Albert van de Ven
Kwaadspreken over Rusland en de Russen heeft een lange geschiedenis en toont alle kenmerken van een ingenieuze, effectieve vorm van mind control, aangestuurd vanuit de VS. Aangezien Nederland een van de trouwste vazallen van de VS wil zijn, is het niet vreemd dat het in Europa vooroploopt in de hetze tegen Rusland en zijn beleid.
Na de Tweede Wereldoorlog werd in het Westen de angst opgebouwd dat de communistische Sovjet-Unie zich wilde uitbreiden, terwijl in de Sovjet-Unie zelf juist de angst leefde dat het kapitalistische Westen hun land wilde veroveren. Dat leidde tot de oprichting van de NAVO en het Warschau Pact, ter bescherming van de wederzijdse belangen, met de Koude Oorlog als gevolg.
Kort na de val van de Berlijnse muur in 1989 en de opheffing van de Sovjet-Unie in 1991, werd het Warschau Pact ontmanteld omdat de dreiging verdwenen was, in tegenstelling tot de NAVO, die hier geen reden in zag voor opheffing. De Amerikaanse neocon Francis Fukuyama schreef in die tijd het bekende essay The End of History, waarin hij suggereerde dat het kapitalisme definitief van het communisme had gewonnen. Er verschenen daarna verschillende rapporten met plannen om het grote Rusland met zijn enorme rijkdom aan grondstoffen te gaan exploiteren, waarmee de VS als enige supermacht gewaarborgd zou worden. Een rapport van de het Pentagon dienende denktank Rand Corporation kwam met een plan om Rusland op te delen in meerdere staten met een eigen regering die, begrijpelijk, alle hun oren naar de Amerikaanse eisen zouden laten hangen. Een ander document, uit begin jaren negentig, was de Wolfowitz Doctrine van de invloedrijke neocon Paul Wolfowitz, waarin ook de noodzaak van de VS als enig overblijvende supermacht werd bepleit, door onder meer te verhinderen dat Rusland nauwe banden met Europa zou ontwikkelen. Zo’n Euraziatisch blok zou een geduchte concurrent van de Amerikaanse hegemonie kunnen worden.
Later volgde nog een zeer uitgebreid belangrijk rapport van dezelfde strekking, het PNAC (Project for a New American Century), dat door een groep vooraanstaande neocons – die zich sinds de regering van George W. Bush permanent leken te hebben genesteld in het ministerie van Buitenlandse Zaken en het Witte Huis – werd opgesteld.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
Kort na het einde van de Sovjet-Unie begon het proces om de voormalige Oostbloklanden onder de westerse invloedssfeer te krijgen, weg van Rusland. De belofte aan de toenmalige president Michael Gorbatsjov dat de NAVO ‘nog geen inch’ richting de Russische grens zou optrekken, werd door Bill Clinton, tijdens het presidentschap van Gorbatsjovs opvolger Boris Jeltsin, al heel snel gebroken, waarop de eerste grenslanden al snel tot de NAVO konden toetreden. Overigens onder protest van Jeltsin, die daar echter geen verdere actie op ondernam.
Door westerse academische adviseurs (voornamelijk van Harvard) en grote westerse financiële belangen kregen hervormers onder Jeltsin het advies om de Russische planeconomie via een ‘Shock Therapy’ om te bouwen naar een vrijemarkteconomie. Dit kwam neer op een rooftocht, met grote armoede als gevolg. Toen Jeltsin op de laatste dag van de twintigste eeuw de leiding van het land overdroeg aan Vladimir Poetin was Rusland vrijwel failliet, en op de rand van uiteenvallen. Het land was in handen geraakt van Russische oligarchen, die zich in de Jeltsin-jaren alles van waarde hadden toegeëigend en lucratieve deals met westerse roofkapitalisten sloten. Eén op de vier Russen leefde onder de armoedegrens, de gemiddelde levensverwachting was met jaren gedaald en in de metrostations lagen thuisloze kinderen lijm te snuiven om hun ellende te vergeten. Deze status was een prima uitgangspunt om te beginnen met de plannen om het grote rijke land te gaan ontginnen.
