Terreur als wanhoopsoffensief in Moskou

Washington wist al binnen een uur zeker dat het een ISIS-aanslag was én dat Oekraïne er zeker niets mee te maken had. Beide uitspraken doen vermoeden dat de VS minimaal medeverantwoordelijk is en dat men het gebruikelijke spel speelt van ‘plausibele ontkenning’ door naar ISIS te wijzen. ISIS heeft echter geen enkel motief om Rusland te tarten. Het is ooit door de CIA gecreëerd om tegen Bashar al-Assad te vechten in die andere proxy-oorlog die Amerika tegen Rusland voerde op Syrisch grondgebied, hetgeen eufemistisch een burgeroorlog genoemd werd. Het zou, indachtig de oorlog in Tsjetsjenië, wel heel stom zijn van ISIS om islamitisch geïnspireerd geweld tegen Rusland te gebruiken.

Er zijn wel meerdere overtuigende aanwijzingen dat ISIS door Oekraïne, en met name door de GUR (Oekraïense geheime dienst), gerekruteerd is om een aandeel te leveren, maar dan uit andere dan religieuze motieven. De werkwijze bij deze aanslag is vrijwel identiek aan die van de eerdere aanslagen op Daria Dugina en Vladlen Tatarsky. Uitgebreide verkenning vooraf, hoogwaardige training, zorgvuldige planning, de aanslag zelf en tot slot als een haas terug naar Oekraïne. Het Britse MI6, dat met de CIA en de Oekraïense Deep State samenwerkt, heeft Russische agenten op Russisch grondgebied om alles te vergemakkelijken. Het spoor leidt terug naar Boedanov, het hoofd van de GUR, die in januari uitgebreid vertelde over plannen voor aanvallen diep in Rusland. Victoria Nuland heeft op 31 januari, na een bespreking met Boedanov in Kiev, benadrukt dat Rusland kan rekenen op ‘nasty surprises’, hetgeen uitsluitend opgevat kan worden als Amerikaanse toestemming voor terreurdaden binnen Rusland. Bovendien heeft Nuland de verdenking op zich geladen dat wellicht zij het meesterbrein is achter de aanslag. Opvallend is dat de Britten en Amerikanen al op 7 maart wel hun eigen onderdanen in Rusland gewaarschuwd hebben voor een mogelijke terreuraanslag binnen 48 uur én opvallend is dat zij deze informatie niet gedeeld hebben met de Russische autoriteiten – tegen alle gebruiken in. Kennelijk hadden CIA en MI6 voldoende betrouwbare informatie. Een bijzonder ‘toeval’ is dat de Russische zanger Shaman op 9 maart in Crocus een concert gegeven heeft voor een publiek van hooggeplaatsten. Shaman is mateloos populair in Rusland, niet in de laatste plaats vanwege zijn standvastige patriottistische houding. Een ander ‘toeval’ is dat een van de terroristen op 7 maart het Crocus-theater bezocht en zichzelf daar gefotografeerd heeft.

Het is zeer wel mogelijk dat de aanslag oorspronkelijk gepland was voor 9 maart om zo de aanstaande presidentsverkiezingen maximaal te verstoren door zo veel mogelijk slachtoffers te maken onder hooggeplaatsten. De aanslag is mogelijk voortijdig afgeblazen als gevolg van de verscherpte beveiliging rond dit evenement.

Westerse media spreken uitgebreid over een Russische valse-vlagoperatie om “verhoogde militaire agressie in Oekraïne te rechtvaardigen”. Ook deze uitleg kan direct als volslagen onzinnig afgevoerd worden, vergelijkbaar met de knotsgekke bewering dat Poetin zijn eigen Nord Streampijpleiding opgeblazen zou hebben. Rusland heeft helemaal geen ‘extra legitimatie’ nodig aangezien de oorlog allang gewonnen is, en bovendien de Russen in overgrote meerderheid achter de militaire operatie in Oekraïne staan – er is hooguit wat ongeduld met de voortgang. Een onderbelicht detail is dat Piknik, de muziekgroep van die avond, een door en door Russische band is met een publiek van vrijwel uitsluitend Russen. Het idee alleen al dat Russische militairen of geheime-dienstagenten eigen onderdanen onder vuur zouden nemen is te gek voor woorden, zeker voor een vermeend doel dat Rusland in het geheel niet nodig heeft.

De aanslagplegers blijken Tadzjieken te zijn, hetgeen begrijpelijk is aangezien Oekraïne op grote schaal huursoldaten geronseld heeft in Tadzjikistan. Terroristen hebben de gewoonte om toevlucht te zoeken op wat zij als veilig terrein beschouwen – in casu Oekraïne. Het is, met name in het kader van ‘plausibele ontkenning’, voor de hand liggend dat de daders geen Oekraïners waren om zo een betrokkenheid van Oekraïne (GUR), NAVO en Amerika te kunnen ontkennen. Tadzjikistan is tevens een nominaal islamitisch land, wat de ISIS-connectie aannemelijk moet maken. De daders zijn uit Moskou gevlucht met dezelfde auto en langs dezelfde route als op de heenreis, waarbij de auto ook nog eens een opvallende verschijning was in het Russische straatbeeld. Deze knulligheid kan, in relatie tot zo’n gruwelijke massamoord, vrijwel onmogelijk toeval zijn en doet vermoeden dat het een vooropgezet plan was dat zij gepakt zouden worden – zie je wel, géén Oekraïners. De vraag is ook of de daders bij terugkomst in Oekraïne niet onmiddellijk zouden zijn gedood.

