Karel van Wolferen
In voorgaande nummers van Gezond Verstand heeft u vaak kunnen lezen over het doelbewuste van dit alles dat samenhangt met de noodzaak om de maatschappij te ruïneren zodat er plaats komt voor wat is aangekondigd als de Grote Herstart van Agenda 2030, waarover u ook veel hebt kunnen lezen. Ons voorstellingsvermogen wordt hiermee uitgedaagd. Want hoe moeten we de beweegredenen van de talloze uitvoerders op alle niveaus van dat grote allesoverheersende complot van die nu vier jaar durende machtsgreep naar behoren sorteren? Ik kwam hier al in 85 vorige nummers op terug. We hebben te maken met een syndicaat van misdadigers en een verscheidenheid van belangen die worden gediend met gebruikmaking van de kunstmatige Covid-19-‘wereldcrisis’ waarmee het begin 2020 begon. We hebben te maken met meerdere lagen van uitvoerders van de instructies voor maatschappijvernietiging waarvan waarschijnlijk de meesten onder de politieke toplaag geen goed inzicht hebben in de wezenlijke aard van het doel dat ze dienden.
Dat laatste kan men recentelijk herkennen in de verwarring over en pathologische ontkenning van de werkelijkheid bij hen die op de lagere niveaus van de regelgevende bureaucratie opereerden, wanneer zij met de resultaten van het destructieve beleid worden geconfronteerd. Ze wisten wel dat de maatregelen die ze hielpen opleggen niet, althans gedeeltelijk niet, door de bevolking werden geaccepteerd. Maar dat ze een rol vervulden dichtbij die van NSB’ers tijdens de Tweede Wereldoorlog zou niet tot de focus van hun gedachten hebben kunnen doordringen. Hoezo een ‘bezet Nederland’? Zorgden de RIVM en Marion Koopmans, samen met het doorgeefluik voor WHO-instructies, juist niet voor een maatschappij met gezondheid hoog in het vaandel? Bronnen die ik vertrouw vertellen mij dat die officiële voorstelling van zaken nu niet meer geloofd wordt in gemeenschappen van onze regeerders en andere centra van de hoogopgeleide elite. Maar in die kringen heerst een merkwaardige ‘omerta’-sfeer: men weet wat er aan de hand was, en wat er met de frauduleuze ‘vaccins’ en algemene censuur op de bijwerkingen nog aan de hand is, maar men kan er niet met elkaar binnen gehoorafstand over praten. Men is bang voor elkaar. Bij de Siciliaanse maffia gaat het dan om een gegarandeerd doodvonnis, in onze elitekringen slechts om schijtlaarzigheid.
We moeten in onze veronderstellingen ook ruimte vrijmaken voor het ‘tovenaarsleerling’-fenomeen: het verlies van controle over uitkomsten door misrekening, ordinaire stommiteit, en algehele bijziendheid. Het hele gemeenschappelijke westerse overheidsapparaat opereert tenslotte in een waas van door de voorgeschreven werkelijkheid afgedwongen assumpties over vrijwel alles van politiek gewicht. Vorige keer ben ik op deze plek ingegaan op de ‘opgedrongen krankzinnigheid’ als onvermijdelijk resultaat. Het portret van de centrale bankiers met hun overschatting van eigen kunnen dat Sander Boon regelmatig in dit blad schetst, maakt het ‘tovenaarsleerling’-effect duidelijk zichtbaar.
Een derde artikel hoort ook bij de eerste twee. Het gaat dieper in op het versneld uitdijende BRICS-verbond, en borduurt voort op de conclusies van Gezond Verstand van minstens het afgelopen jaar dat we met deze tweedeling van de wereld de enig betekenisvolle uitdaging van de westerse machtsdynamiek hebben verkregen, één die grote weerstand teweegbrengt bij het westerse misdaadsyndicaat dat ons in een technocratisch totalitair stelsel wil opsluiten.
Een invloedrijk onderdeel van de Amerikaanse ‘politieke wetenschap’ zoals die op universiteiten wordt onderricht, is een sterk mechanistische vorm van de International Relations(IR)-theorie die uitgaat van inherent agressieve staten en machtsbalansen. Het beschouwt staten in de geopolitieke arena op een manier die doet denken aan tegen elkaar ketsende biljartballen. Wat in die ballen zit doet er niet toe. Met elkaar botsen is wat geopolitiek substantie zou geven. De zich ‘realistisch’ wanende biljartbal-theoretici erkennen wel dat staten soms samenwerken, maar dan alleen om eenzelfde doel te bereiken, en dat wordt dan weer in schema’s van machtsbalansen ondergebracht. Toen de Sovjet-Unie ophield te bestaan, en de wereld een niet aangegrepen gelegenheid kreeg om over afspraken voor een nieuwe wereldorde te gaan onderhandelen, deed de Harvard-kamergeleerde Samuel Huntington een nieuwe duit in dat zakje met zijn theorie van ‘de botsende beschavingen’. Dat was een onzinnige, op moslimactivisme maar verder niets, geïnspireerde notie over toekomstige oorlogen die niet langer tussen staten zouden worden bevochten maar tussen elkaar vijandig gezinde beschavingen.
