Rosalie Langenberg
De nadruk van WGS-2024 in Dubai lag echter op de absolute noodzaak van digitalisering. De WGS stelt dat digitalisering van overheden niet mag worden gezien als een nationale kwestie. Alle openbare overheidsdiensten dienen steeds verder te worden gedigitaliseerd. Het is een wereldaangelegenheid, en de vorderingen van deze transformatie zullen door de VN worden bijgehouden.
Het is duidelijk dat dit alle burgers uiteindelijk dwingt tot het hebben van een digitale ID. Zonder dat krijg je geen toegang tot overheidsdiensten. Sommige landen zijn hier al erg ver in gevorderd, in Estland is bijvoorbeeld al 99% van alle openbare diensten gedigitaliseerd. Nog een voorbeeld is Oekraïne, waar sinds 2020 een zgn. ‘e-governance’-programma draait. USAID en UK Aid hebben bij de creatie daarvan een belangrijke rol gespeeld en met $ 53 miljoen het programma gefinancierd, onder het motto van corruptiebestrijding. Het uiteindelijke doel van het programma is een cashless and paperless Ukraine. De Oekraïense minister van Digitale Transitie, Mykhailo Fedorov, heeft zelfs een promotiefilmpje, Ukraine 2030, op social media gedeeld, waarin Oekraïne wordt gepresenteerd als het meest vrije en meest gedigitaliseerde land ter wereld. Dit was in juli 2022, vijf maanden na het begin van Ruslands militaire operatie aldaar. Zowel de coronatijd als de oorlog zouden het digitaliseringsproces verder hebben gefaciliteerd, aldus Fedorov. Grote humanitaire crises komen voor machthebbers die de wereld maar al te graag in een door hen gewenste richting op willen duwen, niet zelden heel erg goed uit.
In Nederland is er ook duidelijk een trend van steeds verdergaande digitalisering te bemerken. Door middel van alleen al grote hoeveelheden gegevens die het over haar inwoners heeft kunnen verzamelen, heeft de Nederlandse overheid steeds meer macht over de burger gekregen. Overheden, zoals die van Nederland, maken steeds vaker gebruik van geautomatiseerde besluitvorming voor belangrijke beslissingen, met verregaande implicaties voor mens en maatschappij. Bijvoorbeeld op het gebied van ordehandhaving, bij het opleggen van straffen en in de dienstverlening. Reijer Passchier, docent Staats- en Bestuursrecht aan de Universiteit van Leiden, stelt dat de trias politica, ofwel de scheiding der machten, door de digitalisering in gevaar komt. Het zijn met name ambten met bestuurlijke functies die digitale technologie opnemen in hun systemen. Voor de rechtsprekende en uitvoerende macht zijn deze digitale systemen dan weer heel ondoorzichtig met betrekking tot de niet verder geduide aannames die daarbij een rol spelen. Redenen die de basis vormen voor genomen besluiten worden niet onderzocht, waardoor het geheel van burger-overheidrelaties een robotachtig karakter krijgt. Technologische ontwikkelingen, met snelle computers en ogenblikkelijke internetberichtenuitwisseling, hebben vanzelfsprekend een fors aandeel in deze mechanisering van de samenleving gehad.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
Dit alles bevordert een manier van denken waarbij de maatschappij wordt voorgesteld als een machine, die alles machinematig kan doen. Dit op z’n beurt bevordert het zgn. ‘maakbaarheidsdenken’. De gedachte dat de samenleving maakbaar is, dat we de natuur met behulp van ‘wetenschap’ naar onze hand kunnen zetten en dat we door middel van voorspellende computermodellen onze toekomst kunnen voorspellen en daar ons beleid op kunnen aanpassen, komt steeds terug op de basisveronderstelling dat de wereld, en dus onze samenleving, te kwantificeren valt. Ofwel volledig in digitale systemen kan worden weergegeven. Dat werd in Nederland pijnlijk duidelijk met de toeslagenaffaire, die in de landelijke politiek zoveel stof deed opwaaien. Men had een algoritme voor risicoanalyse ontwikkeld waarin bij toeslagaanvragen van alles werd meegewogen, behalve persoonlijke situaties.
Waar de aanname was dat de digitalisering overheidszaken zou vereenvoudigen, maakt de verregaande digitalisering in werkelijkheid de overheidsorganisatie juist complexer. Bestuursorganen wisselen steeds makkelijker informatie uit met derden, denk bijvoorbeeld aan basisregistraties. De overheid verandert daardoor van een relatief overzichtelijk top-downsysteem tot een ambtenarij die verweven is met een complex netwerk van netwerken.