Deze aanslag in Moskou heeft, concluderend, alle kenmerken van een CIA/MI6-operatie waarbij CIA en MI6 welhaast synoniem zijn. Hierbij is het belangrijk op te merken dat de Oekraïense militaire inlichtingendienst (GUR) al sinds 2014 een CIA/MI6-constructie is. Er gebeurt niets zonder dat de CIA of MI6 het instrueert of er vanaf weet en het ook goedkeurt. De recente aanvallen van militairen die, nabij Belgorod, Rusland zijn binnengedrongen en de aanvallen op burgers in Belgorod zelf zijn uitgevoerd door milities bestaande uit anti-Russische nationalisten die gefinancierd, bewapend en getraind zijn door de CIA samen met MI6.

De vraag wie er voordeel heeft bij de aanslag leidt óók tot de CIA. Oekraïne is inmiddels vernietigd door de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland. Oekraïne heeft nooit enig belang gehad bij deze oorlog, laat staan bij de voortzetting ervan. Sterker nog, Zelensky is ooit president geworden op basis van een vredesplan met Rusland. Blijft over de CIA die, als de facto machthebber in Amerika, hoe dan ook door wil gaan met Rusland, waar mogelijk, te treffen – zelfs tegen de achtergrond van een verloren oorlog. Oekraïne gedraagt zich als een dodelijk gewond dier dat in wanhoop uithaalt naar alles en iedereen, een karakterisering die volledig past bij Boedanovs belofte van aanvallen diep in Rusland.

De aanslag in Moskou heeft geen enkel effect gesorteerd dat uitgelegd kan worden in het voordeel van Amerika en de NAVO. Er is geen onrust of tweedracht gezaaid in Rusland, integendeel. De Russen zijn eensgezinder dan ooit en staan nagenoeg volledig achter Poetin. Rusland is wel witheet van woede en bevangen door een zekere wraakzucht. Tegelijk weet men maar al te goed dat hun president rationeel handelt, en heel bedachtzaam en weloverwogen te werk gaat. De Russische militaire ingreep in Oekraïne is al voor de verkiezingen in een hogere versnelling gegaan. De door de NAVO overgenomen geheime militaire basis Ovidiopol-2, gelegen in Akkarzha nabij Odessa, is op 9 maart al vernietigd. En recent is de Oekraïense elektriciteitsvoorziening gehalveerd als opmaat tot het verder oprukken van het Russische leger. Rusland heeft geen andere mogelijkheid om de oorlog te beëindigen zolang Oekraïne niet kan, of niet mag onderhandelen over vrede of overgave. Militaire manoeuvres op grote schaal moeten wachten tot het einde van april wanneer de Oekraïense modder is opgedroogd. De Russen zullen, militair gesproken, genoodzaakt zijn om, op enig moment daarna, westwaarts te trekken naar Charkov en de Dnjepr-rivier over te steken richting Odessa. De militaire ingreep zal echter niet van het oorspronkelijke plan afwijken of overhaast uitgevoerd worden als gevolg van de aanslag in Moskou. Ook de tandeloze oorlogsretoriek van Macron zal hier niets aan veranderen. Frankrijk heeft amper militairen die het land kan sturen terwijl Rusland allang rekening houdt met de mogelijkheid van Franse militairen op Oekraïens grondgebied. Rusland is daar heel duidelijk over. Franse militairen zullen beschouwd worden als huurlingen die genadeloos vernietigd zullen worden. Dat is geen grootspraak, Rusland heeft eerder, met een precisieaanval, een gebouw met de grond gelijkgemaakt waarin ongeveer zestig Franse huurlingen zich gevestigd hadden. Er waren geen overlevenden.

De geopolitieke consequenties van de aanslag zullen groot zijn ondanks dat het militair gesproken van weinig betekenis is. Het taalgebruik van Poetin is vlijmscherp en heel expliciet over wat er gaande is en wie daarvoor verantwoordelijk zijn. Het is ongetwijfeld om tegemoet te komen aan de binnenlandse druk om ‘iets’ te doen, maar het laat ook zien dat de kloof met het Westen in één klap nog dieper en nog moeilijker overbrugbaar is geworden.

Het Westen weet dat de oorlog in Oekraïne allang door Rusland is gewonnen, maar kan dat nog niet toegeven, ook nu de VS openlijk een uitweg zoekt. Er zal op enig moment een postoorlog-situatie ontstaan waarin met name de Europese landen tot een nieuwe geopolitieke verhouding zullen moeten komen tot Rusland. De immens groter geworden kloof met het Westen zal hierbij een groot obstakel zijn. De opgave aan Europese landen, feitelijk Amerikaanse vazalstaten, om ooit hun relaties met Rusland te repareren is nu ineens heel veel groter geworden. Deze landen naderen een kruispunt waarop zij een keuze moeten gaan maken: vazalstaten van Amerika blijven en Rusland buitensluiten of de banden met Amerika fundamenteel herzien en samenwerken met Rusland. Het is tevens een keuze tussen economische ondergang en economische bloei. Een keuze tussen het voortzetten of verwerpen van Agenda 2030. Een keuze tussen de vernietiging of het hervinden van de eigen beschaving.