Dat de tot dan toe onbekende, wat schuchtere, ex-KGB’er Vladimir Poetin al snel aan de slag ging om Rusland weer aan het Russische volk terug te geven, was een ferme streep door de plannen die het Westen met Rusland had. Daarmee maakte hij zich in het neo-liberale Westen zeer onpopulair. Van de Russische bevolking ontving hij echter steeds meer steun, omdat hij de macht van de oligarchen begon te breken door ze te dwingen belasting af te dragen, en door hen belangrijke inkomstenbronnen (onder andere olie, gas, grondstoffen en verwerkende industrieën) uit handen te nemen om deze vervolgens weer staatseigendom te maken. Hiermee kon hij in enkele jaren tijd de Russische samenleving weer op een leefbaar peil brengen.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
CO2-reductie leidt naar de middeleeuwen
EU-AI-wet, instrument censuur en controle
Verkiezingen Taiwan geen anti-China-resultaat
Vals onderzoek creëert voorgeschreven werkelijkheid
Verslagen stuurloos Oekraïne vecht door
Dit door Poetin geleide herstelproces van zijn vaderland zorgde voor toenemende frustratie in het door de VS gedomineerde Westen, dat geen mogelijkheid onbenut liet om Poetins Rusland te demoniseren. Poetin zelf bleef echter proberen om op gelijke voet met het Westen in gesprek te komen, ondanks alle gebroken beloftes, valse beschuldigingen, directe provocaties (NAVO-oefeningen dicht bij de Russische grens) en weigeringen om de Russische bezorgdheid voor zijn veiligheid serieus te nemen. In verschillende toespraken voor de VN-Veiligheidsraad haalde hij dit aan en uitte hij zijn zorgen over de westerse houding tegenover Rusland. Hij bleef hopen, op het naïeve af, dat er een poging tot toenadering zou komen.
De hoop dat Rusland onderdeel zou kunnen worden van de westerse economische wereld werd in 2014, met de staatsgreep in Oekraïne, uiteindelijk tenietgedaan. Het is geen geheim dat deze werd geïnitieerd, gefaciliteerd en gesteund door Amerikaanse neocons en George Soros, waarna het broederland van Rusland, Oekraïne, zich tegen Rusland keerde, met de bekende dramatische gevolgen. Moskou’s overname van het Krim-schiereiland en het neerhalen van de MH17 waren de voorgewende redenen om een economische oorlog tegen Rusland te beginnen. Dat de Krim op dringend verzoek van haar bewoners weer onderdeel van Rusland werd, en er voor het neerhalen van de MH17 geen enkel motief en bewijs was te vinden voor Russische verantwoordelijkheid, speelde geen rol in de haat jegens Rusland en de hetze tegen Poetin, die toen extreme vormen gingen aannemen. Ook de vele slachtoffers (minstens 14.000) die in de acht jaar daarna in het Russischtalige oosten van Oekraïne sneuvelden als gevolg van de acties van door het Oekraïense regime gesteunde neonazi- en ultrarechtse milities, was voor het Westen geen reden de Russische zorgen serieus te nemen.
De enige periode waarin enige ontspanning leek te ontstaan, was tijdens het Amerikaanse presidentschap van Donald Trump, die ervan werd beschuldigd veel te nauwe banden met Rusland te onderhouden. De complottheorie (Russiagate) dat hij alleen met Russische hulp de zeer onverwachte plek in het Amerikaanse Witte Huis kon hebben verworven, werd na jarenlang onderzoek ontkracht. Na zijn presidentschap nam onder de nieuwe president, Joe Biden, de Rusland- en in het bijzonder de Poetin-haat weer toe, inclusief de bijbehorende provocaties. Toen bekend werd dat de Minsk II-akkoorden niet bedoeld waren om vrede te bewerkstelligen, maar om Oekraïne de tijd te geven zich te bewapenen, ging voor Rusland alle hoop op een normale verstandhouding met het Westen verloren. Uiteindelijk leidde dit op 24 februari 2022 tot de SMO (Speciale Militaire Operatie) die Rusland begon om een einde te maken aan de slachting onder Russen in het oosten van Oekraïne.
Dankzij de zeer effectieve anti-Ruslandpropaganda, met volle medewerking van de gevestigde westerse media en de heersende politiek, zijn bovenstaande feiten voor veel mensen – waaronder ook veel ‘wakkeren’ – irrelevant en geen reden om Poetin het voordeel van de twijfel te gunnen; hij is en blijft een ‘meedogenloze dictator’, die met alle mogelijke middelen dwarsgezeten moet worden. In werkelijkheid zijn er weinig leiders geweest van het kaliber van Poetin, die het grootste land ter wereld, met een zeer complexe geschiedenis, in zo’n korte tijd van de rand van de afgrond wist weg te halen, en ondanks alle tegenwerking wist om te vormen tot een succesvolle natie, die inmiddels een dominante en constructieve rol speelt in de geopolitiek.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
