernetica-technocraten en maffia-achtige miljardairs. Poetin zei (ingekort en vrij vertaald): “Zij wonen hier, maar hun hart ligt bij ‘het Westen’; zij geven niets om hun landgenoten of Rusland en hebben er alles voor over om bij die ‘hogere kaste’ te behoren. Zij zijn zelfs bereid hun eigen moeder verkopen om dat te bereiken. Wat zij echter niet begrijpen is dat zij binnen die ‘hogere kaste’ niet meer dan gebruiksvoorwerpen zijn, met als doel maximale schade aan ons volk aan te richten. Nadat zij hun nut hebben bewezen, kunnen zij dus worden opgeruimd.”
Sinds de ommekeer in de houding van Washington jegens Poetin, heeft een reeks moorden plaatsgevonden, met geheimzinnige en nooit naar behoren onderzochte omstandigheden, waarbij het Britse MI6 de hoofdrol speelde. Dit is in een welbekend patroon gaan passen van valse-vlagoperaties, bedoeld om afschuw jegens Poetin en Rusland te verversen. Kenmerkend daarbij was, dat ruim voordat de details bekend konden zijn, onmiddellijk met grote stelligheid naar Rusland, en specifiek Poetin, werd gewezen. De bekendste voorvallen zijn de moord op Boris Nemtsov en de vergiftiging van Aleksandr Litvinenko. In maart 2018 werden de voormalige dubbelspion Sergei Skripal en diens dochter vergiftigd met een zenuwverlammend middel, novitsjok, dat door ingewijden gewoon in een keuken kan worden vervaardigd. Zij overleefden het, maar verdwenen daarna spoorloos.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
‘De CIA als machtigste Amerikaanse instelling
Hongersnood in Gaza en de uittocht naar Egypte
Sterke botsende politieke stromingen in Duitsland
Pepijn van Houwelingen op zoek naar waarheid coronabeleid
In 2020 zou ook Navalny slachtoffer zijn geweest van een veronderstelde aanslag met novitsjok, maar medische analyses in ziekenhuizen in Rusland en Duitsland, en in Franse en Zweedse laboratoria, konden de aanwezigheid van deze stof niet bevestigen. Wat wel gevonden werd waren sporen van verschillende drugs die door een overdosis zeer waarschijnlijk voor zijn ineenstorting hadden gezorgd. Langdurig onderzoek naar voornoemde gevallen heeft nooit enige Russische betrokkenheid kunnen bevestigen.
Na het neerhalen van de MH17 werd ook vrijwel direct de schuld bij Rusland neergelegd, in strijd met gegevens van ooggetuigen en bewijslast op de grond dat onmiddellijk na deze ramp kon worden vergaard. De VS heeft nooit het beweerde harde bewijs van Rusland als dader, met foto’s van een Amerikaanse satelliet, willen laten zien. De meest bizarre beschuldiging van Rusland als dader is wel het opblazen van de Nord Stream-gasleidingen, waarin Rusland vele miljarden dollars had geïnvesteerd en waarin grote economische belangen voor dit land lagen. Ondanks alle aankondigingen vanuit de VS en enkele andere westerse landen dat dit zou gaan gebeuren als Rusland Oekraïne zou binnenvallen, werd tóch Rusland direct als dader aangewezen.
Het gangbare verhaal in het Westen blijft vasthouden aan de mythe dat Poetin zó bang voor Navalny was, dat hij Navalny onder valse beschuldigingen van corruptie en extremistisch politiek gedachtengoed, gevangen had gezet. Dat het met die angst van Poetin nogal meeviel blijkt uit het feit dat Navalny’s straf aanvankelijk bestond uit een soort huisarrest, met de verplichting zich regelmatig bij de gevangenisautoriteit te melden. Die vrijheid misbruikte hij om zijn missie – het omverwerpen van Poetins bewind – voort te zetten, inclusief reizen naar het buitenland, waaronder zelfs een strandvakantie. Deze vrijheid gaf hem de mogelijkheid om nauwe contacten te blijven onderhouden met de Angelsaksische geheime diensten, die hem voorzagen van alle middelen die hij voor zijn ‘werk’ nodig had. Nadat hij zich herhaaldelijk niet aan zijn meldplicht had gehouden, werd zijn straf omgezet in een gevangenisstraf, in de IK-3 gevangenis in Kharp.
Een van de speculaties die nu door een aantal analisten wordt onderzocht, is dat er iets anders is gebeurd dan het uitvoeren van een plan dat de gefingeerde vergiftiging die in 2020 plaatsvond zou kopiëren. Via zijn advocaten en activistische aanhangers, evenals heel direct, heeft MI6 steeds contact met Navalny kunnen houden. Het ligt eigenlijk voor de hand dat deze Britse geheime dienst onder de omstandigheden van nieuwe sympathie voor Rusland wegens het Tucker Carlson-interview, besefte dat een dode Navalny voor het Westen aanzienlijk meer waard was dan een levende, die tijdens zijn leven sowieso nooit meer dan een symbolische rol heeft kunnen spelen.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
