Hoe ging het verder

Behalve de helikopter-ramp, waarbij de Iraanse president Ebrahim Raisi om het leven kwam, en de moordpoging van 15 mei op de Slowaakse premier Robert Fico, waren er de afgelopen weken nog meer bijzondere gebeurtenissen die in de alternatieve media veel aandacht hebben getrokken en tot speculaties over onderlinge verbanden hebben geleid. Op 4 mei werd een sluipmoordpoging op de Saoedische kroonprins Mohammad Bin Salman Al Saud verijdeld, op 12 mei begon een hernieuwde poging tot een kleurenrevolutie in Georgië en op 14 mei vond volgens de Turkse autoriteiten een hernieuwde poging tot staatsgreep plaats in Turkije.

Afgezien van het geval van de Slowaakse premier, zijn er geen daders bij naam bekend en de helikoptercrash wordt aan weersomstandigheden geweten, maar de speculaties die nu de ronde doen, en de bijzonderheden die daarbij aan het licht komen, zijn op zichzelf nieuwswaardig genoeg voor onze aandacht. Temeer omdat zij plaatsvonden tegen de achtergrond van twee oorlogen, en de verdergaande demonstratie van een tweedeling van de wereld, die ook met deze gebeurtenissen verband houden.

De dood van Raisi mag als de belangrijkste ervan worden beschouwd. Deze 63-jarige figuur die de conservatieve stroming in zijn land vertegenwoordigde, was bijna drie jaar president en heeft als diplomaat met uitzonderlijk talent een sleutelrol gespeeld in de toenadering tot Saoedi-Arabië, en daarmee in de heling tussen de sjiitische en soennitische facties van de islam. Nadat hij in februari 2023 als eerste Iraanse leider in bijna twintig jaar een staatsbezoek aan China aflegde, werd Iran een derde lid van een op veel gebieden samenwerkend door Rusland en China begonnen verbond. Poetin bracht hulde aan zijn Iraanse tegenhanger en noemde hem een ‘echte vriend’, en president Xi Jinping benadrukte dat het Chinese volk met deze tragische dood een goede vriend heeft verloren.

Raisi was een kampioen wat betreft het strategisch beleid van ‘verzet’ en ‘veerkracht’ in het licht van de zware door de VS opgelegde sancties tegen Iran, een beleid dat de opperste leider van Iran, ayatollah Ali Khamenei, heeft overgenomen. Eén miljoen Iraniërs zijn in Teheran bijeengekomen om de laatste eer te bewijzen aan hun president. Als voormalig opperrechter werd Raisi gezien als potentiële opvolger van de 85-jarige Ali Khamenei.

Raisi was op de terugweg nadat hij met zijn Azerbeidzjaanse tegenhanger Ilham Aliyev een waterkrachtcentrale geopend had. De helikopter is exact op de grens neergestort. Azerbeidzjan staat op de rand van vijandschap met Iran, het heeft meermaals gediend als Israëlische uitvalsbasis om Iraanse kernwetenschappers te vermoorden en drone-aanvallen in Iran uit te voeren. Israël heeft de volledige beschikking over Azerbeidzjaanse militaire vliegvelden. Azerbeidzjan is de grootste olieleverancier aan Israël en Israël de grootste wapenleverancier aan Azerbeidzjan. Dit zou de motivering en gelegenheid zijn geweest om de helikopter waarin Raisi en zijn naaste medewerkers – waaronder de minister van Buitenlandse Zaken, Hussein Amirabdollahian – zich bevonden, te doen verongelukken. Op de terugweg naar Iran vloog het gevolg van Raisi met drie helikopters, en twee daarvan zijn veilig geland. Een functionaris aan boord van één daarvan heeft laten weten dat er geen enkel probleem was met het weer; er was mist op de grond, maar niet in de lucht. Dit maakt de vroegste berichtgeving over een ongeluk door weersomstandigheden ongeldig. Israëls Mossad werkt samen met de veiligheidsdienst van Azerbeidzjan, en zal van het bezoek op de hoogte zijn geweest.

Een van de zaken die we over Israël met grote duidelijkheid weten, is dat het veel moeite heeft gedaan – en nog doet – om de VS in een dieper conflict met Iran te trekken. Premier Netanyahu is er persoonlijk alles aan gelegen om vijandigheden op te voeren, en Israël is zeer recentelijk het mikpunt geweest van een succesvolle raketaanval door Iran, als antwoord op het Israëlische bombardement van de Iraanse ambassade in Damascus. De onschuld van Israël wat betreft de dood van Raisi, waarmee Israëlische functionarissen onmiddellijk voor de dag kwamen, is even geloofwaardig als de Israëlische ontkenning van een groot aantal eerdere misdaden.

