Bert Egberts
Dezelfde ervaring van ‘het in de steek gelaten zijn’ speelt ook bij mensen die recent te maken hebben gehad met bijvoorbeeld de kindertoeslagaffaire, met het rapport van de enquêtecommissie Fraudebeleid en Dienstverlening, alsook bij boeren, vissers, het mkb en de mensen die financieel niet rond kunnen komen door overheidsbeleid. Geen van hen kan rekenen op empathie van politici, ambtenaren of instanties. Vooral bij (semi-) overheidsinstanties is bij veel ambtenaren bar weinig empathie te bespeuren, omdat zij zich volledig aan de vastgestelde regels moeten houden. Dit geldt eveneens voor artsen die zich moeten houden aan de medische protocollen, zoals de richtlijnen van het Nederlands Huisartsen Genootschap. De menselijke maat is door de top-downbestuursvorm met zijn regelcultuur in rap tempo verdwenen.
Wanneer het medische erkenning en hulp betreft bij prikschade, dan lopen slachtoffers tegen een muur van weerstand en afwijzing, vanwege op de voorgeschreven werkelijkheid gebaseerde protocollen. Ze geven vaak niet thuis: de huisarts, de specialist, het ministerie van VWS, de farmaceutische firma’s, en ook advocaten. Jurist Frank Stadermann schrijft dat het nog niet algemeen wordt aanvaard dat de Covid-prikken gevaarlijk kunnen zijn voor de gezondheid en dat advocaten daarom hun vingers er nu niet aan willen branden. Op de achtergrond speelt hier het verdienmodel een rol. Zodra er schadeclaims worden toegewezen, zal menig advocaat wel bereid zijn te gaan procederen.
In hetzelfde gebouw waarin het Lareb is gevestigd zijn nota bene ook de instanties Q- en C-support te vinden, alle drie gefinancierd door de overheid. De Q staat voor Q-koorts en de C voor Corona. Deze organisaties zijn opgericht om steun te verlenen aan mensen met blijvende klachten aangaande Long Covid en Q-koorts. Het UWV zowel als C-support beschuldigen valselijk een corona-infectie als oorzaak van Long Covid. De mRNA-injectie is de hoofdschuldige. Vandaar dat C-support weigert studies op haar website te zetten over het verband tussen de injectie en Long Covid. Het bijwerkingencentrum Lareb houdt vol dat er onvoldoende bewijs is voor een mogelijk verband met de coronaprikken. Het durft echter wel te adviseren om er meer epidemiologisch, klinisch en immunologisch onderzoek naar te gaan doen. Het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen (CBG) deelt deze conclusie van het Lareb. Uiteraard is dat niet verwonderlijk daar het CBG, een zelfstandig bestuursorgaan binnen de Rijksoverheid, net zoals het Lareb, onder verantwoordelijkheid valt van en gefinancierd wordt door het ministerie van VWS. 460 medewerkers van het CBG houden zich bezig met het beoordelen, bewaken en stimuleren van goed gebruik van medicijnen.
Voor mensen met prikschade heeft de nalatigheid van officiële instanties een enorme invloed op hoe zij hun leven ervaren. Dat komt onder andere tot uitdrukking in hun verdriet en het gevoel in de steek gelaten te zijn. Menigeen durft niet te praten over hun leed omdat ze bang zijn voor het ongeloof van anderen. Er bestaat ook angst voor mogelijke consequenties: “Krijg ik mijn Ziektewet-uitkering wel als ik zeg dat dit door de prik is ontstaan?” Velen zeggen dan maar dat ze Long Covid hebben, want dat wordt door het UWV erkend als door een ‘virus’ veroorzaakt. Men krijgt te horen: “Het is puur ‘toeval’ dat de bijwerkingen zijn ontstaan ná de prik, en die zijn niet ontstaan dóór de prik. De oorzaak van uw klachten komen ten gevolge van oververmoeidheid, stress, drukke gezinssituatie of overgang.”
Veel artsen herkennen en erkennen de ziektebeelden niet, ze zijn zich niet eens bewust dat prikschade bestaat. Nu de coronaperiode achter ons ligt en de aandacht verslapt, wordt er op dit moment door medici en het grote publiek geen verband gelegd tussen de Covid-19-prikken en een herseninfarct/-bloeding, longembolie, auto-immuunziekte of turbokanker. Elke arts zou bij het afnemen van de anamnese vanzelfsprekend moeten vragen naar de vaccinatiestatus, dat wil zeggen of iemand één of meer Covid-19-prikken heeft gehad. Uiteraard zijn er medici die het verband wel in de gaten hebben, maar er niet naar handelen omdat ze zich schamen voor hun eigen handelen of vanwege de vrees ontslagen te zullen worden of zelfs hun BIG-registratie kwijt te raken.
