De digitalisering van het dagelijks leven

Dit alles bevordert een manier van denken waarbij de maatschappij wordt voorgesteld als een machine, die alles machinematig kan doen. Dit op z’n beurt bevordert het zgn. ‘maakbaarheidsdenken’. De gedachte dat de samenleving maakbaar is, dat we de natuur met behulp van ‘wetenschap’ naar onze hand kunnen zetten en dat we door middel van voorspellende computermodellen onze toekomst kunnen voorspellen en daar ons beleid op kunnen aanpassen, komt steeds terug op de basisveronderstelling dat de wereld, en dus onze samenleving, te kwantificeren valt. Ofwel volledig in digitale systemen kan worden weergegeven. Dat werd in Nederland pijnlijk duidelijk met de toeslagenaffaire, die in de landelijke politiek zoveel stof deed opwaaien. Men had een algoritme voor risicoanalyse ontwikkeld waarin bij toeslagaanvragen van alles werd meegewogen, behalve persoonlijke situaties.

Waar de aanname was dat de digitalisering overheidszaken zou vereenvoudigen, maakt de verregaande digitalisering in werkelijkheid de overheidsorganisatie juist complexer. Bestuursorganen wisselen steeds makkelijker informatie uit met derden, denk bijvoorbeeld aan basisregistraties. De overheid verandert daardoor van een relatief overzichtelijk top-downsysteem tot een ambtenarij die verweven is met een complex netwerk van netwerken.

In een recent rapport van het Rathenau Instituut wordt gesteld dat veel gemeenteraden zich nog geen ‘raad weten met digitalisering’. De inzet van digitale technologie en de effecten die dit in de maatschappij teweegbrengt zijn zelden een onderwerp van debat in de gemeenteraad. Er worden door een gemeenteraad geen kaders gesteld, zijn rol is vooral een reactieve. Daarmee ontsnapt digitale technologie aan democratische afwegingen.

Hoogleraar Filosofie en Ethiek, prof. Peter-Paul Verbeek, stelt voorts dat technologie nooit neutraal is. In het ontwerp en gebruik van technologie zitten altijd bepaalde keuzes en aannames verwerkt. Die zijn gebaseerd op bepaalde waarden, waarden die de technologie vervolgens telkens opnieuw uitdragen. Maar juist het toekennen van die waarden is een heel politiek proces, dat steeds opnieuw dient plaats te vinden.

Voormalig vicepresident van de Raad van State, Herman Tjeenk Willink, constateert dat de overheid is gereduceerd tot ‘de BV Nederland’, een bedrijf met producten en klanten, kosten en baten. De digitalisering heeft deze beweging, die al gaande was, versterkt. Dit zien we goed terug in ons zorgstelsel, waar het klinisch denken heeft plaatsgemaakt voor protocollair denken. De vroegere hooggeachte bekwaamheid van een arts om op basis van veel ervaring en professioneel inzicht een weloverwogen diagnose te stellen, is vrijwel geheel vervangen door het zonder aanzien des persoons volgen van protocollen. Hiermee wordt geen recht gedaan aan het unieke van elke individuele patiënt.

De globalisten die Agenda 2030 nastreven houden van oefeningen waarbij computermodellen de toekomst voorspellen. In 2019, vlak voor de introductie van het coronabedrog, vond Event 201 plaats, waarin de corona-‘pandemie’ werd gesimuleerd. In 2020 en 2021 hield het WEF een oefening met de naam Cyber Polygon, omdat het noodzakelijk zou zijn om onze cyberweerbaarheid te verhogen met het oog op de na de coronacrisis ontstane trend van steeds verdergaande digitalisering. Een enkele zwakke schakel in het systeem kan genoeg zijn om een domino-effect teweeg te brengen, waardoor het hele systeem in duigen valt. Het WEF vergelijkt een cyberaanval met een virus en spreekt dan ook vaak van een zogenaamde cyberpandemie, alleen zou een computervirus tien keer zo ‘besmettelijk’ zijn. Een manier om zo’n aanval het hoofd te bieden is om al onze technische apparaten van elkaar en van het internet te ontkoppelen. Maar dat zou levensgevaarlijke situaties opleveren, wanneer bijvoorbeeld systemen in ziekenhuizen zouden uitvallen. De oplossing die het WEF hiervoor aandraagt is een verscherpte controle op het gehele internet.

De uitkomst van de oefening was dan ook dat mensen zich niet goed kunnen weren tegen een cyberaanval. Dat is een gunstige uitkomst voor de cybersecurity-bedrijven die ook bij de oefening aanwezig waren om hun op AI gebaseerde cybersecurity-producten aan de man te brengen. Mede door de ondoorzichtigheid van het internet is het heel moeilijk om bij een cyberaanval een verdachte aan te wijzen. Het is zeer goed denkbaar dat door de machthebbers een verdachte wordt aangewezen die hen in de gegeven situatie goed uitkomt, zoals Rusland, of Iran. Een belangrijk en voorspelbaar doel van Cyber Polygon was om vast te stellen hoe alle kritiek op het mainstream-narratief kan worden gestopt. Alleen totale controle over het internet zou het mogelijk maken om dissidente geluiden uit het publieke domein te weren, en de entiteit die dat kan doen zou daarmee de enige brenger van ‘de waarheid’ worden.

Dit alles schetst een gevaarlijke ontwikkeling die – ondanks bepaalde voordelen van digitalisering – de zogenaamde Grote Herstart steeds een stapje dichterbij brengt.