Analisten die in Chinese en Russische media worden gepubliceerd speculeren over de mogelijkheid dat de Verenigde Staten het gemunt hebben op landen die dicht bij het BRICS+-verbond staan, of daar al lid van zijn. Raisi heeft binnen dat verband als diplomaat veel werk verricht. Dat de Saoedische kroonprins Washington de rug heeft toegekeerd weet iedereen. Dat president Recep Erdoğan van Turkije geopolitiek op twee benen hinkt en vriendelijke relaties met Rusland onderhoudt, is ook geen geheim. De Verenigde Staten hebben in elk geval al eerder met een mislukte staatsgreep laten zien dat ze de Turkse president liever zien vertrekken.

Chinese specialisten wijzen erop dat de leiders van de landen waar genoemde gebeurtenissen plaatsvonden, nauwe samenwerking met China waren aangegaan met betrekking tot het grootste infrastructurele One Belt One Road-project, of daarover onderhandelden. Wat alle gemeen hebben is dat die landen in de ogen van de Amerikaanse functionarissen die – achter de mentaal niet competente president Biden – de dienst uitmaken, dwarsliggen op een tijdstip dat men in Washington is gaan beseffen de eerdere controle op het wereldgebeuren te zijn kwijtgeraakt.

Tot die dwarsliggers behoort beslist ook Robert Fico, premier van Slowakije. Hij werd neergeschoten bij een mislukte moordpoging, nadat hij het WHO-pandemieverdrag had afgewezen. Hij deed nog veel meer dat regelrecht inging tegen wat onder Amerikaanse auspiciën in 2020 van start was gegaan. Fico lanceerde een onderzoek naar de corruptie rond de Covid-19-operatie, en heeft een persoonlijk pleidooi gehouden voor serieus onderzoek naar de sterfgevallen die het gevolg zijn van de aan de bevolking opgedrongen ‘vaccins’. Hij kan dus zonder meer worden aangewezen als een van de grootste dwarsliggers onder de Europese regeringsleiders, en er zijn aanwijzingen dat de ‘links radicale’ sluipmoordenaar medestanders had die nog niet zijn geïdentificeerd.

Het begin van de kleurenrevolutie in Georgië doet denken aan het begin van de Maidan-‘revolutie’ van 2014 in Kiev, waarmee de Oekraïense tragedie is begonnen. Vanaf 15 april hebben demonstraties van vaak tienduizenden de hoofdstad Tbilisi ontregeld. Onmiddellijke aanleiding was een wetsvoorstel dat vereist dat niet-gouvernementele organisaties die tenminste 20% van hun financiering uit buitenlandse bronnen ontvangen zich registreren als “organisaties die de belangen van een buitenlandse macht uitvoeren”. Het gaat dus om door de VS en vazallen aangestuurde ngo’s, die een oppermachtige rol zijn gaan spelen in de Europese politiek. De Oekraïense staatsgreep had zonder deze door de Amerikaanse regering en Soros gecontroleerde ngo’s niet kunnen plaatsvinden.

Demonstrerende tegenstanders van het wetsvoorstel noemen het de ‘Russische wet’, vanwege soortgelijke wetgeving die Vladimir Poetin in 2012 invoerde. De hoge vertegenwoordiger van de EU, Josep Borrell, verklaarde dat goedkeuring van deze wet een negatieve invloed zal hebben op de voortgang van Georgië op het pad naar EU-lidmaatschap. Hij heeft herhaaldelijk gezegd dat de geest van de wet niet in overeenstemming zou zijn met de kernnormen van de EU. Toch werd op 14 mei de wet – met 84 stemmen voor en 30 tegen – aangenomen. De protesteerders zijn begonnen te roepen om de verdrijving van de regering.

De betrekkingen tussen de voormalige sovjet-deelstaat Georgië en de Russische Federatie hebben na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie veel problemen moeten verwerken, inclusief een crisis en militaire botsing vanwege separatistische conflicten met Abchazië en Zuid-Ossetië.

Ook in dit gebied wemelt het van intriges, aangestuurd door westerse belangen in verband met de Baku-Tbilisi-Ceyhan-pijpleiding door het grondgebied van Georgië, die een belangrijke slagader is voor de wereldwijde olie-industrie. Washington en Londen moedigen de oppositie van Georgië aan te blijven ageren voor integratie met de NAVO en EU. Dat brengt zulke integratie niet dichterbij, maar het kan ertoe leiden dat Georgische levens als kanonnenvoer zullen worden gebruikt in eventuele toekomstige oorlogen.