Cornelis de Deugd
De recente WEF-bijeenkomst in Davos stond in het teken van het ‘terugwinnen van vertrouwen’. Wat nu wordt toegegeven door het WEF zelf is dat het vertrouwen in de goede bedoelingen van het WEF aan het verminderen is. Recente opiniepeilingen laten bijvoorbeeld zien dat het enthousiasme voor elektrische auto’s en verplichte warmtepompen gestaag afneemt. Het gaat per slot van rekening om extreme prijskaartjes voor een klimaatdogma dat gaandeweg steeds verder van zijn voetstuk valt. De dogmatische zwakte van de COP28 – waarover straks meer – en het WEF leidt zo tot de merkwaardige situatie dat de elite zich genoodzaakt ziet een narratief in de wereld te zetten waarvan zij zelf kunnen weten dat deze onjuist is. Alles leidt, kortom, tot de vraag of de elite eigenlijk nog wel zelf iets gelooft van haar eigen klimaatalarmisme.
Het WEF heeft alle belang bij hersteld vertrouwen en bijgevolg het overeind houden van het dogma van het antropogene CO2-gevaar. Deze fictieve crisis is immers nodig om maatregelen te rechtvaardigen die ‘toevalligerwijs’ gezamenlijk juist leiden tot de Grote Herstart-utopie. Dit komt neer op niets minder dan een machtsgreep, waarbij alle politieke en bedrijfsmatige macht in handen is van een betrekkelijk klein aantal mensen. Het mkb wordt hard door de maatregelen getroffen en een aanzienlijk deel ervan gaat failliet ten gunste van grote ondernemingen, die veel kunnen verdienen aan de lucratieve kansen van de nieuwe industriële ingrepen, hen gegund door hun politieke vrienden. De gefabriceerde crisis heeft een nieuwe symbiose voortgebracht tussen overheden en het zakenleven. De politiek dwingt particulieren bijvoorbeeld om geld te besteden aan warmtepompen, die gekocht moeten worden bij grote bedrijven.
Elk jaar komen veronderstelde deskundigen, politici en vertegenwoordigers van het zakenleven bijeen in wat de Conference of the Parties (COP) wordt genoemd, waarvan de voorgewende reden is om bij te dragen aan middelen om een vermeend klimatologisch armageddon te voorkomen. Vorig jaar gebeurde dit voor de 28ste keer in Dubai. Het bijzondere van deze COP28-ontmoeting was, dat het twintigduizend bezoekers meer trok dan de vijftigduizend van de COP27 in Egypte, met een verviervoudiging aan lobbyisten (ruim 2.400) uit de olie- en gasindustrie. Deze lieden kwamen niet naar Dubai om gezamenlijk te treuren over het klimaat, of zich tegoed te doen aan het luxe eten en betaalde seks, maar om zakelijke deals te sluiten, die met de vermenigvuldiging van klimaatmaatregelen en aanpassingen tot de mogelijkheden zijn gaan behoren. Business deals, onder bescherming van politieke macht.
Intussen, in de echte wereld, blijken de prijzige klimaatmaatregelen steeds slechter te vallen bij de particulieren die geacht worden deze te betalen. Men gaat onvermijdelijke vragen stellen over het economische en klimaat-technische nut. Vragen die het eens zo heilige dogma onomkeerbaar doen wankelen. De vele malen duurdere warmtepompen hebben een relatief slecht rendement vergeleken met de goedkopere traditionele gasketels. De reden is dat de enige werkelijk groene energiebronnen, waterkracht en nucleair, niet of nauwelijks beschikbaar zijn. Elektrisch rijden is zeer oneconomisch en daarom alleen bereikbaar voor financieel draagkrachtigen. Het energieverbruik is relatief hoog door de loodzware accu’s, de bouw (met name van de accu’s) is extreem milieuvervuilend, de levensduur is relatief kort, het brandgevaar is groot en na aanvang vrijwel onblusbaar, en leidt dus altijd tot een total loss, enz.
