Omwentelingen en roekeloosheid

Negentig minuten later had die werkelijkheid een draai van 180° gemaakt, waarbij vooraanstaande dagbladen, tv-kanalen en gerespecteerde pratende hoofden op video’s en sociale media, geheel overeenkomstig met elkaar vastbesloten waren dat deze schijnpresident absoluut geen kandidaat mocht zijn voor een nog eens vier jaar lange functie als regeringshoofd. Er was geen speld tussen te krijgen. Een nieuw voorschrift had het oude vervangen.

De Nederlandse mediakooi is verbonden met die van Amerika, met belangrijke identieke voorschriften, en weer andere kneuterige die voor de mensheid aan de andere kant van de oceaan nauwelijks herkenbaar zijn. Van de identieke voorschriften gaf NRC Handelsblad op 27 juni een fraai staaltje. Naar aanleiding van de Assange-tragiek lazen we in het hoofdartikel: “Het is niet moeilijk voor te stellen dat het precedent dat hiermee is geschapen door toekomstige regeringen wordt aangegrepen om de persvrijheid in te dammen en journalisten een toontje lager te laten zingen (…) kan alleen al dit beklemmende vooruitzicht journalisten terughoudend maken, en een rem zetten op journalistiek onderzoek naar overheidsoptreden op het gebied van nationale veiligheid. Daarvan is dan niet alleen de journalistiek de dupe, maar ook de samenleving als geheel, die niet zonder een vrije pers kan die de overheid controleert.”

De schrijver van dit hypocriete hoofdcommentaar zit muurvast in de mediakooi. Hij of zij weet misschien niet eens dat er ooit voor zijn of haar krant een mediastatuut bestond dat onafhankelijkheid van berichtgeving moest garanderen, en dat ook in hoge mate deed. Ik neem aan dat dit statuut is bedolven onder het puin veroorzaakt door de verschillende eigenaarwisselingen. De schrijver mag zich journalist noemen, want dat is een etiket dat iedereen die een tot de gemeenschap doordringende stem laat horen op zichzelf mag plakken, maar de Belgische oligarch-eigenaar heeft blinddoeken voorgeschreven, en met een blinddoek kan je geen carrière als verslaggever beginnen.

Het kneuterige van de Nederlandse mediakooi vertoonde zich in de vorm van een afscheidnemende Mark Rutte die de “gebrekkige afhandeling van de toeslagenaffaire” en de “schade door de Groningse gaswinning” als de belangrijkste smetten op zijn premierschap noemde. Het verhulde totaal het afschuwelijke van de echte Rutte. De opgeslotenen in de mediakooi blijken niet te kunnen beseffen hoe roekeloos deze premier is omgegaan met de belangen van zijn landgenoten.

Belangen die hij verondersteld werd te vertegenwoordigen. Normale roekeloosheid verwijst naar een gemoedstoestand waarin een individu een bepaalde actie uitvoert met minachting voor de mogelijke gevolgen of risico’s. Het gaat om een extreme mate van onzorgvuldigheid of nalatigheid ten opzichte van de veiligheid van anderen, of van de persoon zelf, zoals bij uitoefening van extreme activiteiten zonder training. Dat is niet het soort roekeloosheid dat Rutte kenmerkte. Voor zijn soort roekeloosheid hebben wij nog geen vocabulaire.

Het collectieve Westen is op een duivelse manier roekeloos. Onbeschrijfelijk roekeloos met mensenlevens door de uitvoering van WHO- en VN-voorschriften die zonder meer uitsluitend als frauduleus en misdadig mogen worden gekenschetst. Rutte heeft hierbij een voortrekkersrol gespeeld, vooral door het aanbieden van Nederland als proeftuin voor de doelstellingen van Agenda 2030, en het boerenonderdeel van het klimaatbedrog. Zijn uitspraken met betrekking tot geopolitieke ontwikkelingen waren uitermate roekeloos. Dit heeft hem ongetwijfeld de opstijging naar het paradijselijke Brussel van de NAVO bezorgd, waar hij naar eigen belofte verder zal gaan met het uiterst roekeloze gedrag van het provoceren van Rusland dat nog steeds naar een derde, en mogelijk catastrofale, wereldoorlog kan leiden.

De nieuwe Nederlandse regering die het van Rutte heeft overgenomen bevindt zich op een meest droevige wijze in de mediakooi. De reguliere nieuwsbrengers zijn volledig geblinddoekt voor het feit dat nu in Nederland binnen de machtsgreep die met de verordeningen van de WHO begon, een tweede machtsgreep heeft plaatsgevonden. De nieuwe premier is dezelfde persoon die als leidinggevende aan de NCTV – een instelling zonder juridisch anker in het staatsrecht – een directe verbinding heeft met de Amerikaanse Deep State, die censuur coördineert en clandestiene opdrachten uitvoert. De NAVO is door Washington gekaapt en – zoals u van ons al tot treurens toe hebt gehoord – de Europese lidstaten zijn vazallen van Amerika; ze hebben in wezen niets te vertellen. Maar NAVO-opdrachten die clandestiniteit vereisen kunnen hier nu versterkt binnenkomen. De Nederlandse rol in de NAVO zal met deze versterking plus de nieuwe algemeen secretaris in Brussel, nog meer de desastreuze veronderstelde belangen van de VS gaan dienen.

Om de NAVO nog even onder de loep te houden: velen lijken te zijn vergeten dat het als een uitsluitend defensieve organisatie was opgezet. De bestaansreden ervan verviel met het einde van het Sovjet-imperium en met het Warschaupact. Maar met de toenemende Europese integratie bleek er een noodzaak te bestaan om ook een Europees samengaan op militair gebied onder dat bestaande westerse dak te plaatsen. Er was even sprake van een mogelijk collectief veiligheidssysteem, waarbij ook Rusland zou worden uitgenodigd. De VS, die vanzelfsprekend altijd een rol van primus inter pares vervulde, blokkeerde dat, en nam de NAVO over. Sindsdien diende het voornamelijk Amerikaanse doelstellingen, en trad het met de Kosovo-interventie voor het eerst offensief op in Joegoslavië. Daarna was het betrokken bij de Amerikaanse offensieve interventie in Afghanistan en hielp het bij de gewelddadigheden die een einde maakten aan de relatief verlichte Kadhafi-regering in Libië.

De NAVO speelt een misschien doorslaggevende rol bij de vraag die wij in het vorige nummer van Gezond Verstand stelden over welke van de twee oorlogen die nu gaande zijn, een vonk zal produceren in het kruitvat van een Derde Wereldoorlog, met misschien een catastrofale nucleaire botsing. Het onmiddellijke gevaar met betrekking tot de oorlog in Oekraïne lijkt te zijn uitgesteld. In een beschouwing die als eerste artikel na deze introductie volgt, komt Franziska Zeller, op basis van de Oekraïens- en Russischtalige informatie die ze nauwgezet volgt, tot een overtuigende conclusie dat Poetin met zijn vredesvoorstel de Amerikaanse buitenlandpolitiek uit het evenwicht heeft geslagen.