Cornelis de Deugd
Zowel het bestaan van Lentekriebels alsook de inhoud ervan zijn belangrijke symptomen van de huidige levensbeschouwelijke leegte en verregaande maatschappelijke verrotting. Men kan ongetwijfeld een kleurrijk en veelzijdig debat voeren rond levensbeschouwing en over hoe die leegte is ontstaan, maar Lentekriebels is een door de overheid opgelegd dictaat. Dit laatste rechtvaardigt een nadere beschouwing van overheidsbemoeienis in relatie tot de aantasting van de ooit rotsvaste levensbeschouwelijke fundamenten in Nederland. Het eerste dat opvalt is de buitenproportionele vergroting van overheidsmacht in de laatste zestig jaar, waardoor de overheid steeds verder doordringt in de haarvaten van de maatschappij en met steeds grotere precisie dicteert – of zelfs afdwingt – hoe we moeten leven en wat we moeten denken. Het narratief dat ons op vele vlakken wordt voorgeschreven spreekt boekdelen.
Een goed voorbeeld hiervan is dat het voor velen welhaast onmogelijk is om nog een gezin te stichten; het is eenvoudigweg onbetaalbaar geworden. De overheid bemoeit zich dus rechtstreeks met gezinsvorming, door financiële middelen te confisqueren op grond van de notie dat de overheid het geld beter weet te besteden dan dat individuen het spenderen aan gezinsvorming. Het gaat hier om een diep levensbeschouwelijke aangelegenheid, immers, het gaat over meer dan alleen maar plezier hebben; het gaat over levensvervulling. Het is de overheid die hier de leegte creëert en zichzelf positioneert als levensbeschouwelijke autoriteit, als serieus bedoeld alternatief voor de God van Isaac en Abraham. De overheid is zo een belangrijke aanjager van de maatschappelijke verrotting want, immers, met weinig levensbeschouwelijke betekenis, zin, of doel ontstaat er ruimte voor hedonisme, hetgeen dan weer bijdraagt aan maatschappelijke verrotting. Life is never made unbearable by circumstances, but only by lack of meaning and purpose – Victor Frankl, Auschwitz-overlevende.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
De Lentekriebels passen verrassend goed in dit hierboven beschreven plaatje. De inhoud van het programma laat niets aan de verbeelding over. Expliciete beelden en begeleidende teksten, die eigenlijk geen ander doel dienen dan het voor kinderen normaliseren van seksuele activiteit, iets waar zij weinig connectie mee hebben. Het zegt eigenlijk dat alles staat of valt met een zekere seksuele handigheid en de vraag of je het leuk vindt. Het is een uitgangspunt dat weinig zal helpen bij relatievorming, integendeel, het zal eerder een belemmering zijn bij de wens je diepgaand met een ander te verbinden. Traditioneel leren kinderen vooral binnen het gezin om, in leven en liefhebben, zich met anderen te verbinden, ongeacht of het gaat om familie, vrienden of een partner. De Lentekriebels zeggen eigenlijk dat deze traditie overbodig is en dat het voldoende is om de smalle hedonistische weg te nemen van vooral veel plezier hebben.
Deelnemende scholen gaan met de Lentekriebels hun educatieve boekje ver te buiten, niet alleen door zichzelf als opvoeders te beschouwen, maar ook nog eens door, namens de overheid, opvoedkundig onverantwoord en contraproductief tewerk te gaan. Overheidsinmenging in het onderwijs is overigens veel breder dan dit, een gemiddelde basisschooldirecteur is de meeste tijd kwijt aan het bevredigen van het ministerie, in plaats van energie te steken in de leerlingen en hun ouders. Leerkrachten zijn tegenwoordig heel veel tijd kwijt aan administratie van leerling-volgsystemen – aandacht en tijd dus, die niet aan de leerlingen zelf besteed kan worden. Tevens is er de trend dat, sinds de Mammoetwet, het onderwijsniveau dalende is. Een van de oorzaken hiervan is dat leerlingen op ideologische gronden losgemaakt moeten worden van hun afkomst, om tot voorbeeldige burgers gekneed te kunnen worden. Het behelst eigenlijk het opgeven van gelijkheid van kansen, in ruil voor een zekere gedroomde gelijkheid van uitkomsten. Verslechtering van het onderwijs dus, als gevolg van kwalijk overheidshandelen.
