Bert Egberts
De medische wereld bestaat uit universiteiten, ziekenhuizen, verpleeghuizen, huisartsenpraktijken en andere gezondheidsinstituties, waar mensen opgeleid worden en/of werken die op de hoogte moeten zijn van de consequenties van hun medisch handelen. Hiertoe behoren dus onder meer artsen, verpleegkundigen, verloskundigen, doktersassistenten, praktijkondersteuners en laboranten.
Een groot deel van deze medisch opgeleiden stemt nu al vier jaar in met het corona-beleid van de overheid. Dat betekent de erkenning van het bestaan van een corona-pandemie vanaf 20 maart 2020, het serieus nemen van het dragen van mondmaskers, het houden van anderhalve meter afstand tot elkaar, de avondklok, de lockdowns, de PCR-test als diagnostische test, de quarantainemaatregelen, de QR-code, het corona-behandelprotocol, de veiligheid en effectiviteit van alle Covid-19-prikken en het niet herkennen en erkennen van de bijwerkingen en het overlijden door de prik.
De medische omerta
Inmiddels is er een tsunami aan bewijzen over ons heen gekomen die het gehele corona-beleid onderuithaalt, maar tot op de dag van vandaag zwijgt het grootste deel van de medische wereld hierover. Dit heeft twee oorzaken. Ten eerste is er het wijdverbreide onvermogen van artsen om elkaar de maat te nemen. Het intern corrigerend vermogen op inhoud en gedrag, het kritisch naar elkaar kijken en dit bespreekbaar maken is onder artsen nagenoeg afwezig. Ten tweede heeft het hele systeem het mogelijk gemaakt dat steeds meer absurditeiten en uitwassen zich aandienen, zonder dat die ter discussie worden gesteld. Dit is het nieuwe functioneren volgens protocollen, vooral bedoeld om zich in te dekken tegen aanspraken op fouten. Deze protocollen zorgen ervoor dat de gezondheidswerker niet meer nadenkt, maar blindelings de opgelegde protocollen volgt, hoe absurd die misschien ook mogen zijn. Daarnaast is in de medische wereld een verplichting ontstaan tot solidariteit, die iedereen omklemt en soms zelfs verstikt. Emeritus hoogleraar Interventie-Radiologie Jim Reekers noemt dit in zijn boek De medische omerta; omerta is van oorsprong de tactiek van de zwijgplicht – horen, zien en zwijgen – in door de maffia beheerste Italiaanse gebieden.
Eigenbelang is een steeds grotere rol gaan spelen, door de toenemende bureaucratie, werkomstandigheden en de willekeur van managers die geen medische achtergrond hebben. Een van de allergrootste vergissingen van beleidsmakers in de zorg is dat zij denken dat de zorg via marktwerking kan worden aangestuurd. Het medische bedrijfsleven is, net als ieder bedrijfsleven, gericht op het verdienen van geld met het leveren van producten en diensten.
Het product is echter in het medische bedrijf een vaag begrip, het is niet meer dan een poging tot genezing, zonder garantie van succes. “Zorg is geen product, maar een uiting van beschaving”, zegt Marcel Levi, hoogleraar Interne Geneeskunde.
Sinds 1992 is een flink deel van de medische wereld in Nederland onder invloed gekomen van zorgverzekeraars en de medische industrie. De zorgverzekeraars sluiten contracten af met zorgverleners en ziekenhuizen, zodat zij kunnen bepalen wat de dokter wel en niet moet/mag doen voor de prijzen die zij vaststellen. De medische industrie beïnvloedt op haar beurt de medici via hun commerciële afdelingen. Op slinkse wijze bepalen zij onrealistische prijzen. Er is bijna nooit een directe transparante relatie tussen ontwikkel- en productiekosten aan de ene kant en de verkoopprijs aan de andere kant. Het is gebruikelijk dat bij elk ziekenhuis en in elk land een andere prijs voor een medisch product wordt berekend, afhankelijk van het tegenspel van de afdeling inkoop. Daarbij wordt alles uit de kast gehaald om zich te onderscheiden van de concurrent. Dit varieert van omkoping van artsen tot het betalen voor ruimte in een wetenschappelijk tijdschrift om de eigen pseudo-wetenschappelijke artikelen geplaatst te krijgen. Door deze manier van werken zijn recente schandalen te verklaren van onder andere borstimplantaten, kunstheupen en Mesh-implantaten. Dit soort producten worden gepromoot door artsen, die betaald worden door de industrie en er een wetenschappelijk sausje overheen gieten.
Het systeem zit op slot
Alle medische beroepsverenigingen, de individuele ziekenhuizen en de medische tijdschriften hebben zich afhankelijk gemaakt van financiële ondersteuning door de farmaceutische industrie.