De botsende-biljartballenvisie bevordert een overheersend simplistisch idee in het Amerikaanse geopolitieke denken over permanente belangen van staten die altijd worden nagestreefd door alle elkaar opvolgende regeringen van die landen. Voor de neoconservatieven die weldra een doorslaggevende invloed op het Amerikaanse buitenlandse beleid zouden gaan uitoefenen, was zo’n permanent belang – handhaving van hegemonische wereldmacht – overduidelijk.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
– Immigratie onderdeel internationale machtsgreep
– Stakingen en onrust in Duitsland
– Ontwikkelingen Gaza-genocide
– Militaire tech verantwoordelijk voor Covid en rampen
Historisch inzicht leert anders. Het totalitarisme van de bolsjewieken in de Sovjet-Unie werd op een gegeven moment door genoeg hooggeplaatste Russen erkend als iets dat de belangen van de Russische natie, van het Russische volk, schade toebracht. En ongeveer hetzelfde kan men zeggen over China toen een nieuwe, door de culturele revolutie gelouterde, generatie inzag dat de radicale maoïstische oprisping hun land – na een eerdere bevrijding van externe koloniale invloed – een verschrikkelijke teistering van de Chinese maatschappij bracht.
Reducerend tot hoofdlijnen kunnen wij het bovenstaande voorstellen als beschavingen die, niettegenstaande door slechte regeringen veroorzaakte forse deuken, blijven voortbestaan. Rusland en China zijn staten met een verleden die terecht door het Westen, vanwege de bolsjewieken en de Mao-periode, met afkeer en defensief instinct werden bekeken. Maar het bleven ook nog beschavingen die niet kapot gingen. Het kan zijn dat dit inzicht in het collectieve Westen nu bemoeilijkt wordt omdat vrijwel alles wat men met het bijvoeglijke naamwoord ‘beschaafd’ placht aan te duiden, een systematische sabotage ondergaat. Het woke gebeuren is een gigantische aanval op de samenleving, voor 100% bedoeld om naties die onderdeel uitmaken van de westerse traditie, te vernietigen.
Terugkomend op het artikel over de BRICS, in de vanwege hun verbond in tweeën gedeelde wereld wordt er door de leden niet uitgegaan van onvermijdelijke botsingen met het Westen. In plaats daarvan bepleit de BRICS-gemeenschap vooral juist multipolaire samenwerking, zoals het een politieke wereldbeschaving betaamt waarvan de deelnemers hebben besloten elkaar niet uit te roeien. De laatste paragraaf van het artikel van Sander Boon over de onderhandelingen achter de schermen van BRICS met representanten van het ‘oude Westen’ voor samenwerking, is het twee- of driemaal lezen waard.
De eclatante herverkiezing van Vladimir Poetin als president van de Russische Federatie bracht een voorspelbare retorische botsing teweeg met vrijwel het gehele collectieve Westen, waarbij de gevestigde media zich te buiten gingen aan uitleg hoe zoiets in een politiek stelsel geleid door een ‘nietsontziende dictator’ kon gebeuren. Allicht krijg je dan 88% van de stemmen bij een opkomst van 75%. Wat wil je met al die belemmeringen in Rusland voor de vrijheid van meningsuiting? En er zijn, zo wordt vooral in de VS gedacht, allerlei manieren om stemmen te tellen. In een kadertje dat we bij het artikel van de binnenlandse ontwikkelingen bij deze verkiezingen plaatsen, wordt herinnerd aan hoe dat met de verkiezing van Biden is gegaan.
Wat toen gebeurde had tot gevolg dat een grote groep Amerikanen op 6 januari 2021 naar het Capitool toog, waar over de rechtmatigheid van het resultaat zou worden beslist middels de telling van de stembiljetten door het Kiescollege. De beveiligers van dat centrale bolwerk van Amerikaanse democratie maakten het hen gemakkelijk, openden zijdeuren, en moedigden hen aan om naar binnen te gaan. Dit wordt in het kort het J6-event genoemd, waaropvolgend de deelnemers werden aangeklaagd als landsgevaarlijke criminelen die het gemunt hadden op omverwerping van het Amerikaanse democratische proces. Het bracht een door de FBI georkestreerd politiek circus in beweging dat op de meest grootschalige manier het wegvallen van Amerikaanse burgerlijke vrijheden demonstreert.