Scholen maken zich – namens diezelfde kwaadaardige overheid – schuldig aan het aanzetten tot seksuele activiteiten, bij onschuldige kinderen die daar zeker niet aan toe zijn en zich er ook niet tegen kunnen verweren. Het staat gelijk aan, of is zelfs erger dan de ‘grooming’ van jonge meisjes door ‘loverboys’ – die meisjes paaien om hen uiteindelijk tot prostitutie te dwingen. De term ‘grooming’ heeft overigens een bredere betekenis, het gaat om alle soorten van vorming waarbij iedereen moet voldoen aan een zeker ideaalbeeld. Lentekriebels gaan, kortom, niet over educatieve ‘voorlichting’, maar om het ideologisch stroomlijnen van kwetsbare kinderen om hen te ‘bevrijden’ van hun wortels en inbedding in familie en traditie.
De protesten van een jaar geleden hebben niet mogen baten; de Lentekriebels zijn terug als nooit tevoren. De druk is groot en het is verre van zeker of basisscholen zich gaan bedenken, het doet vermoeden dat er grote belangen gemoeid zijn met het succesvol stroomlijnen van kinderen tot een van hogerhand voorgeschreven overheidsideaal. Een kleine zoektocht leert dat de Lentekriebels ontworpen zijn overeenkomstig WHO-richtlijnen, zoals vastgelegd in het document International technical guidance on sexuality education. Dit document laat zien dat deze richtlijnen integraal deel uitmaken van Agenda 2030 en de bijbehorende Duurzame Ontwikkelingsdoelstellingen (SDG’s). Het verregaand aantasten van huidig en toekomstig familieleven, het seksueel ‘groomen’ van kinderen, het vernietigen van traditie en het ontwortelen van mensen is kennelijk een vooropgezet doel van Agenda 2030, waarbij de Lentekriebels fungeren als een van vele kanalen waarlangs dit gerealiseerd moet worden.
Aldous Huxley heeft in 1931 zijn boek Brave New World gepubliceerd, waarin hij zijn ideeën over een toekomstige totalitaire dystopie tot leven brengt. George Orwell deed hetzelfde in 1948, met zijn boek 1984. Orwell was ervan overtuigd dat zo’n dictatuur alleen mogelijk zou zijn door verregaande repressie: het door middel van geweld of negatieve bekrachtiging afdwingen van gewenst gedrag. Huxley was bekend met de experimenten van B.F. Skinner, de vader van het Behaviorisme, die lieten zien dat positieve bekrachtiging een beter en langduriger effect heeft dan negatieve bekrachtiging. Huxley meende daarom dat totalitarisme op de lange termijn alleen levensvatbaar kan zijn via positieve bekrachtiging, in de vorm van een stortvloed aan fascinerende en plezierige afleidingen. Zoveel afleiding dat de geestkracht om nog vragen te stellen sterk afneemt, plezier waar men zelf voor ‘kiest’ en waarmee men uiteindelijk blij is om dienstbaar te zijn aan het totalitaire systeem. Een goed voorbeeld hiervan in onze tijd is wellicht de gretigheid waarmee velen hun mouw opstroopten voor de mRNA-spuit. Het moderne leven kent vele afleidingen via internet, met name sociale media, entertainment, sport, verdovende middelen (al dan niet op recept), alcohol, enz. Verdoofd door een vloedgolf aan plezier is het – zoals Huxley voorspelde – moeilijk om op zoek te gaan naar iets groters – noem het ‘vervulling’. Orwell was bang dat boeken gecensureerd zouden worden, Huxley was bang dat boeken verbieden niet meer nodig zou zijn, omdat niemand nog een boek zou willen lezen.
De Lentekriebels passen perfect in de voorspelling van Huxley, sterker nog, in Brave New World wordt in plaats van relationele trouw seksuele promiscuïteit aangemoedigd. Zo maken de Lentekriebels ruim baan voor individuele pleziertjes en leidt het de aandacht af van vragen naar wat er voor nodig is om je diepgaand met een ander te verbinden. De Lentekriebels vormen een te smalle basis voor een stabiele relatie, laat staan gezinsvorming, het doorgeven van waarden en je kinderen op laten groeien tot stabiele volwassenen die zichzelf kunnen redden. Het is ook een bekend gegeven dat goed functionerende gezinnen bovenal leven vanuit gedeelde verantwoordelijkheid, en niet op basis van individuele belangen of geneugten alleen.
De Lentekriebels vertegenwoordigen maar één aspect van de veel grotere Agenda 2030 en het is daarom van urgent belang om de gehele Agenda 2030 te beschouwen in het licht van Huxley’s voorspelling. Agenda 2030 zou wel eens niets anders kunnen zijn dan de door Aldous Huxley beschreven totalitaire dystopie.
– einde artikel –
Je las een gratis artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
