Cornelis de Deugd en Jeroen van den Berg
Nuland heeft een lange staat van dienst bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Zo was zij, als naaste adviseur van vicepresident Dick Cheney, medearchitect van de Irak-oorlog en medeverantwoordelijk voor de desastreuze gevolgen daarvan. Onder Obama was zij niet alleen de architect maar ook de doorslaggevende uitvoerder van de Maidan-coup in 2014. Het bracht westersgezinde, anti-Russische nationalisten en erfgenamen van nazi-gedachtengoed aan de macht, die vrijwel direct een oorlog begonnen tegen de Russischsprekende bevolking in het oosten van het land. Dat dwong Rusland tenslotte in 2022 tot militair ingrijpen, nadat gebleken was dat de Minsk-akkoorden een farce waren en Oekraïne een groot militair offensief voorbereidde om het oosten definitief etnisch te zuiveren. Kort gezegd, Nuland is in zeer hoge mate verantwoordelijk voor het Oekraïense debacle – de welhaast letterlijke vernietiging van het land, de exodus van miljoenen Oekraïners, de 530.000 gesneuvelden, de meer dan een miljoen oorlogsinvaliden, enz. Zij is zo ook in hoge mate verantwoordelijk voor de immense geopolitieke nederlaag die Amerika tegen Rusland geleden heeft. Het laatste weegt vanuit Amerikaans perspectief ongetwijfeld het zwaarst. Haar plaats in de State Department-hiërarchie wordt nu ingenomen door Kurt Campbell, die in de tijd van Hillary Clinton als minister van Buitenlandse Zaken een hoofdrol vervulde in de aandacht-verlegging naar Oost-Azië. We mogen de komende periode beleidsaanpassingen met betrekking tot China verwachten.
Op 1 maart van dit jaar berichtte de Russische nieuwszender Russia Today (RT) over een uitgelekte audio-opname van het Duitse leger. De militaire leiders bespraken hier een operatie om de Russische Krimbrug te bombarderen. Zeer waarschijnlijk is Nuland hierbij betrokken, of zelfs het brein erachter geweest. We kunnen speculeren dat dit zelfs de druppel was die de emmer deed overlopen bij haar ‘vrijwillige afscheid’. Het Duitse ministerie van Defensie heeft intussen bevestigd dat de gelekte opname authentiek is. Deze hele situatie geeft blijk van een enorme roekeloosheid en heeft in Duitsland voor een groot schandaal gezorgd. Bondskanselier Olaf Scholz heeft gezegd dat het leveren van de gevraagde raketten geen optie is en dat hij niet wil dat Duitsland rechtstreeks in de oorlog zal worden betrokken. Het maakt in ieder geval helder dat de militaire top Duitsland verder wil betrekken bij het conflict met Rusland. Zichtbaar is ook dat het besef dat de Oekraïne-oorlog is verloren begint post te vatten bij de westerse regeerders. Ze willen het Russische regime – naast de proxy-oorlogtactiek – nu gaan beschadigen met ‘hybride oorlogvoering’ (een combinatie van militaire en andere soorten van oorlogvoering, bijv. cyberaanvallen, desinformatie of propaganda).