- Het artikel gaat hieronder verder -
Het cartoonboek bevat een bonte verzameling van de beste, scherpste, mooiste en meest treffende cartoons uit Gezond Verstand.
Je maakt kennis met de cartoonisten, die je vervolgens meenemen in het creatieproces en stap voor stap laten zien hoe de cartoons tot stand komen. Waar komen de ideeën en inspiratie vandaan? Welke materialen gebruiken ze en wat vinden ze het mooiste en moeilijkste aan hun vak?
Normaal €42,50 voor abonnees €39,50
Na drie jaar procederen is het veroordelingspercentage voor J6-ers 100% voor jury’s en 99,5% voor rechters. Dit zou de geschiedenis in kunnen gaan als het allerhoogste veroordelingspercentage voor een specifieke categorie strafzaken op welke rechtslocatie dan ook, zo constateert een J6-strafrechtadvocaat. De gemiddelde gevangenisstraffen voor J6-ers zijn veruit de langste in verband met rellen of demonstraties in de Amerikaanse geschiedenis. Voor de J6-onderzoeken heeft de FBI de grootste en meest verreikende huiszoekingsbevelen in de geschiedenis ingezet – zogenaamde ‘geofence’-bevelen die Google, AT&T en andere mobiele dienstverleners dwongen om locatiegegevens van elke mobiele telefoon in de buurt vrij te geven, met het uitgangspunt dat iedereen die in de buurt aanwezig was onderzocht moest worden wegens een misdrijf dat dan later kon worden vastgesteld. Diverse J6-ers die het Capitool niet binnengingen zijn aangeklaagd voor ‘medeplichtigheid’. Zo kreeg een van hen veertien jaar gevangenisstraf voor het oppakken van een afgedankte spuitbus en het proefspuiten ermee.
Wat het juridische circus van J6 onder meer laat zien is dat binnen een beschaving die uit elkaar valt het ‘doen alsof’-gehalte binnen de gemeenschap spectaculaire vormen aanneemt. De FBI doet alsof het de democratie beschermt door een massa mensen aan ondervraging te onderwerpen zonder nog te weten voor welk misdrijf deze mensen (naar FBI-definities) zouden kunnen worden aangeklaagd. De CIA doet alsof het vreest dat de ‘nationale veiligheid’ in gevaar komt als het niet langer zou weigeren om, een wetsregel volgend, alle documentatie in verband met de moord op John F. Kennedy vrij te geven. Zo kunnen we nog een poos doorgaan, ook met betrekking tot de rest van het Westen, zoals in het geval van Ursula von der Leyen die doet alsof zij de bescherming van Europese democratieën op het oog heeft met haar EU-wet tegen waarheidsvinding.
De Chinezen hebben besloten aanspraak te maken op het democratische vaandel in handen van de VS, met een vergelijking tussen de Amerikaanse en Chinese aanpak van regeren. Xi Jinping heeft een en ander over voorwaarden ervoor en uitwerking ervan op een rijtje gezet en de uitgebreide middelen voor een Chinese volksvertegenwoordiging “uit alle etnische groepen, industrieën, sociale lagen en partijen” vergeleken met de Amerikaanse ‘elitedemocratie’, waarbij de democratie vaak onderhevig is aan “allianties of concurrentie tussen partijen en kapitalistische belangen”, en fortuinen die nodig zijn om hoge politieke posities te bereiken en die dus de grote meerderheid van de bevolking uitsluit van de belangrijkste beleidsbeslissingen.
Het ‘doen alsof’ is een belangrijk element op de achtergrond van het wereldgebeuren dat plotseling door twee factoren in een stroomversnelling is geraakt. De terroristische aanslag in een voorstad van Moskou waarbij 137 mensen om het leven kwamen, en waarin als meest waarschijnlijke oorzaak de hand van het Britse MI6 wordt vermoed, en de Franse president die – althans naar buiten toe – blijk geeft zich te hebben vastgebeten in de illusie dat hij met Franse troepen in Oekraïne het tij kan keren in de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland.
De vraag is of het Westen alsnog met vuur speelt of dat we, geïllustreerd door ‘Macropoleon’, te maken hebben met de in dit essay al eerder genoemde tovenaarsleerling.
– einde artikel –
Je las een gratis artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
