De Russische ‘fop’-verkiezingen

Een ander exemplarisch voorbeeld is de herdenking van de tienjarige hereniging van de Krim met Rusland. Poetin heeft een toespraak gehouden tijdens de viering op het Rode Plein waar feitelijk niets op aan te merken is. Niettemin wordt dit in het Westen geduid als oorlogsretoriek van een gevaarlijke dictator. Krankzinnigheid ten top en te zot voor woorden. Het viel bij die viering op dat de Russen hun eigen volkslied, en dus hun nationale identiteit, heel serieus nemen waar in Nederland het Wilhelmus alleen nog op het niveau van decoratie bij voetbalwedstrijden gespeeld mag worden.

Een onderbelicht aspect van de Russische verkiezingen is dat deze dag ontsierd is door terroristische aanslagen vanuit Oekraïne op burgers in Rusland. De Russische traditie van nationale saamhorigheid bestempelt dit als inmenging en een belediging alsof iemand het recht zou hebben hen te vertellen wat goed voor ze is – alsof Rusland een speelgoedland is vol speelgoedmensen. De aanslagen hebben niettemin geen effect gehad op de verkiezingen maar laten vooral zien hoe desperaat Oekraïne en de NAVO zijn. Het is overigens al veel langer zo dat Oekraïne burgerdoelen aanvalt met door het Westen geleverde militaire hardware. Technisch gezien zijn dit oorlogsmisdaden waar, derhalve, de NAVO volledig medeplichtig aan is. De woordvoerder van het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken, Maria Zakharova, heeft dit naar aanleiding van de verkiezingen uitgebreid en feitelijk besproken, maar de aanhoudende anti-Ruslandpropaganda zorgt ervoor dat het Westen aan deze misdaden geen enkele aandacht besteedt.

Hoezeer deze propagandatrein ook doordendert, er zijn ook signalen dat het Westen zoekt naar normalisering, bij voorkeur zonder gezichtsverlies. De VS is intussen wel furieus omdat geen van de oorspronkelijke doelen gehaald zijn: regime change, sancties om Rusland te breken en Poetin uit zijn macht te zetten, en om Rusland voor eens en altijd als geopolitieke speler van de kaart te vegen. Washington lijkt te gaan beseffen dat het geen keus meer heeft. De verkiezingen bevestigen dat zij niet om Rusland of Poetin heen kan. Tot voor kort werd Poetin aangeduid met namen die je in goed gezelschap niet kunt herhalen. Inmiddels spreekt Washington over Poetin als de ‘leider van Rusland’, wat een erkenning inhoudt van het feit dat zij bij hem moeten zijn om de oorlog in Oekraïne te beëindigen. De G-7 wilde een verklaring uitgeven om de Russische verkiezingen te veroordelen maar dit is door Washington geblokkeerd. Het is veelzeggend dat de ultieme leider van de NAVO en deze proxyoorlog zo’n draai maakt.

Het Westen heeft boter op het hoofd
De anti-Ruslandpropaganda heeft een heel hoog ‘wat je zegt ben je zelf’-gehalte. Alles waar men Rusland van beschuldigt – onvrijheid van meningsuiting, corrupte rechtspraak, massale volksmisleiding – is in het Westen, en met name in de VS, vele malen erger. De presidentsverkiezingen van 2020 zijn, mede met hulp van de coronamisdaad, door fraude in het voordeel van Biden beslecht. Het aantal frauduleuze stemmen in de swing states bleek een factor tien groter dan de marge waarmee Biden gewonnen zou hebben. Je kunt met statistiek voor beginners laten zien dat de kans dat Biden eerlijk gewonnen heeft, onmeetbaar klein is. Hetzelfde geldt overigens voor de later getelde stemmen die ineens allemaal voor Biden waren. Het misbruiken van het justitieapparaat om politieke opponenten onschadelijk te maken heeft in Amerika astronomische proporties aangenomen – dat betreft niet alleen Donald Trump maar ook vele kleinere spelers tot aan journalisten toe die op 6 januari 2021 ter plekke verslag deden vanuit het Capitool. Het is stuitend om Rusland, ten onrechte, van exact dit te beschuldigen.