Het zwarte gat van Oekraïne en de oorlog tegen het Westen

De zoons en dochters van de ingezetenen van de EU en wellicht ook de VS. Westerse jongens en meisjes. De geesten worden momenteel rijp gemaakt voor heractivering van de dienstplicht. (Dan zullen de meisjes beseffen dat de ‘gelijke rechten’ waarover ze zo enthousiast waren, ook gelijke plichten inhouden).

Mocht het ooit zover komen, dan zal het resulteren in een oorlog zonder uitzicht op een eindoverwinning. Een oorlog die alles van waarde – zowel uitgedrukt in geld en welvaart als in de levens van de jongere generaties – zal wegzuigen uit de westerse wereld. Zoals een zwart gat in het heelal, dat alles in zijn omgeving definitief opzuigt. Een zwart gat, dat alles neemt, en niets teruggeeft. Een voortdurende oorlog, die steeds grotere offers vereist. Een oorlog waarin iedere nederlaag, of het uitblijven van een ‘overwinning’ zal worden aangegrepen om nog grotere offers van de bevolking te eisen. Totdat er niets meer over is om nog te offeren.

Iedere oorlog met een buitenlandse vijand beschadigt ook het binnenland. Iedere oorlog vergt een grote offerbereidheid van het eigen volk. Kennelijk hebben de strategen achter deze als buitenlandse oorlog vermomde aanval op de westerse wereld dat beseft, en zetten ze dit bijverschijnsel nu in als hoofdwapen in een oorlog die niet primair gericht is op het verslaan van de beweerde vijand (Rusland), maar tegen de westerse bevolking zelf. Een bevolking die gelooft zich te verdedigen tegen een buitenlandse vijand, maar die in werkelijkheid zelf geraakt zal worden. Een bevolking die zich (zowel financieel als fysiek) onder valse voorwendselen heeft laten mobiliseren om zichzelf te vernietigen. Een strijd die de westerse wereld moet uitputten en omleggen, zonder dat er ter plekke ook maar een schot gelost hoeft te worden. Dat lijkt voorbehouden te zijn aan het zwarte gat van het Oekraïense slagveld, waarin alles van waarde wordt opgezogen.

In Nederland roept het politieke kartel inmiddels openlijk op tot een oorlogseconomie. Een economie waarin alle opbrengst van arbeid wordt gereserveerd voor oorlogsvoering, en waarbij degenen die al het werk verzetten op een minimumrantsoen moeten leven. In de ons omringende landen horen we vergelijkbare oproepen vanuit regeringskringen. In de VS hield president Joe Biden recentelijk zijn State of the Union-toespraak, waarbij hij de oorlog in Oekraïne presenteerde als het belangrijkste (of beter gezegd: het enige) onderwerp van belang. Volgens hem moet daar alles op worden ingezet, ongeacht de kosten (in iedere betekenis van het woord). De bodemloze putten van het Covid- en klimaatbeleid zijn blijkbaar nog niet bodemloos genoeg. Kennelijk tappen ze het levenssap van de samenleving nog niet snel genoeg af. Dat die eerste twee aderlatingen al een destructief effect gehad hebben op de Amerikaanse samenleving, wordt onmiskenbaar bewezen door het enorme verval en de zich opstapelende binnenlandse problemen. Problemen waaraan Biden in zijn toespraak geen woord vuil maakte. Blijkbaar is hij niet van plan er iets aan te doen. Duidelijk is, dat volledige inzet op een onwinbare oorlog tegen Rusland tot niets anders kan leiden dan de volledige ondergang van de Amerikaanse samenleving, waarvan de vitaliteit de afgelopen jaren al consequent ondermijnd is, en die momenteel daarom dusdanig kwetsbaar is, dat dergelijk beleid de doodsteek zal zijn.

Dat de supranationale opdrachtgevers de Europese regeringen al volledig in hun zak hebben, blijkt uit de eenvormigheid van het regeringsbeleid van al die landen. Wellicht (of beter: hopelijk) is dat in de VS nog niet helemaal het geval. Het moge duidelijk zijn dat dit wel geldt voor de regering-Biden, maar wellicht bestaat er nog enige hoop als Trump tot president gekozen wordt. Hoewel ook dat een grote weerslag zal hebben op de VS, want de controverse rondom Trump is door de media dusdanig opgevoerd, dat een deel van de Amerikaanse bevolking een dergelijke verkiezingsuitslag niet zomaar zal accepteren, en dat zal leiden tot ernstige binnenlandse conflicten. Wellicht zelfs een burgeroorlog. Mocht dat laatste het geval zijn, dan zal de Amerikaanse samenleving niet door een externe, maar door een interne oorlog verwoest worden, en dan krijgen de opdrachtgevers alsnog hun zin.

De enige uitweg uit dit scenario van verwoesting zou kunnen ontstaan wanneer kopstukken uit Amerikaanse regeringskringen (of uit militaire kringen) getroffen worden door een vlaag van gezond verstand of moreel besef, en vervolgens de interne strijd aangaan met de collaborateurs aan deze ongekende misdaad tegen de eigen bevolking. Een strijd waarvan de uitkomst allerminst voorspelbaar is.

Dat het rommelt in die nationale top, lijkt bevestigd te worden door het al dan niet gedwongen vertrek van de grootste en meest invloedrijke aanjager van de Oekraïne-oorlog, Victoria Nuland (plaatsvervangend staatssecretaris van Buitenlandse Zaken). Het kan betekenen dat haar ultieme oorlogswens niet langer gedeeld wordt in bepaalde bestuurslagen, maar het zou ook kunnen betekenen dat zijzelf heeft beslist dat een Russische overwinning in de Oekraïne-oorlog onafwendbaar is.