Het 38 minuten durende gelekte overleg waarin de militaire operatie werd besproken, vond half februari jl. plaats in Singapore, tijdens een lucht- en ruimtevaartevenement. Normaal gesproken krioelt het tijdens dit soort evenementen van de diverse geheime diensten die de hotelkamers afluisteren. De Duitse militaire officiers gebruikten een onbeveiligde telefoonlijn in het hotel in Singapore. Saillant detail in dit kader is dat de verklaring van de Duitse minister van Defensie, Boris Pistorius, over de hierboven genoemde kwestie was beveiligd met een zeer onveilig wachtwoord, namelijk de cijfers 1234. De militaire audio-opname bevat veel opmerkelijke details. Er zijn vier officieren te horen, waaronder het hoofd van de Duitse luchtmacht, Ingo Gerhartz. Deze laatstgenoemde zegt: “We vechten nu in een oorlog die veel modernere technologie gebruikt dan onze oude Luftwaffe.” Er wordt met deze uitspraak dus letterlijk bevestigd dat ze in oorlog zijn. Ze praten over scenario’s om Taurus-raketten in te zetten in Oekraïne. Blijkbaar is een snelle levering en vlotte inzet hiervan alleen mogelijk met deelname van Duitse soldaten ter plaatse. Dit is vanwege de complexe bediening van de apparatuur. Tevens wordt helder dat de Duitse regering geen formele toestemming heeft gegeven voor levering van kruisraketten. Het gebeurde allemaal zonder medeweten van bondskanselier Olaf Scholz.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
Uit de gelekte opname blijkt ook dat er totaal geen respect is bij de legerleiding voor het handelen van Scholz. Recentelijk maakte Scholz zelfs per ongeluk bekend dat de Britten en Fransen al speciale troepen hadden gestuurd naar Oekraïne, om te helpen met hun raketsystemen, respectievelijk de Britse ‘Storm Shadow’ en Franse ‘Scalp’. Hetzelfde geldt voor de Amerikanen. De HIMARS-artillerie (High Mobility Artillery Rocket System) die gebruikt is om civiele centra in Donetsk en andere steden te raken, is van de Verenigde Staten. Daarnaast wordt in de discussie ook gesproken over een zogenaamde plausibele ontkenning van de operatie. Generaal Gerhartz spreekt over de noodzaak om directe militaire betrokkenheid verborgen te houden. Het plan is om dit te doen door de leverancier van de Taurus-raketten, MBDA, in te schakelen. Gerhartz zegt: “We sturen twee specialisten van de raketbouwer mee, zodat het leger er niet mee geassocieerd wordt.” De voormalige president van Rusland, Dmitry Medvedev, heeft geconstateerd dat Duitsland zich in de gelekte audiotape schuldig maakt aan het plannen van een oorlog tegen Rusland. De Duitse regering probeert met alle macht de hele situatie te bagatelliseren met de uitleg dat het slechts een theoretische brainstormsessie was. In de opname wordt gesproken over het bombarderen van de Russische Krimbrug. Er zouden volgens het gelekte overleg twintig Taurus-raketten nodig zijn om de brug te vernietigen. Er wordt toegegeven dat de Duitse militairen weinig kennis hebben van het luchtdefensiemechanisme van de Russische Federatie, waardoor het wellicht nodig zal zijn om vijftig raketten af te vuren alvorens het doel te raken. De verwachting is dat Rusland een groot deel van de raketten kan afweren.
Merkwaardig is, dat zelfs wordt gezegd dat de brug geen militair doel van grote waarde is, omdat Rusland intussen alternatieve en veilige landverbindingen heeft gerealiseerd. De aanval is daarmee slechts een pr-stunt, die een symbolische waarde voor het Westen zal vertegenwoordigen. Daarnaast wordt er door de militaire top achteloos gespeculeerd over het bombarderen van eenvoudiger doelen dan de Krimbrug, zoals objecten in de omgeving van de stad Rostov aan de Don. In dat kader is de aanslag op de Russische treinbrug over de rivier Chapayevsk in de regio Samara, op 4 maart jl., opmerkelijk te noemen. Oekraïne heeft de verantwoordelijkheid geclaimd voor de aanslag. De locatie is oostelijk van Moskou en meer dan 1.000 km verwijderd van de frontlinies in Oekraïne. Het was dus een precisieaanval.
Het opblazen van een brug is een van de moeilijkste luchtoperaties. Als blijkt dat de NAVO ondersteunend is geweest bij deze brugaanval, dan zal er een nieuwe onheilspellende fase zijn ingetreden. In de tijd van de Koude Oorlog waren er veel proxy-oorlogen tussen de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie, zoals in Korea, Vietnam, Afghanistan en het Midden-Oosten. Maar er werd altijd expliciet duidelijk gemaakt dat een directe confrontatie in elkaars territorium nooit mocht gebeuren. De huidige roekeloze ontwikkelingen kunnen tot gevolg hebben dat deze ongeschreven oorlogsregel gaat veranderen.
