Weggemoffelde misdaadcijfers

Recente cijfers
De cijfers in deze studie laten zien dat 58% van de personen die tussen 2012 en 2017 werden geregistreerd voor verkrachting, of poging daartoe, in het buitenland geboren zijn. Voorts steeg de oververtegenwoordiging onder immigranten bij moord en doodslag in Zweden tussen 1985 en 2017 van 42% naar 72%. Deze grote stijging, bijna een verdubbeling, is vooral het gevolg van de sterke toename van immigranten in die periode. Met andere woorden; toename van immigranten leidt tot toename van misdaad. In 2017 bestond 58% van degenen die op redelijke gronden verdacht werden van criminaliteit uit immigranten. Voor moord en doodslag was het cijfer zelfs 73%. Als gevolg van immigratie is het aantal moorden in Zweden verviervoudigd. Bij een onderzoek onder 192 leden van criminele bendes of netwerken in Stockholm bleek 82% immigrant te zijn (zelf, of beide ouders in het buitenland geboren).

Het onderzoek toont ook aan dat zich in de afgelopen halve eeuw een stille revolutie heeft voltrokken, waarbij de kernwaarden van Zweedse sociaaldemocraten met 180 graden zijn gedraaid. In 1965 liet Tage Erlander, sociaaldemocratisch premier van Zweden tussen 1946 en 1969, weten: “Onze bevolking is homogeen, niet alleen in termen van ons ras, maar ook met betrekking tot zoveel andere kenmerken.” Omdat in het land multiculturalisme en diversiteit nagenoeg ontbraken kende het grote welvaart, aldus de premier. Niet homogeniteit maar diversiteit brengt welvaart, aldus de huidige sociaaldemocratische politici.

Het Nederlandse asielbeleid is gebaseerd op het uit 1951 stammende VN-vluchtelingenverdrag, dat volstrekt verouderd is. In driekwart eeuw is de wereld compleet veranderd, zowel qua bevolkingssamenstelling als geopolitieke machtsverhoudingen en technologie. Op grond van dit oude verdrag wordt iedereen die in Nederland asiel aanvraagt opgevangen en na een lange procedure, die vaak meer dan een jaar duurt – een periode waarin velen weinig omhanden hebben – valt de beslissing of de aanvraag terecht was. Al 25 jaar lang worden in Nederland de kosten voor asielopvang te laag ingeschat, met als extreme uitschieter 2022, toen de kosten driemaal hoger uitvielen dan begroot, geen half miljard maar anderhalf miljard. Let wel, dit zijn alleen de kosten voor de opvang van asielzoekers, maar niet voor asielzoekers met een verblijfsvergunning: de statushouders. Niet alleen de kosten rijzen de pan uit, maar het toelaten van jaarlijks 50.000 vreemdelingen zorgt voor een zichzelf versterkende destabilisering van de samenleving, die zich uit in een veelheid van kwalijke gevolgen, van geïmporteerde criminaliteit tot verkrachtingen aan toe.

Een van de vervelende consequenties van het wegmoffelen van wetenschappelijk onderbouwde cijfers die inzicht kunnen verschaffen in het verband tussen immigratie en criminaliteit is dat generalisaties en stigmatisering gebaseerd op anekdotes, geruchten en onderbuikgevoelens op de loer liggen. Het cynische is dat alle pogingen van sociaaldemocratische politici om vanuit een ideologisch gedreven visie het verwerven van wetenschappelijke kennis te torpederen ten einde stigmatiseren te voorkomen juist het tegenovergestelde effect hebben bewerkstelligd. In het kader van de door Wilders genoemde ‘afschrikwekkende werking’ is het wellicht raadzaam om asielzoekers zodra zij in een opvangcentrum verblijven een tegenprestatie te laten leveren aan de bevolking die hen gastvrij opvangt, door maatschappelijk nuttige bezigheden te ontplooien, want ledigheid is des duivels oorkussen. Of, zoals men in het christelijke deel van West-Afrika zegt: ‘wie niet werkt zal niet eten’.