Beschavingen

In voorgaande nummers van Gezond Verstand heeft u vaak kunnen lezen over het doelbewuste van dit alles dat samenhangt met de noodzaak om de maatschappij te ruïneren zodat er plaats komt voor wat is aangekondigd als de Grote Herstart van Agenda 2030, waarover u ook veel hebt kunnen lezen. Ons voorstellingsvermogen wordt hiermee uitgedaagd. Want hoe moeten we de beweegredenen van de talloze uitvoerders op alle niveaus van dat grote allesoverheersende complot van die nu vier jaar durende machtsgreep naar behoren sorteren? Ik kwam hier al in 85 vorige nummers op terug. We hebben te maken met een syndicaat van misdadigers en een verscheidenheid van belangen die worden gediend met gebruikmaking van de kunstmatige Covid-19-‘wereldcrisis’ waarmee het begin 2020 begon. We hebben te maken met meerdere lagen van uitvoerders van de instructies voor maatschappijvernietiging waarvan waarschijnlijk de meesten onder de politieke toplaag geen goed inzicht hebben in de wezenlijke aard van het doel dat ze dienden.

Dat laatste kan men recentelijk herkennen in de verwarring over en pathologische ontkenning van de werkelijkheid bij hen die op de lagere niveaus van de regelgevende bureaucratie opereerden, wanneer zij met de resultaten van het destructieve beleid worden geconfronteerd. Ze wisten wel dat de maatregelen die ze hielpen opleggen niet, althans gedeeltelijk niet, door de bevolking werden geaccepteerd. Maar dat ze een rol vervulden dichtbij die van NSB’ers tijdens de Tweede Wereldoorlog zou niet tot de focus van hun gedachten hebben kunnen doordringen. Hoezo een ‘bezet Nederland’? Zorgden de RIVM en Marion Koopmans, samen met het doorgeefluik voor WHO-instructies, juist niet voor een maatschappij met gezondheid hoog in het vaandel? Bronnen die ik vertrouw vertellen mij dat die officiële voorstelling van zaken nu niet meer geloofd wordt in gemeenschappen van onze regeerders en andere centra van de hoogopgeleide elite. Maar in die kringen heerst een merkwaardige ‘omerta’-sfeer: men weet wat er aan de hand was, en wat er met de frauduleuze ‘vaccins’ en algemene censuur op de bijwerkingen nog aan de hand is, maar men kan er niet met elkaar binnen gehoorafstand over praten. Men is bang voor elkaar. Bij de Siciliaanse maffia gaat het dan om een gegarandeerd doodvonnis, in onze elitekringen slechts om schijtlaarzigheid.

We moeten in onze veronderstellingen ook ruimte vrijmaken voor het ‘tovenaarsleerling’-fenomeen: het verlies van controle over uitkomsten door misrekening, ordinaire stommiteit, en algehele bijziendheid. Het hele gemeenschappelijke westerse overheidsapparaat opereert tenslotte in een waas van door de voorgeschreven werkelijkheid afgedwongen assumpties over vrijwel alles van politiek gewicht. Vorige keer ben ik op deze plek ingegaan op de ‘opgedrongen krankzinnigheid’ als onvermijdelijk resultaat. Het portret van de centrale bankiers met hun overschatting van eigen kunnen dat Sander Boon regelmatig in dit blad schetst, maakt het ‘tovenaarsleerling’-effect duidelijk zichtbaar.

Een derde artikel hoort ook bij de eerste twee. Het gaat dieper in op het versneld uitdijende BRICS-verbond, en borduurt voort op de conclusies van Gezond Verstand van minstens het afgelopen jaar dat we met deze tweedeling van de wereld de enig betekenisvolle uitdaging van de westerse machtsdynamiek hebben verkregen, één die grote weerstand teweegbrengt bij het westerse misdaadsyndicaat dat ons in een technocratisch totalitair stelsel wil opsluiten.

Een invloedrijk onderdeel van de Amerikaanse ‘politieke wetenschap’ zoals die op universiteiten wordt onderricht, is een sterk mechanistische vorm van de International Relations(IR)-theorie die uitgaat van inherent agressieve staten en machtsbalansen. Het beschouwt staten in de geopolitieke arena op een manier die doet denken aan tegen elkaar ketsende biljartballen. Wat in die ballen zit doet er niet toe. Met elkaar botsen is wat geopolitiek substantie zou geven. De zich ‘realistisch’ wanende biljartbal-theoretici erkennen wel dat staten soms samenwerken, maar dan alleen om eenzelfde doel te bereiken, en dat wordt dan weer in schema’s van machtsbalansen ondergebracht. Toen de Sovjet-Unie ophield te bestaan, en de wereld een niet aangegrepen gelegenheid kreeg om over afspraken voor een nieuwe wereldorde te gaan onderhandelen, deed de Harvard-kamergeleerde Samuel Huntington een nieuwe duit in dat zakje met zijn theorie van ‘de botsende beschavingen’. Dat was een onzinnige, op moslimactivisme maar verder niets, geïnspireerde notie over toekomstige oorlogen die niet langer tussen staten zouden worden bevochten maar tussen elkaar vijandig gezinde beschavingen.

De botsende-biljartballenvisie bevordert een overheersend simplistisch idee in het Amerikaanse geopolitieke denken over permanente belangen van staten die altijd worden nagestreefd door alle elkaar opvolgende regeringen van die landen. Voor de neoconservatieven die weldra een doorslaggevende invloed op het Amerikaanse buitenlandse beleid zouden gaan uitoefenen, was zo’n permanent belang – handhaving van hegemonische wereldmacht – overduidelijk.