Zowel de patiënt als de dokter moeten kritisch blijven nadenken en vragen durven stellen. Wetenschap wordt in de dagelijkse praktijk sterk overschat. Geneeskunde is geen wetenschap, het is een kunde, een bekwaamheid. Directe verbetering van de zorg is nog altijd het resultaat van goede klinische studies met patiënten. Regelmatig worden ‘spectaculaire’ medische ontwikkelingen vanuit een laboratorium in de media vermeld, die kort daarna de vergetelheid ingaan. De ongezonde manier van beïnvloeding van de medische industrie op de medische wereld heeft een negatieve invloed op het gedrag en handelen van de mensen die in deze wereld werken, vaak zonder dat ze het zelf in de gaten hebben.
Wetenschap hoort plaats te vinden op de universiteiten, maar ook in Nederland is het met de bestaande universiteiten bar slecht gesteld. Klassieke wetenschappelijke onderzoeksmethoden zijn te gronde gericht door bureaucratie en de top-down-inkapseling van kennis. Het publiceren van artikelen wordt gezien als statussymbool en hoe meer geproduceerde publicaties, des te meer kans op carrière maken. Universiteiten spelen tegenwoordig een echt ‘Ons kent ons’-spel, dat wil zeggen een vorm van witteboordenmentaliteit in vriendennetwerken die elkaar op diverse manieren bevoordelen.
Er is sprake van een buitensporige bureaucratische groei, sommige universiteiten hebben net zoveel administratief personeel als studenten. Door deze bureaucratie worden de academici betutteld en aan regels gebonden, waardoor een soort administratief ritueel is gecreëerd, zogenaamd ten gunste van het onderzoek. Het gevolg hiervan is dat er nog meer administratie is ontstaan en daardoor zal de individuele verantwoordelijkheid nog meer worden ondermijnd.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
– Horen, Zien, Zwijgen in Medische Wereld
– Komt er bredere rampzalige oorlog?
– Poetin staatsbezoek Noord-Korea, Vietnam
– Maleisië vraagt BRICS-lidmaatschap aan
– Voorspelde nieuwe pandemie begint
De moderne universiteit is een bedrijf geworden, dat gerund wordt voor persoonlijke roem en winst van het management. Universiteiten zijn grote vastgoedeigenaars, leveranciers van visa, organisatoren van consultancy-diensten en plaatsen waar carrière wordt gemaakt voor betere kansen in het bedrijfsleven en het management. De gevolgen zijn divers, zoals het feit dat de huidige universiteit zich niet meer de vraag stelt: “Wat voor goeds zouden we kunnen doen?” Het is geen plaats meer waar mensen proberen maatschappelijke problemen op te lossen. Relevant onderzoek is vervangen door onderzoek met als doel verandering teweegbrengen door middel van overtuiging en beïnvloeding. Men wordt geleerd hoe je moet denken; door aannames in stand te houden en feiten af te serveren.
De middelmatigheid, sufheid en het massaonderwijs van de universiteiten duwt de betere academici weg. De overblijvers zijn gewend continu te buigen voor de bureaucratie en hebben nauwelijks zin om de studenten echt te helpen. Sterker nog, de overblijvers zijn tegen verandering – die immers tot ontslagen zou kunnen leiden.
Het kan echter ook anders
Door wel te horen, wel te zien en niet te zwijgen, door artsen met een kritisch denkvermogen en een functionerend moreel kompas, die de mens op de eerste plaats hebben staan en in woord en daad voor hun waarheid uitkomen. Tevens is het noodzakelijk dat zij niet meer te maken krijgen met intimidatie, opgelegde boetes, benadering door de gezondheidsinspectie, verwijdering van sociale media en politie aan de deur. Dit alles werd en wordt aangestuurd door de overheid en de invloed van de publieke media. Minister Hugo de Jonge drong sterk aan op tuchtrechtelijke vervolging van kritische artsen en voorheen Tweede Kamerlid Attje Kuiken stelde zelfs voor om zulke artsen uit het BIG-register te schrappen.
De inspectie laat zich eenzijdig informeren, handelt volgens protocollen en heeft, voor zover bekend, nog nooit een poging gedaan een gesprek aan te gaan met een arts die zij beboetten. Uit Woo-documenten blijkt dat de overheid alles uit de kast haalt om ‘desinformatie’ te bestrijden, om op deze manier kritische artsen de mond te kunnen snoeren. Ambtenaren zonder medische achtergrond beoordelen of berichten ‘schadelijk’ zijn voor de volksgezondheid, ofwel ‘onrust’ veroorzaken, ofwel de reputatie van instituties als het RIVM aantasten, en of al dan niet een reactie noodzakelijk is. Dit alles om de voorgeschreven werkelijkheid hoe dan ook te handhaven, een werkelijkheid die voortkomt uit stupiditeit, ijdelheid, machtswellust en vooral onwil om te luisteren naar afwijkende analyses en conclusies.
– einde artikel –
Je las een gratis artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
