De zware ‘duurzame doelen’-indoctrinatie van schoolkinderen

Zulke voorgedefinieerde deelproblemen vertegenwoordigen de doelstellingen van het WEF. In de nu voorgeschreven vraagstelling horen de schoolkinderen al een opvatting die richtinggevend is, en het bevragen van de uitgangspunten daarvan hoort niet bij wat van hen verwacht wordt dat ze moeten doen. Welk probleem precies moet worden opgelost is in ieder geval een vaststaand gegeven. De SLO vindt het niet belangrijk dat daar nog over wordt nagedacht, en dat nagedacht wordt over eventueel andere oplossingen wanneer men het veronderstelde probleem vanuit een ander perspectief zou bekijken.

De SLO brengt schoolgaande jeugd dogma’s bij. In plaats van de SDG’s te bevragen en aan een kritisch onderzoek te onderwerpen wordt van leerlingen verwacht ze als absolute waarheid te aanvaarden. Het is zelfs zo dat van leerlingen wordt gevraagd om na te denken hoe je een SDG zo goed mogelijk bij het publiek kan bevorderen. Begrippen als ‘fun’ en ‘gemak’ zijn in dit verband verworden tot sterke argumenten.

Het uitgangspunt dat de aarde opwarmt doordat de mens te veel CO₂ produceert, zou zich bijvoorbeeld uitstekend lenen voor een onderzoek dat zich richt op de werking van CO₂ en de invloed daarvan op het klimaat in verhouding tot andere factoren. Maar nee, dat er te veel CO₂ is en dat de mens daar verantwoordelijk voor is, en dat als gevolg daarvan de aarde opwarmt, is een gegeven waar geen vragen bij mogen worden gesteld. Het door onafhankelijke milieu-deskundigen vastgestelde probleem dat er een tekort aan CO₂ mag worden geconstateerd voor weelderig groene planten- en bomengroei blijft geheel buiten hun gezichtsveld.

Het concept van Smart Cities wordt eveneens op dezelfde wijze op scholen uitgerold. Dit is een bedenkelijk concept dat er vooral op is gericht om de burger op alle mogelijke manieren aan surveillance te onderwerpen. Zowel in fysieke als cognitieve zin. Door middel van camera’s en gezichtsherkenning krijgt de burger een op maat gemaakt advies dat hem vertelt welke voordelen men allemaal kan verkrijgen. Voordelen in de vorm van meer veiligheid, snellere respons van eerstehulpdiensten bij calamiteiten en als het zo uitkomt, het promoten van een gezondere levensstijl. Er wordt vooral op de oppervlakkige voordelen ervan gewezen – prullenbakken die automatisch aangeven dat ze vol zitten en door een robot geleegd worden – maar iets als privacy, nogal relevant in dit verband, wordt wel genoemd als aandachtspunt maar er wordt niet doorgedacht over wat daar de uiteindelijke consequenties van kunnen zijn. Terwijl dit nou juist een onderwerp is dat zich bij uitstek leent om kritisch te bevragen en te onderzoeken.

Recentelijk ingeburgerde modes en omgangsvormen hebben ervoor gezorgd dat het begrip ‘privacy’ de jeugd überhaupt niet zoveel zegt als de oudere generaties. Door social media en de alom aanwezige en noodzakelijke smartphone, denk aan het moeten inloggen voor toegang tot websites, DigiD voor overheidsdiensten, tweefactor-authenticatie ter beveiliging en QR-codes, zijn de geesten al langere tijd rijp gemaakt voor de gedachte dat iets als privacy niet meer bestaat of in ieder geval een ouderwets concept is dat in deze ‘moderne’ tijd haar relevantie lijkt te zijn verloren.