In een recent rapport van het Rathenau Instituut wordt gesteld dat veel gemeenteraden zich nog geen ‘raad weten met digitalisering’. De inzet van digitale technologie en de effecten die dit in de maatschappij teweegbrengt zijn zelden een onderwerp van debat in de gemeenteraad. Er worden door een gemeenteraad geen kaders gesteld, zijn rol is vooral een reactieve. Daarmee ontsnapt digitale technologie aan democratische afwegingen.
- Het artikel gaat hieronder verder -
Het cartoonboek bevat een bonte verzameling van de beste, scherpste, mooiste en meest treffende cartoons uit Gezond Verstand.
Je maakt kennis met de cartoonisten, die je vervolgens meenemen in het creatieproces en stap voor stap laten zien hoe de cartoons tot stand komen. Waar komen de ideeën en inspiratie vandaan? Welke materialen gebruiken ze en wat vinden ze het mooiste en moeilijkste aan hun vak?
Normaal €42,50 voor abonnees €39,50
Hoogleraar Filosofie en Ethiek, prof. Peter-Paul Verbeek, stelt voorts dat technologie nooit neutraal is. In het ontwerp en gebruik van technologie zitten altijd bepaalde keuzes en aannames verwerkt. Die zijn gebaseerd op bepaalde waarden, waarden die de technologie vervolgens telkens opnieuw uitdragen. Maar juist het toekennen van die waarden is een heel politiek proces, dat steeds opnieuw dient plaats te vinden.
Voormalig vicepresident van de Raad van State, Herman Tjeenk Willink, constateert dat de overheid is gereduceerd tot ‘de BV Nederland’, een bedrijf met producten en klanten, kosten en baten. De digitalisering heeft deze beweging, die al gaande was, versterkt. Dit zien we goed terug in ons zorgstelsel, waar het klinisch denken heeft plaatsgemaakt voor protocollair denken. De vroegere hooggeachte bekwaamheid van een arts om op basis van veel ervaring en professioneel inzicht een weloverwogen diagnose te stellen, is vrijwel geheel vervangen door het zonder aanzien des persoons volgen van protocollen. Hiermee wordt geen recht gedaan aan het unieke van elke individuele patiënt.
De globalisten die Agenda 2030 nastreven houden van oefeningen waarbij computermodellen de toekomst voorspellen. In 2019, vlak voor de introductie van het coronabedrog, vond Event 201 plaats, waarin de corona-‘pandemie’ werd gesimuleerd. In 2020 en 2021 hield het WEF een oefening met de naam Cyber Polygon, omdat het noodzakelijk zou zijn om onze cyberweerbaarheid te verhogen met het oog op de na de coronacrisis ontstane trend van steeds verdergaande digitalisering. Een enkele zwakke schakel in het systeem kan genoeg zijn om een domino-effect teweeg te brengen, waardoor het hele systeem in duigen valt. Het WEF vergelijkt een cyberaanval met een virus en spreekt dan ook vaak van een zogenaamde cyberpandemie, alleen zou een computervirus tien keer zo ‘besmettelijk’ zijn. Een manier om zo’n aanval het hoofd te bieden is om al onze technische apparaten van elkaar en van het internet te ontkoppelen. Maar dat zou levensgevaarlijke situaties opleveren, wanneer bijvoorbeeld systemen in ziekenhuizen zouden uitvallen. De oplossing die het WEF hiervoor aandraagt is een verscherpte controle op het gehele internet.
De uitkomst van de oefening was dan ook dat mensen zich niet goed kunnen weren tegen een cyberaanval. Dat is een gunstige uitkomst voor de cybersecurity-bedrijven die ook bij de oefening aanwezig waren om hun op AI gebaseerde cybersecurity-producten aan de man te brengen. Mede door de ondoorzichtigheid van het internet is het heel moeilijk om bij een cyberaanval een verdachte aan te wijzen. Het is zeer goed denkbaar dat door de machthebbers een verdachte wordt aangewezen die hen in de gegeven situatie goed uitkomt, zoals Rusland, of Iran. Een belangrijk en voorspelbaar doel van Cyber Polygon was om vast te stellen hoe alle kritiek op het mainstream-narratief kan worden gestopt. Alleen totale controle over het internet zou het mogelijk maken om dissidente geluiden uit het publieke domein te weren, en de entiteit die dat kan doen zou daarmee de enige brenger van ‘de waarheid’ worden.
Dit alles schetst een gevaarlijke ontwikkeling die – ondanks bepaalde voordelen van digitalisering – de zogenaamde Grote Herstart steeds een stapje dichterbij brengt.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