De EU gaat nu, los van Amerika, door met de oorlog in Oekraïne. De nagenoeg verdwenen Amerikaanse bereidheid om er nog geld aan te spenderen getuigt van de tanende steun voor Oekraïne in Washington. De komende presidentsverkiezingen spelen ongetwijfeld ook een rol. De kansen van de demente kandidaat van de Democraten – Joe Biden – worden er niet beter op met een voortslepend debacle in Oekraïne. Het motief voor de EU om Oekraïne te steunen is echter heel zwak. Deze Amerikaanse, en door de EU volmondig gesteunde, proxy-oorlog tegen Rusland is al heel lang verloren. Oekraïne heeft, ondanks alle steun, nooit enige kans gehad om ook maar iets te winnen. De conclusie kan daarom niet anders zijn dan dat de EU zo haar eigen beweegredenen heeft om deze oorlog voort te zetten, en vanuit een zekere ideologische bezetenheid Rusland te blijven bezien als een Duistere Macht tegenover het Verlichte Europa. De EU tegen Rusland, waarbij – ook al is dit zelfdestructief voor de EU – de EU als een razende stier richting Rusland zijn eigen dood tegemoet dendert. Anders gezegd: de EU spendeert en verspeelt financiën, militair vermogen en politieke geloofwaardigheid aan een evident verloren zaak.
De huidige EU staat in schril contrast met hoe Europese samenwerking ooit begonnen is. Deze was oorspronkelijk economisch van aard, met name voor landbouw en industrie. De EU is intussen trouw uitvoerder geworden van Agenda 2030, waarmee het niet alleen een economische en politieke macht is gebleven, maar ook een supranationaal instituut dat – vanuit zelf-veronderstelde morele superioriteit – het leven in de lidstaten ingrijpend wil hervormen. De Europese Digitale Identiteit en de Green Deal zijn belangrijke voorbeelden, al was het maar omdat deze mede de weg effenen naar de EU als ultieme controlestaat. De EU heeft dus drie fasen doorlopen: van economische samenwerking, politieke unificatie tot de uitoefening van moreel gezag. Het ziet zichzelf derhalve als een klassiek imperium met, logischerwijs, bestaansrecht op het hoogste geopolitieke niveau.
Kortom, de EU is nog steeds niets wat lijkt op het karakter van een onafhankelijke soevereine staat en heeft – in tegenstelling tot wat zij zelf denkt – geen enkel mandaat om een geopolitieke speler te zijn, laat staan een oorlog te voeren. Bovendien is er de NAVO, waar de EU allerwegen aan ondergeschikt is gemaakt. Zeker sinds de Kosovo-oorlog is de NAVO een offensieve militaire macht, onder strakke Amerikaanse leiding. Amerika bepaalt, de NAVO voert uit en de EU heeft zich daarin te schikken. Dit alles zou zonneklaar het bewijs moeten zijn dat er geen enkele beweeggrond bestaat voor de EU om zich als een bezetene vast te klampen aan het beeld van Rusland als de Duistere Macht, die kennelijk in een militaire arena verslagen moet worden. De enige reden die zich lijkt aan te dienen is de notie dat de EU in wezen vecht voor haar bestaan, en Rusland vooral gebruikt als Grote Vijand om zichzelf bestaansrecht te geven.
- Het artikel gaat hieronder verder -
De Gift Card is een leuke manier om Gezond Verstand een kwartaal of een jaar lang cadeau doen. De Gift Card is digitaal verkrijgbaar én als pasje met daarop een unieke code + een feestelijke cadeau-enveloppe.
Abonnees krijgen 15% korting!
Gezond Verstand 6x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €24,- voor abonnees €20,-
Gezond Verstand 24x cadeau doen
Op papier én digitaal
Normaal €80,- voor abonnees €70,-
De EU is inherent onstabiel, de verschillen tussen de landen zijn groot en dat botst regelmatig met het centrale EU-gezag. De verschillen van inzicht tussen Hongarije – dat principieel Agenda 2030 verwerpt – en Brussel zijn exemplarisch voor hoe federale ambities fundamenteel strijdig zijn met lokale belangen en opvattingen. Er zijn centrifugale krachten aan het werk, die de EU uit elkaar trekken en de keizerrijk-ambities van de EU dempen. Tegelijk zijn er ook centripetale krachten zichtbaar ten gunste van machtsconcentratie in Brussel, vooral vanuit de EU zelf. Het zich vastbijten in de Duistere Macht-fictie kan alleen gemotiveerd zijn door de wens om de Brusselse macht te vergroten en daarmee het bestaansrecht van de EU meer cachet te geven – zeker gezien het gegeven dat er geen enkele andere rationele verklaring kan zijn om te volharden in een onwinbare geopolitieke wedstrijd met Rusland, laat staan een onwinbare oorlog in Oekraïne. Europa heeft te veel geïnvesteerd in Rusland als Kwade Macht, maar dat hoeft geen reden te zijn om daarin te volharden en niet gewoon bij zinnen te komen en zijn verlies te aanvaarden – die dolle stier terug op stal te zetten. Rationeel gesproken is de enige mogelijke weg die van vrede sluiten, onderhandelen over een wederzijds gunstig verdrag en samenwerking te zoeken met Rusland, te beginnen met betaalbare energie om iets te herstellen van de door Amerika aangerichte economische verwoesting van de EU.