Een natuurlijke reactie van de patiënt is onontkoombaar, namelijk het gevoel van ‘niemand helpt mij’. De dokter laat je in de kou staan, een bezoek aan een overheidsinstantie eindigt in een verwijzing naar een farmaceutisch bedrijf, dat ijskoud mededeelt niet aansprakelijk te zijn zoals in de contracten tussen overheid en Big Pharma is vastgelegd. Op deze manier is de cirkel weer rond. De mensen die durven uit te komen voor prikschade vormen slechts het topje van de ijsberg.
Om een idee te krijgen hoe deze problematiek in Nederland zich verder zou kunnen gaan ontwikkelen is het goed te kijken naar hoe Amerika omgaat met deze schadeproblematiek van geïnjecteerden. Zoals zo vaak waaien gebeurtenissen vanuit Amerika over naar Europa, dus ook naar Nederland. In de VS is een overheidsinstantie, het Countermeasures Injury Compensation Program (CICP), in het leven geroepen dat schadeclaims onderzoekt ten gevolge van Covid-19-prikken. Op 1 januari 2024 waren slechts 12.854 claims ingediend, waarvan er 2.214 afgehandeld zijn met het povere resultaat van slechts veertig claims die voor schadevergoeding in aanmerking kunnen komen. Omdat maar 35 werknemers claims verwerken met een snelheid van 2,7 gevallen per werknemer per maand, zal het ongeveer tien jaar duren om de achterstand van ongeveer 10.800 resterende claims weg te werken. Van de toegekende veertig claims hebben maar elf indieners ervan tot nu toe een vergoeding van $ 3.700 ontvangen.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
– Een blik op falend globale leiderschap
– Poetins staatsbezoek aan China
– Hoop voor Assange
– Amerikaanse verkiezingsdebatten
– Dood van Iraanse president Raisi
Een beslissing of een schadeclaim gerechtvaardigd is, wordt zuiver administratief genomen. De patiënt zelf wordt in het geheel niet gezien. Bij de oprichting van het CICP heeft het Congres bepaald waaraan een individu moet voldoen om voor schadevergoeding in aanmerking te komen. Dat houdt in dat de ontstane bijwerking van de prik – ernstig lichamelijk letsel of overlijden – moet zijn ontstaan als direct gevolg van het toedienen van de prik, dus binnen twee weken. Tevens staat vast dat de fabrikant van de prik niet aansprakelijk kan worden gesteld voor de schade die door zijn product wordt veroorzaakt. Mocht het CICP overgaan tot uitkering, dan betaalt het alleen de medische kosten die niet vergoed zijn, een deel van het verloren arbeidsinkomen en een uitkering bij overlijden. Voor chronische pijn, blijvend lichamelijk letsel of advocaatkosten vindt geen compensatie plaats. Aan bijwerkingen op lange termijn wordt geen woord vuil gemaakt.
Naar aanleiding van dit teleurstellende verloop is er een hoorzitting geweest van de federale overheid onder de naam Assessing America’s Vaccine Safety Systems. Dr. Wallskog, zelf slachtoffer, verklaarde dat de leden van de hoorcommissie geen lastige vragen stelden, dat er geen diepgaande discussies gevoerd zijn over het klaarblijkelijk volledige falen van het CICP, en er al helemaal geen gesprek is geweest over mogelijke oplossingen. Samenvattend noemt hij het ‘niet constructief partijdig geklets’. De geïnjecteerden met prikschade in Amerika zijn dus net als in Nederland teleurgesteld in hun overheid ten aanzien van herkenning en erkenning van hun probleem.
Een echte omslag van dit alles moet vanuit de medische wereld komen, wat betekent dat artsen het voortouw moeten gaan nemen. Het geven van Covid-19-injecties, waarvan de bijwerkingen nog steeds niet volledig in beeld zijn en ook niet worden erkend, behoort tot falend medisch handelen en medeplichtigheid aan lichamelijke schade, geheel in tegenspraak met de befaamde artseneed van Hippocrates.
– einde artikel –
Je las een gratis artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
