De ngo-tirannie

Waar Rip van Winkle doorheen sliep veranderde een land van immigranten in een wereldmacht die twee eeuwen later op ingrijpende wijze de hele wereld zou gaan veranderen. Waar Mark Rutte doorheen sliep was iets dat in de afgelopen twee jaar geopolitieke verschuivingen veroorzaakte totdat een cruciaal moment was bereikt. Dat kwam tien dagen voor dit schrijven, en wordt aan u voorgelegd door het hierop volgende artikel van Jeroen van den Berg. De Amerikaanse oppermacht in de wereld bestaat niet meer. Iran heeft met het verslaan van het Israëlische raketafweerschild de westerse kwetsbaarheid blootgelegd. Spraakmakers in het Westen weigeren dit vooralsnog te doorzien, en misleiden zichzelf door de rampzalige Iraanse raketaanvallen – met oudere en niet eens Irans meest geavanceerde raketten – op vier strategische doelen niet te noemen. Mocht het Netanyahu-regime alsnog stoutmoedig eerder vaak aangekondigde plannen uitproberen om Iran te vernietigen, dan zou het met deze meest geavanceerde raketten, en met steun van Rusland en China, een einde kunnen maken aan heel Israël.

De Iraanse demonstratie van oppermacht op 13 en 14 april toont ook de kwetsbaarheid van Amerikaanse verdedigingsschilden in Europa en West- en Oost-Azië. De veronderstelde garantie van Amerikaanse dominantie middels beveiliging van vazallen en extreme dwangmiddelen tegen opponenten, is er niet meer. Intussen is rondom dat gegeven, ongezien door de niet oplettende Mark Rutte, een nieuwe wereldorde ontstaan dankzij de diplomatie en het strategisch vernuft van niemand minder dan de niet sterke vent die Rutte in de Tweede Kamer noemde. Ongeveer twee derde van de bevolkingen van de wereld worden nu geregeerd door overheden die liever aan het hoofd van soevereine naties staan dan dat ze door IMF, Wereldbank, en andere Amerikaanse dwangmiddelen economisch aan banden worden gelegd. En deze situatie is onder meer tot stand gekomen dankzij de BRICS, een genootschap van soevereine staten voor wiens poorten nu een rij van gegadigde naties wacht om er lid van te mogen worden.

De redenen waarom Rutte, en overigens de meeste van zijn ambtsgenoten in de lidstaten van de EU, dit niet heeft opgemerkt, zijn complex maar er is er één die erboven uitsteekt. Dat is het tweede thema dat in dit nummer de aandacht krijgt. Landen die ooit volgens democratisch model waren ingericht zijn beroofd van de middelen waarmee, ondanks de vele missers van die democratie, toch nog ervaren en nadenkende burgers verstandige invloed konden uitoefenen op denken en beleid van het staatsapparaat. Dat gebeurde via vakbonden, geleerde genootschappen, politieke partijen, kerkgenootschappen, verenigingen van werkgevers, en nog een heleboel meer instanties met onderlinge verbindingen en uitwisselingen van politieke uitgangspunten en compromisvoorstellen. Dit is weg. Een kolossale vervanging heeft plaatsgevonden. Ngo’s hebben die middelen onklaar gemaakt.

Deze vervanging is niet compleet. Want wat werd vervangen kwam tot stand door afwegingen van ervaring en ruzies over verschillen tussen redelijk en onredelijk, terwijl de vervanging bestaat uit dogma’s van allerlei soort, want ngo’s functioneren als cults. De Atlantic Council en het Nederlandse Clingendael zijn ontaard in dogmatische bewakers van wat iedereen moet denken over de noodzakelijke Amerikaanse rol in de wereld en de grote Russische vijand die aast op het opslokken van stukjes Europa. Overheden en geheime agenten maken gebruik van ngo’s die bijzondere informatie kunnen aanleveren als ondersteuning van dit simplistische stripverhaal over goed en kwaad, zoals het artikel verderop over Bellingcat laat zien. Bellingcat bestaat uit de oplichter Eliot Higgins met zijn helpers, een werkloze Brit die ontdekte dat met het uit de duim zuigen van veronderstelde waarheden die de voorgeschreven werkelijkheid ondersteunden, veel geld kon worden verdiend. In Nederland zorgde hij voor de afwikkeling van de MH-17-ramp, waarvan – in de woorden van premier Rutte – de onderste steen die boven moest komen bleek te bestaan uit het aanwijzen van Russische verdachten, die ten slotte in absentia door een gecorrumpeerde rechtbank konden worden veroordeeld. Voor die verdienste wordt Higgins beloond met een vorstelijk inkomen, prijzen en de Vrede van Nijmegen Penning.

Een ngo met heel veel macht in Nederland is de Nationale Postcode Loterij – in de praktijk een eenmans-ngo – die met goedvinden van de Nederlandse staat miljoenen mag uitdelen aan cultisten. In het bijzonder aan degenen die zich hebben laten verleiden door de ‘einde-van-de-tijd’-onzin als gevolg van menselijke CO₂-productie. Zulke financiële steun wordt onder meer gebruikt om de Nederlandse staat aan te klagen voor het feit dat deze in gebreke is gebleven met bijvoorbeeld het dwingen van Shell om de uitstoot van dat bedrijf voor 2030 met 45% te verminderen. Daarnaast doet het nog een heleboel meer dat het Nederlandse beleid allerlei kanten opstuurt zonder dat Tweede Kamerleden eraan te pas komen. Dat laatste zou kunnen verklaren waarom onze demissionaire premier zijn irrelevante Kamergenoten met dedain behandelt.

Een van de voornaamste ngo’s in de wereld, sommigen houden het bij de allerbelangrijkste, is die van Klaus Schwab en zijn pseudofilosofische handlanger Yuval Harari. Hun World Economic Forum (WEF) vertegenwoordigt niets dat een officiële structuur heeft met aanspraak op legitimiteit. Niemand heeft ze gekozen of gemachtigd om de toekomst te plannen. Maar uitmaken hoe de toekomst van de mensheid eruit moet gaan zien is nu juist wat het WEF op zich heeft genomen, en wij zijn in onvrijheid terechtgekomen omdat de politieke elites van de westerse wereld dit merkwaardige op niets gebaseerde gezag serieus nemen. Samen met een aantal VN-aanhangsels bevorderen zij de zogenaamde duurzame doelstellingen (SDG’s) die via talloze gremia nagevolgd worden door de meeste Nederlandse publieke instituties. Schoolkinderen worden ermee om de oren geslagen, zoals een van de artikelen in dit nummer met veel voorbeelden uitlegt.