Karel van Wolferen
De enige aanvaardbare uitleg der dingen zal voortaan de uitleg zijn die is goedgekeurd door de machtsgreepplegers. Dit raakt aan iets wat op een directe manier te maken heeft met het belangrijkste wat nu in de wereld gaande is: de ondergang van westerse macht, waarover Pieter Stuurman een direct hieropvolgende beschouwing heeft geschreven. Wat eraan raakt is de door velen nog onvoldoende begrepen langgerekte revolutie in de wereld van berichtgeving die we al sinds ongeveer de jaren negentig meemaken, en die is versneld toen de alles insluitende bedriegerij van de Covid-periode begon. Deze omwenteling begon in de Verenigde Staten toen talloze uitgeverijen van dagbladen en periodieken, en beheerders van tv-stations, werden opgekocht door businessgiganten die geen enkele ervaring en binding hadden met het journalistieke ambacht. Als gevolg daarvan werd een veelheid van levensbeschouwende achtergronden, politieke uitgangspunten en voorkeuren tot enkele klonten samengevoegd – in de Verenigde Staten zijn dat er nu vijf – die zich allemaal conformeren aan wat we in Gezond Verstand ‘de voorgeschreven werkelijkheid’ noemen.
In het Nederlands wordt met betrekking tot beperkingen op wat we mogen zeggen de term ‘vrijheid van meningsuiting’ gebruikt. Maar waar het meestal om te doen is heeft niets met ‘meningen’ te maken, maar met feiten. Het zou beter zijn om te spreken van vrije berichtgeving. Alhier heeft de klontering van journalistiek plaatsgevonden vanwege de overheveling van eigenaarschap van vrijwel alle kranten en periodieken naar twee Belgische multimiljonairs/oligarchen, die ook een onderdeel van de machtsgreep uitmaken. Daardoor is via de reguliere media de vrije uitwisseling van berichten nagenoeg verdwenen.
Het is belangrijk om te beseffen dat dit veel meer betekent dan dat onze samenleving van noodzakelijke informatie wordt beroofd. Het betekent ook dat er geen onderlinge twisten plaatsvinden, en er geen verscheidenheid aan uitingen van onenigheid bestaat over zaken die er toe doen. In Nederland bereikte dat ooit een levendigheid die ik me nog goed kan herinneren, waarbij wetenschappelijke en levensbeschouwelijke en literaire ruzies werden uitgevochten, en deze soms van NRC Handelsblad naar Trouw en de Volkskrant konden overspringen. Wat krankjorum was werd daarmee tegen het licht gehouden. Een over het paard getilde schrijver als Arnon Grunberg zou toen geen kans hebben gehad om bij Buitenhof zijn volstrekte onkunde met betrekking tot wat in de VS gaande is, te etaleren, een klein voorbeeld. Het zou ondenkbaar zijn geweest om visserij en landbouw te bestempelen als ‘ernstige misdaden’ die gelijkstaan aan ‘genocide’. Dat kon men zojuist in de genoemde Davos-vergadering horen, een groot voorbeeld. Het is door de afwezigheid van een door een grote kring gevolgde vrije uitwisseling van berichten dat krankzinnige uitleg, valse reputaties, plannen en verkeerde veronderstellingen van zaken niet worden gecorrigeerd.
In dit nummer 82 drukken wij een artikel af waarin nagegaan wordt hoe met betrekking tot hoofdelementen van de recente geschiedenis, de moord op John F. Kennedy, de 11 september-aanslagen – in wezen Amerikaanse staatsgrepen – en het neerhalen van MH17, de belangrijkste voorgeschreven werkelijkheden gemaakt konden worden. Ingewijden die dan nog wel iets van de substantiële werkelijkheid weten, kunnen niet over alles zijn ingewijd. Men ziet herhaaldelijk hoe onder bijvoorbeeld de topmilitairen en beleidsmakers in het algemeen heel veel naïviteit bestaat over hetgeen waarvan ze de details zouden moeten weten om te kunnen gelden als verstandige en toerekeningsvatbare besluitvoerders.
