In Kiev en het Westen is iedereen in rep en roer

Op dit moment gaat bijna iedereen ervan uit dat er een tweede regering-Trump zal komen. In Kiev is de paniek bijzonder groot, omdat men vreest dat na de Amerikaanse verkiezingen de financiering van de Oekraïense oorlogsinspanningen zal ophouden.

President Zelenski en zijn team verkeren in ontreddering; op sommige dagen zegt hij dat er vredesonderhandelingen moeten komen, waar de Russen dan wel bij mogen zijn, op andere dagen kondigt hij het volgende tegenoffensief aan. Zelenski is nog slechts een regerende marionet vanwege de Amerikaanse beschermende hand boven zijn hoofd.

Bij de inofficiële Oekraïense kanalen gonst het van de geruchten. Generaal Syrsky zou bereid zijn te capituleren, delen van het Oekraïense leger zouden naar de Russen zijn overgelopen, de Rada (het parlement) zou min of meer zijn ontbonden. Van officiële zijde dringt daarvan niets naar buiten. De bevolking protesteert, vooralsnog alleen tegen het feit dat er in sommige plaatsen nog maar twee uur per dag elektriciteit en water wordt geleverd, omdat de Russen zo onderhand de hele infrastructuur van de energievoorzieningen onklaar hebben gemaakt. Ook groeit bij steeds meer Oekraïners het verzet tegen de mobilisatie; mannen worden vrijwel zonder training naar het front gestuurd.

Er zijn veel geruchten over Oekraïense partizanen die aanslagen plegen op spoorlijnen waarlangs NAVO-wapens worden aangevoerd. Voertuigen van de ronselaars die mensen tot militaire dienst dwingen worden in brand gestoken. Het is mogelijk dat een deel van deze berichten slechts op wensdenken berust.

Wat door Kiev wel bevestigd wordt, zijn de ‘grote successen’ bij terreurdaden op Russisch grondgebied. Vrijwel dagelijks vinden er in Rusland brandaanslagen met drones plaats. Vooral de stad Belgorod, net over de grens, ligt zwaar onder vuur en door aanvallen met NAVO-raketten vallen er geregeld doden.

Moskou besteedt weinig aandacht aan dit soort incidenten; men probeert nog steeds een verdere escalatie – waarbij dan misschien ook NAVO-troepen betrokken zouden raken – te voorkomen.

Heel anders was het geluid van de NAVO in de slotverklaring van de laatste top van 9 tot en met 11 juli. Oekraïne werd voor de zoveelste keer volle steun beloofd, echter zonder het land in de NAVO op te nemen. De speerpunt is voortaan de nieuwe vijand: China. Het besluit om China uit te zonderen wordt beredeneerd met de these dat Rusland alleen vanwege Chinese ondersteuning de huidige successen kan boeken. De NAVO erkent nu wel schoorvoetend dat Rusland enigszins succesvol was, en bij lange na niet is verslagen. Het blijkt toch geen ‘pompstation met kernwapens’ te zijn, zoals lang in Washington is beweerd. De gehele strategische planning van de NAVO met betrekking tot Oekraïne berustte op de veronderstelling dat Rusland zwak was, en binnen enkele weken onder de sancties zou bezwijken.

Onder de Oekraïense soldaten vindt een ware slachting plaats met dagelijks zo’n 2.000 slachtoffers. Nu er door de aanslag op Donald Trump in de VS chaos is ontstaan, en alle aandacht op de verkiezingen in november is gericht, is er wellicht een gunstig moment ontstaan om het valse Oekraïne-narratief bij te stellen en Rusland weer langzaam als volwaardige onderhandelingspartner te beschouwen. Het Westen heeft geen alternatief plan B en zit nu met de handen in het haar. De enig mogelijke weg lijkt nu nog het voeren van vredesonderhandelingen à la Orbán te zijn, maar de Hongaarse president wordt door de EU-top juist tegengewerkt.