De struikelende machtsovername

Een van de volgende artikelen gaat in op de heel bijzondere situatie in Duitsland waarin actiegroepen die merendeels aan de kant van de regering staan, moedwillig een einde bepleiten van het Duitse industriële vermogen en de welvaart, en middels massa-immigratie het Duits zijn van de bevolking willen verdunnen als de enige ‘oplossing’ om voorgoed af te komen van veronderstelde nationaalsocialistische tendensen, een tragisch voorbeeld van een onverteerd nationaal verleden.

De Agenda 2030-machtsgreep die net vier jaar geleden begon zou nooit mogelijk zijn geweest zonder voorgeschiedenis van grootschalig bedrog dat door regeringsinstanties werd gehandhaafd en gecoördineerd. Wat we als het kardinale event van die voorgeschiedenis mogen zien is de feitelijke staatsgreep van de moord op John F. Kennedy. Het heeft de CIA een de facto oppermacht binnen het Amerikaanse politieke stelsel verschaft, met verregaande gevolgen voor het gehele Westen. Natuurlijk is de hele wereldgeschiedenis doorspekt geweest met overheidsbedrog. Maar men begaat een fundamentele denkfout met de ‘het is altijd al zo geweest’-constatering. Die bevordert blindheid voor fundamentele veranderingen in politieke situaties. Er zijn niveau’s van bedrog. Het komt in gradaties. Tussen de moord op Kennedy en nu is er een progressie van gradaties geweest door verkapt CIA-optreden en de metamorfose van het reguliere medialandschap met talloze uitgevers tot een oligarchie van een handjevol mediagiganten.

Er is een tijd geweest waarin westerse overheden aan de tand konden worden gevoeld over kardinale aangelegenheden waarna deze in het stof moesten bijten. Dat was voordat de hoofdredacteur van de Volkskrant in het voorjaar van 2020 schreef dat hij het als een plicht beschouwde om mee te gaan in alles wat de overheid ons in de benarde pandemiesituatie voorhield. Dat mocht toch wel als een breuk worden gezien met de denkwijze die André Spoor van het NRC Handelsblad mij inprentte toen ik voor die krant ging werken: dat overheden liegen als ze ermee weg kunnen komen, en dat het de taak van de krant was om dat ermee wegkomen te beletten. Vanzelfsprekend lukte dat vaak niet, maar soms wel, en ik reageer heftig op de ‘altijd al zo geweest’-uitspraak omdat ik een wereld van journalistiek heb meegemaakt die absoluut niet lijkt op wat we thans in de reguliere media aantreffen. Ik merk dat velen van zelfs middelbare leeftijd die dat niet hebben meegemaakt, zich die vrije berichtgeving niet kunnen voorstellen. Hen raad ik aan om even te denken aan de EU Digital Services Act die ons vorig jaar augustus is opgedrongen. Die wet moet ‘onze waarden en democratie beschermen’ middels een verbod op zoeken naar waarheid die tegen de voorschriften van de mistige EU-overheid indruist. Waarheid is strafbaar geworden. U ziet het: een progressie van gradaties van bedrog.

Dat bedrog is zorgvuldig georganiseerd en wordt zorgvuldig op de wereld losgelaten. De retoriek om de zonet genoemde EU-wet tegen waarheidzoeken van een bestaansreden te voorzien, is afkomstig van samenwerkende Amerikaanse ‘nationale-veiligheids’instellingen die sinds de creatie van de CIA, propaganda en censuur in de westerse wereld hebben verzorgd. In een opmerkelijk interview dat Tucker Carlson afnam van cyberveiligheid-specialist Mike Benz, werd een deel van de sluier hiervan opgelicht. Wat Benz laat zien is in wezen een door het Amerikaanse leger en de Deep State uitgevoerde stille staatsgreep. Hij beschrijft een censuur die niet te vergelijken is met censuurregimes in voorgaande tijdperken. De hedendaagse Amerikaanse censuur, waarvan de echo’s doorklinken in vrijwel alles wat Ursula von der Leyen uitkraamt, wordt beïnvloed door de strijd tegen ‘desinformatie’ als een gevaar voor de democratie.

In de vroege jaren van de Koude Oorlog concentreerde het apparaat dat Benz van binnen kent zich op het gevaar van mogelijke zeges van Europese communistische partijen. De komst van het internet schiep meer mogelijkheden. Rondom de laatste eeuwwisseling financierde Pentagons technische bureau, DARPA, Google om via het omzeilen van censuur kleurenrevoluties te kunnen bevorderen. De komst van de sociale media daarna bracht nieuwe uitdagingen die de mikpunten van het propaganda- en censuurapparaat fundamenteel veranderden. De bedreiging van ‘nationale veiligheid’ komt nu in de vorm van het gevaar van populistische bewegingen en mogelijke doorbraken van Europese ‘rechtse’ partijen bij verkiezingen. Vandaar de notie dat er wetgeving moet zijn voor censuur op berichtgeving – nepnieuws – die ‘democratische instellingen’ bedreigt. Wat met die bedreigde instellingen wordt bedoeld zijn het leger, de NAVO, het IMF en de Wereldbank, zowel als duizenden door de overheid gefinancierde ngo’s – George Orwell had het niet subtieler kunnen bedenken.

Het netwerk van kruiselings verbonden instellingen die gaan over toegestane en verboden kennis, en de daarbij horende censuur, leidt tot een geestdodende werkelijkheid van een binnenstebuiten gekeerde wereld. Die wereld strekt zich uit tot de Lentekriebels – eveneens ontleed in dit nummer – een programma bedoeld om het gezinsleven te verwoesten, en tot het aan kinderen voorgehouden bedrog dat zij van geslacht kunnen veranderen.

De ingenieurs van een ander deel van die wereld zijn de Britse valse-vlagspecialisten en de CIA-psyopmeesters. Wat ons brengt tot het verhaal en de dood van Sergei Navalny. Verslaafd aan drugs en openlijk racistisch werd deze gefaalde Russische politicus – wiens beweging op nooit meer dan ongeveer 2% steun kon rekenen – door het propaganda-apparaat bevorderd tot boegbeeld van de oppositie tegen Vladimir Poetin.

De mondiale machtsgreep komt er niet. Maar sommige dingen, zoals de tientallen, misschien honderden miljoenen doden vanwege het levensgevaarlijke pseudovaccin, zijn onomkeerbaar. Zo ook lijkt de demonisering van de Russische president en zijn land een onomkeerbaar karakter te hebben gekregen. Het doet de Nederlandse demissionaire premier en kandidaat-chef van de NAVO welhaast schuimbekken van verontwaardiging. Het doet de hierboven al aangehaalde Frans Timmermans de wereld van Poetin vergelijken met die van The Sopranos-gangsterwereld op de tv.

Intussen zijn in de niet-mythologische wereld de Houthi’s van Jemen bezig een oorlog te winnen tegen de Amerikaanse en Britse marine, en maakten de niet-westerse landen op de G20-conferentie in Brazilië zonet overduidelijk dat ze gezamenlijk voorgoed afstand nemen van westerse geopolitieke geloofsartikelen.