Kennelijk functioneren de COP28 en het WEF allebei in dienst van dezelfde verregaande machtsgreep. Enkele voorbeelden zijn hoe het WEF spreekt over insecten als vleesvervanger, 15-minuten-steden, digitale ID enz. als middelen om CO2-reductie te bereiken en de zogenaamde klimaatverandering tegen te gaan. De kern is, dat in elitaire kringen eigenlijk niemand nog in het klimaatdogma gelooft, hetgeen een nieuwe werkelijkheid creëert, waarin elites maatregelen verordonneren waar zij zelf niet in geloven en waar zij zich ook zelf niet aan houden.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
CO2-reductie leidt naar de middeleeuwen
EU-AI-wet, instrument censuur en controle
Verkiezingen Taiwan geen anti-China-resultaat
Vals onderzoek creëert voorgeschreven werkelijkheid
Verslagen stuurloos Oekraïne vecht door
Er dringt zich een accurate parallel op met religieuze sektes. Er is dan doorgaans een leider, die meent zijn volgelingen de meest absurde en zelfs schadelijke maatregelen te kunnen opleggen. Deze leider rechtvaardigt zijn tirannie met het verhaal dat alles hem direct door God zelf ingefluisterd wordt. Begrijpelijkerwijs blijkt God op miraculeuze wijze de leider precies datgene in te fluisteren wat hem meer economische en politieke macht geeft over zijn volgelingen. De volgelingen werken als paarden voor een habbekrats, terwijl de leider schatrijk en oppermachtig wordt. En zodra de volgelingen ongemakkelijke vragen gaan stellen zal de leider de druk van de tirannie opvoeren, alles om te voorkomen dat zijn leugens worden doorgeprikt. Als het om zo’n sekte gaat, wordt daar veelal meesmuilend om gelachen, zonder dat men ziet dat de EU, ingefluisterd door het WEF, exact hetzelfde doet. Het vertrouwen in het WEF, de EU, of de eigen regering neemt af, het antropogene CO2-dogma wankelt, maar dat leidt vooralsnog niet tot herziening van het beleid. Nee, de EU meent het – vergelijkbaar met de sekteleider – te kunnen oplossen met nog meer censuur en nog meer controle. De digitale ID is exact voor dat doel ontworpen.
Volgelingen van sektes zijn slachtoffers van bedrog, de valse dogma’s waar alles op drijft. Nu zijn het gewone burgers die uitgebuit en onderworpen worden, in naam van het valse antropogene CO2-dogma. Het maakt daarbij niet uit of je de dogma’s al dan niet onderschrijft; we zijn allen ongevraagd lid gemaakt van een ‘sekte’. Klimaattirannie wordt, analoog aan sektes, overeind gehouden door dwang en indoctrinatie, wat laat zien dat er een gapende kloof bestaat tussen de fysieke realiteit en een door klimaatfantasie vormgegeven politieke werkelijkheid. Het WEF, als belangenclub van grote bedrijven en een politieke elite, is hierbij prominent in beeld. Er is echter – zoals op vele plaatsen eerder betoogd – al veel langer sprake van een voortdurende vervlechting van overheidsbelangen en de belangen van geprivilegieerde bedrijven, met name in Amerika. Het is een symbiose tussen staat en ondernemerselite, waar het mkb volledig buiten valt. Symbiose in de letterlijke betekenis dat de deelnemende partijen elkaar in leven houden. De politiek begunstigt de grote bedrijven, deze verdienen extra veel geld dankzij overheidsbescherming en vervolgens steunen zij, in ruil voor genoemd privilege, de politiek bij hun plannen. Zo bekeken kan het zakelijke karakter van COP28 geen verrassing zijn.
Zo zijn er megabedrijven als BlackRock, Google, YouTube, Facebook, Raytheon, Pfizer, Amazon enz. en alom bekende superrijken als Gates, Zuckerberg, Bezos, enz. die allen met raad en daad volwaardige deelnemers zijn aan de symbiose met de overheid. Bill Gates is een goed voorbeeld van hoe zo’n symbiose ontstaat. Hij is groot geworden door een overdaad aan overheidscontracten én het feit dat hij ongestoord zijn Microsoft-monopolie kon vestigen door, met name, concurrenten weg te vagen en technologie te ‘lenen’. Deze klasse van megabedrijven en superrijken opereren evident in strijd met de Amerikaanse ‘antitrust’-wetten, de strengste ter wereld. Merkwaardigerwijs worden zij altijd ongemoeid gelaten, kennelijk is hun geprivilegieerde status het loon voor hun bijdrage aan het succes van de symbiose. De gevestigde kranten en mediabedrijven zijn volwaardige deelnemers en gelden als essentiële steunpilaren. De selectiviteit van de berichtgeving, het ontbreken van waarheidsvinding, de politieke kleuring en het ad nauseam herhalen van opzichtige leugens, toont aan dat zij een verlengstuk zijn van de macht. Een ‘ministerie van Propaganda’ is overbodig, de gevestigde media vervult deze taak met verve. Hiermee is de cirkel rond; politiek en geprivilegieerde bedrijven vormen samen één ondoordringbaar, sektarisch machtsblok, dat áltijd de zittende macht dient. De diepe wortels van de klimaattirannie maken het op die manier moeilijk om nog te denken dat de elite zelf nog iets gelooft van haar eigen klimaatalarmisme, of om het even welk ander vals dogma dat zij predikt.
– einde artikel –
Je las een gratis artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