Wat bij de top van de EU-functionarissen meespeelt, is een schema om de EU een karakter te verschaffen dat meer gaat lijken op een soevereine staat. De Europese Commissie heeft bijvoorbeeld het plan om € 100 miljard aan ‘War bonds’ uit te geven om vervolgens dit bedrag in de Europese defensie-industrie te steken. Dit is tijdens de recente Veiligheidsconferentie in München aangekondigd door de premier van Estland, Kaja Kallas. Die War bonds zijn een soort staatsobligaties, waarbij kopers geld lenen aan de EU-Commissie als ware de EU een staat. De SURE Eurobonds, ter bestrijding van post-coronawerkloosheid, is tot zover het enige precedent. Die € 100 miljard zou goed zijn voor de Europese defensie, en er wordt gesproken over een soort Europese Garde, los van de NAVO. Het uitgeven van War bonds en het daarmee aangaan van immense schulden op EU-niveau leidt tot heel ver gaande centralisatie van de macht in Brussel. De EU krijgt immers meer controle over lidstaten, omdat de lidstaten garant moeten staan voor deze obligaties. Een eerste stap in de richting van directe EU-belasting.
De werkelijke motieven voor wat Emmanuel Macron zich recent liet ontvallen over desnoods vechtende NAVO-troepen in Oekraïne, blijven in mist gehuld. Het kan hier gaan om predictive programming om eenieder alvast te laten wennen aan een verdere escalatie van de oorlog. Het kan ook juist bedoeld zijn om opzettelijk een barst te slaan in de eerder onwankelbaar geachte Franse en Duitse steun – en dus die van de hele EU – aan de oorlog. Politici kunnen nu, op grond hiervan, ook een exit-strategie formuleren. De EU heeft de oorlog, en daarmee een – overigens niet-bestaande – Russische dreiging, nodig om zichzelf te profileren. Oekraïne is inmiddels vernietigd, wat de conclusie rechtvaardigt dat de EU, met bloed aan de handen, Rusland en Oekraïne gebruikt voor eigen machtsambities.
Tenslotte klinkt alom de vraag of Victoria Nuland van het zinkende schip is geduwd of zelf is gesprongen, maar dat doet eigenlijk niet zo ter zake, al is ‘beide’ een veelgehoorde conclusie. De bevrijding van Avdiivka wordt algemeen gezien als een ‘point of no return’. Bovendien lijkt het Duitse schandaal rond de Taurus-raketten een typische Nuland-actie te zijn, waarbij zij gepoogd heeft afspraken te maken met Duitse militairen, achter de rug om van zowel de regering als van de Bondsdag. Het is waarschijnlijk dat zij niet ter verantwoording geroepen wil worden over het Oekraïner debacle en bovendien is de door haar felbegeerde positie van Secretary of State nu geen optie meer. Oekraïne verliest in haar een buitengewoon machtig en onverschrokken anti-Poetinist, waar geen vergelijkbare vervanging voor is. Haar vertrek betekent hoe dan ook een breuk met de neocon-geïnspireerde politiek vis-à-vis Rusland en dat is zowel van immense geopolitieke betekenis als slecht nieuws voor Zelenski. De ‘tijdelijke’ opvolger van Nuland is de diplomaat John Bass, die met name leidinggegeven heeft aan de Amerikaanse vlucht uit Afghanistan. Het mag duidelijk zijn dat Amerika hoogstwaarschijnlijk bezig is een uitweg te zoeken, een exitstrategie. De geopolitieke gevolgen hiervan zijn naar verwachting immens.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