Nu is het zover. Na zo’n driehonderd jaar waarin de controlerende macht op de wereld door het Westen nooit effectief werd uitgedaagd, is dat plotseling afgelopen. Naast de hoogmoed die bij westerse elites ingebakken lijkt te zijn, mag dat worden geweten aan het grote gebrek aan kennis over hoe de wereld in elkaar zit. Onkunde over de gevolgen van ongecontroleerde macht van supranationale instellingen, onkunde over de klimaatfantasie, over biowapens, over geopolitieke verschuivingen, en ga zo maar door. Een tragisch gebrek aan kennis van wat er in Oekraïne gebeurt klinkt dagelijks in de reguliere media door. De officiële toezichthouder op het buitenlandbeleid van de EU, Josep Borrell, heeft zojuist een staakt-het-vuren afgewezen, en in plaats daarvan geëist dat de lidstaten van het blok ‘alles ophoesten wat nodig is’ om Kiev in staat te stellen Rusland te verslaan. Beleidsmakers die niet weten wat er speelt zijn per definitie incompetent.
– Het artikel gaat verder onder de video –
In de hoofden van incompetente leiders dreigt het gevaar van een Poetin die, mocht hij winnen, aanstalten zou maken om meerdere NAVO-landen aan te vallen. Zij spreken met minachting over de Russische economie, niet beseffend dat het de grootste van Europa is geworden, zoals een artikel verderop verder uitlegt. Onder Poetin bloeide Rusland en werd het opnieuw wereldleider op het gebied van olie en gas, en sommige andere strategische producten. Maar Ursula von der Leyen beweert dat die economie aan flarden ligt. Poetin heeft Rusland op diplomatiek en militair vlak opnieuw tot een supermacht gemaakt, maar in de westerse reguliere media is daar niets van te merken. Dat geldt vooral ook voor het succes van de diplomatieke krachttoeren van de Russische president, waardoor de ‘multipolaire wereld’ vorm kreeg. Het was door zijn bemiddeling dat de islamitische stromingen van soennieten en sjiieten hun conflict met elkaar zo goed als hebben beëindigd. De toenemende vriendschap tussen Saoedi-Arabië en Iran, dankzij Poetins toedoen, zou twee jaar geleden ondenkbaar zijn geweest, en is dan ook vrijwel ongemerkt aan de gevestigde media voorbijgegaan.
De val van de Berlijnse muur, de ontbinding van de Sovjet-Unie en de Chinese machtsovername door Deng Xiaoping, herschiepen een wereld die vroeg om nieuwe supranationale arrangementen voor een mondiale vredelievende orde. Dat werd onmogelijk gemaakt door belangen die verstrengeld waren met het Amerikaanse militair-industriële complex, en door een groep relatief fanatieke activisten van voornamelijk joodse afkomst – sommigen in bezit van een tweede, Israëlisch paspoort – die een oudere stroming van neoconservatisme konden overnemen en op prominente plaatsen in de George W. Bush-regering terechtkwamen.
Een theorie over het ‘einde van de geschiedenis’ deed opgang. Amerikaans kapitalisme zou onuitgedaagd de verdere toekomst van de wereld gaan bepalen. De meest invloedrijke figuren vonden elkaar in een strategie die een vredelievende mondiale orde afwees, maar geheel was gewijd, koste wat het kost, aan handhaving van exclusieve Amerikaanse macht. Dit kreeg in 1992 een formele gedaante met een Pentagon-memo, gelekt naar The NY Times, waarmee de ‘Wolfowitz-doctrine’ werd gelanceerd. Voortaan zou de VS geen andere supermacht meer mogen tolereren, en verwierp het multilaterale afspraken.
