Een dwarsliggende huisarts in Limburg

Dat was volgens de inspectie in strijd met de behandelrichtlijnen, waarbij opvalt dat niet werd aangegeven om welke behandelrichtlijnen het zou gaan. Dreigend werd daaraan toegevoegd dat de inspectie een boete zou opleggen als de huisarts en de apotheker zouden doorgaan met het voorschrijven.

Elens gehoorzaamde aan de instructie van de inspectie. Wel vroeg hij nadien de inspectie een paar maal om toch toestemming te krijgen voor het voorschrijven van hydroxychloroquine aan Covid-patiënten. De inspectie reageerde daarop met een bezoek aan Elens en de apotheker Kuppens en haar collega Joop Peterse. Elens en de apothekers gingen de ontmoeting in met de verwachting dat er een inhoudelijk gesprek zou komen. Maar die verwachting kwam niet uit. Er was geen ruimte voor hun geluid. Men stond er niet voor open dat Covid-19 bestreden zou kunnen worden met hydroxychloroquine. De inspectie nam het standpunt in dat het voorschrijven een overtreding van art. 68 Geneesmiddelenwet zou opleveren en stelde hen een boete in het vooruitzicht. Apotheker Peterse zei mij: “Ik kreeg toen de indruk dat men niet zat te wachten op een simpele oplossing.”

Aan de eerstvolgende patiënt met Covid schreef Elens daarom geen hydroxychloroquine voor. Op de begrafenis van die patiënt nam hij zich voor nooit maar dan ook nooit meer aan een patiënt die dat nodig had, hydroxychloroquine te weigeren.

Daarom zond hij samen met apotheker Peterse een brief aan de inspectie waarin hij meedeelde dat hij weer hydroxychloroquine zou gaan voorschrijven. Intussen was Elens ook ivermectine gaan voorschrijven. Ook de ivermectine werd verstrekt door de Meijelse apotheek. Toen de inspectie opnieuw niet akkoord ging met het voorschrijven van hydroxychloroquine, besloot de apotheker om de hydroxychloroquine niet meer te verstrekken voor Covid-patiënten. Ik vraag haar of zij zich toen door de inspectie geïntimideerd voelde. Ze aarzelt even en antwoordt dan: “Ja, dat mag je wel zo zeggen.” Elens dreigde nu niet meer voldoende hydroxychloroquine en ivermectine te kunnen voorschrijven. Maar zover kwam het niet. Ongeveer tezelfdertijd werd Elens namelijk benaderd door apotheker Arjen Ypma uit Venlo. Ook Ypma was overtuigd van de werking van hydroxychloroquine en ivermectine. Ze spraken af om te gaan samenwerken. Daardoor kon Elens zijn patiënten van hydroxychloroquine blijven voorzien.

Geef mijn prikkie maar aan Fikkie
Toen de inspectie een jaar later, in maart 2021, wederom op bezoek kwam, vertelde Elens desgevraagd heel eerlijk dat hij weer hydroxychloroquine had voorgeschreven. De inspectie reageerde daarop met het opleggen van een boete van € 3.000. Elens vocht de beslissing aan bij de bestuursrechter. Maar daar kreeg hij nul op het rekest. De rechtbank liet de boete in stand. Dat deed zij, als we het mogen geloven, met pijn in het hart. Want de rechtbank overwoog dat zij begrip had voor het gevoel van Elens dat hij “met zijn rug tegen de muur stond en hij eigenlijk geen keuze had”. Maar ja, dat nam niet weg dat de rechtbank gehouden was “een juridisch oordeel” te geven over de zaak. En daarbij was “de rechtbank gebonden aan de toepasselijke wet- en regelgeving en de algemene beginselen van behoorlijk bestuur” zo overwoog de rechtbank. Een laffe uitspraak van de rechtbank. Men wilde duidelijk de handen in onschuld wassen. Als de rechter meende dat Elens geen keuze had, had zij de boete moeten vernietigen. Die vrijheid heeft de rechter te allen tijde.