Jan van Dijk
De Europese Unie heeft de Corporate Sustainability Reporting Directive (CSRD) (wettelijke duurzaamheidsrapportages) goedgekeurd, waardoor per 1 januari 2025 alle grote bedrijven dienen te knielen voor de ‘Net-Zero-Emissies’-mantra en banken gefinancierde emissies moeten verlagen middels zogenaamde Duurzame Leningen, en de Nederlandse Staat voert per 1 juli 2024 de rapportageverplichting Werkgebonden Personenmobiliteit in.
De wettelijke duurzaamheidsrapportages (CSRD-richtlijn) stelt de dwingelanden van de EU in staat zichzelf te verheerlijken. De CSRD-richtlijn vereist van grote bedrijven dat ze rapporteren over drie hoofdonderwerpen, te weten: Environment, Social- en Governance (ESG) zaken. Niet minder dan 1.100 meetpunten zijn bedacht, waarin bedrijven inzicht dienen te geven over de financiële impact en de maatschappelijke impact op ESG-thema’s. Hier zullen gemiddeld twintig tot veertig meetpunten uitkomen waarover de onderneming verplicht moet rapporteren. Bedrijven worden hierdoor gedwongen om de zogenoemde CO2 Scope, 1, 2 & 3 emissies, te rapporteren. Scope 1 & 2 omvatten de directe en indirecte CO2-uitstoot die voortkomt uit de organisatie zelf, en Scope 3 is de totale CO2-uitstoot in de gehele keten, vanaf de fabriek tot aan de consument. De kosten van bedrijven voor het niet meedoen aan de CSRD-rapportagegekte zijn kolossaal. Een goedgekeurde accountantsverklaring op het jaarverslag komt onder druk te staan, waarmee de continuïteit van het bedrijf mogelijk op het spel staat. Een van de belangrijkste principes waarop een accountant onder een jaarverslag zijn/haar handtekening zet, is de aanname dat een organisatie in de voorzienbare toekomst geen risico van liquidatie loopt. Dit komt dus onder druk te staan als een bedrijf zich niet onderwerpt aan de klimaatdoelen van ‘Net-Zero’ 2050. Immers, geen klimaatneutraliteit als doel betekent geen goedgekeurd jaarverslag en daarmee is het bedrijf in overtreding.
De CSRD-richtlijn is zo opgesteld dat bedrijven zich schuldig voelen over de impact van het bedrijf op mens en milieu. Wat het geheel nog erger maakt, is dat de banken en accountants die de druk opvoeren zelf bijna geen CO2 uitstoten en hoog van de toren blazen over hun groene ambities. Een greep uit de verschillende rapportages laat de volgende Scope 1 (eigen CO2-uitstoot) zien: Deloitte 61.911 ton (2019), ING 11.000 ton (2020), Rabobank 34.000 ton (2018) en de Rijksoverheid komt met 110.000 fte uit op 389.000 ton (2017), in vergelijking met de directe CO2-uitstoot van Shell: 63.000.000 ton (2019), BP 33.100.000 ton (2021) en de grootste uitstoot binnen Europa komt van het Duitse energiebedrijf RWE met 87.000.000 ton (2021).
De banken koppelen financiering aan concrete duurzaamheidsdoelstellingen en bieden bescheiden rentekortingen bij aantoonbare vooruitgang. De Duurzame Leningen zijn een voorbeeld van het commitment van de banken aan de SDG’s. Klanten die liever hun tijd besteden aan innovatie en het creëren van meer afzet, worden nu vriendelijk verzocht mee te doen aan de duurzame kredieten, “anders zou de bank de financiering wel eens kunnen stopzetten”. Tot zover de zorgplicht van banken, die sterk lijkt op de vrijblijvende vaccinatie-‘plicht’ in de coronaperiode. Er wordt in hoog tempo voor burgers en bedrijven – middels een juridisch kader van banken, de staat, de WEF-bedrijven en de EU – een ‘CO2-Hydra’ opgetuigd, vergelijkbaar met de hydra uit de Griekse Mythologie – een negenkoppige zeeslang, die de ingang van de onderwereld beschermt. Om de regeldruk nog verder te verhogen, voert de Nederlandse staat vanaf 1 juli 2024 voor bedrijven met een omvang van honderd of meer werknemers de rapportageverplichting werkgebonden personenmobiliteit in. Bedrijven zijn dan verplicht te rapporteren over het zakelijke verkeer en het woon-werkverkeer van de werknemers. Hiermee krijgen bedrijven inzicht in de CO2-uitstoot van de werkgebonden personenmobiliteit. Dus bedrijven moeten absurd minutieus gaan bijhouden of mensen per fiets of auto naar het werk komen, welke soort brandstof ze gebruiken, hoeveel km woon-werkgerelateerd is en hoeveel km zakelijk.
Alle vormen van wettelijke CO2-verslaggeving zijn een methode voor de kletsende klasse van ambtenaren en elites om bedrijven die niet onder hun controle staan toch te kunnen domineren en controleren. En het is voor banken, accountants en de overheid natuurlijk ook een geweldige manier om hun ‘bezorgdheid en deugd’ te tonen.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