De VS heeft de afgelopen dertig jaar non-stop agressieoorlogen gevoerd – waarbij zwakkere landen als Irak en Libië rechtstreeks werden aangevallen, of proxy-oorlogen werden gevoerd via terroristen (tegen Syrië) en neonazi’s (in Oekraïne, tegen Rusland). In Azië bewapende Washington Taiwan, in strijd met het één-China-principe. Door de vanzelfsprekendheid waarmee ze dachten dat zij andere naties wereldwijd aan een voorgeschreven werkelijkheid konden houden, en zelf systematisch door een voorgeschreven werkelijkheid misleid, hadden ze niet in de gaten dat door hun eigen maffiagedrag de wereld in tweeën was gedeeld omdat Rusland en China elkaar hadden gevonden als natuurlijke partners om zich te verweren tegen een supermacht die blijkbaar elk gevoel van goed en kwaad kwijt was geraakt en steevast de soevereiniteit van andere landen weigerde te erkennen.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
CO2-reductie leidt naar de middeleeuwen
EU-AI-wet, instrument censuur en controle
Verkiezingen Taiwan geen anti-China-resultaat
Vals onderzoek creëert voorgeschreven werkelijkheid
Verslagen stuurloos Oekraïne vecht door
Dit heeft opnieuw een situatie geschapen, zoals die van na de ontbinding van de Sovjet-Unie, waarin kan worden geijverd voor nieuwe supranationale arrangementen ten behoeve van een vredelievende wereldorde. Daar lijken een aantal BRICS-landen mee bezig te zijn, misschien wel alle tien. In de VN-Veiligheidsraad kan met betrekking tot het afkeurenswaardige gedrag van lidstaten vanwege voorspelbaar Amerikaans gedrag met het blokkeren van resoluties, weinig meer beslist worden. Brazilië en Zuid-Afrika blijken een strategie te hebben geïnitieerd om in het kader van het optreden van Israël in de Gazastrook een doorbraak te bewerkstelligen in het functioneren van de VN.
Voor dat doel heeft Zuid-Afrika een zaak tegen Israël aangespannen bij het Internationale Gerechtshof (ICJ) van de VN in Den Haag. Met een gedetailleerde brief heeft het zich tot dit Internationaal Gerechtshof gewend om te constateren dat Israël in zijn aanval op Gaza genocide pleegt, en daarmee op brutale wijze inbreuk maakt op de fundamentele Palestijnse rechten. Een gerechtelijke zaak van dit soort kan jaren duren. Maar het onmiddellijke verzoek van Zuid-Afrika aan de rechter was om te beslissen dat er sprake is van een voldoende grote waarschijnlijkheid dat deze genocide plaatsvindt, en om onder meer een bevel uit te vaardigen waarin Israël wordt gelast zich te onthouden van genocidale acties. Dit heeft de rechtbank met een meerderheid van vijftien tegen twee gedaan.
Er is veel te zeggen, en er is al veel gezegd, over de limieten van deze uitspraak met betrekking tot een oplossing voor iets dat vanwege sociale media en tv-beelden veel afschuw van de wereldbevolking heeft opgeroepen. Het Internationaal Gerechtshof heeft geen macht om zijn uitspraken af te dwingen. De VN-Veiligheidsraad is daarvoor de aangewezen instelling, maar die kan niet in beweging komen omdat Washington Israël, wat het ook doet, altijd beschermt. Een gewin voor de Palestijnse zaak is echter de grote angst die premier Netanyahu nu laat zien door deze rechtszaak als ‘schandalig’ af te doen, in plaats van de gelegenheid te gebruiken om Israëls standpunt te bepleiten. Deze arrogantie beschadigt de al zwaar geteisterde internationale status van Tel Aviv nog meer.
De uitspraak heeft ook een zware last gelegd op de schouders van de Amerikaanse beleidsvoerders en sommige andere westerse regeringen en politici, want de VN-genocideconventie en het Statuut van Rome veroordelen niet alleen de daders van genocide, maar ook zij die het niet tegenhouden of er medeplichtig aan zijn. Hun onvoorwaardelijke steun met wapens en diplomatieke dekking kan in de toekomst, wanneer het Internationale Strafhof (ICC) zich losmaakt van Amerikaanse controle, en eventuele aspecten onder nationale jurisdictie kunnen worden gebracht, ijzingwekkende politieke consequenties opleveren voor Amerikaanse en enkele Europese personen.
Het belangrijkste is dat men met het Zuid-Afrikaanse initiatief nog beter kan zien dat vanwege de nieuwe geopolitieke tweedeling en de toenemende macht van de met China-Rusland gelieerde samenwerkingsorganen, zoals de BRICS, een nieuwe wijdere en vrijere wereld is ontstaan. De mondiale publieke opinie, die mede door regeringen wordt uitgedragen, is nu ook tegen de ineenstortende westerse hegemonie gekant wegens de vreselijkste misdaad waarvan landen kunnen worden beschuldigd. Dit vertegenwoordigt een macht die de laatste tijd onverwacht snel is gegroeid, een macht die met geniaal diplomatiek optreden de VN mogelijk zou kunnen doen herstellen tot een instituut dat aan de doelstellingen beantwoordt waarvoor het na de Tweede Wereldoorlog is opgezet.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
