Plannen en werkelijkheid van de grote verbouwing van Nederland

In Nederland werken gemeentes in plaats van met hun oude bestemmingsplan vanaf nu met een ‘Omgevingsvisie’ en een ‘Omgevingsplan’. In deze Omgevingsvisies en Omgevingsplannen kunnen veel meer zaken worden beslist dan vroeger. Er zijn meer bepalingen die ruimte bieden voor politiek geaarde vooringenomenheid, die meegaat met hedendaagse modes en trends van vooral opgelegd gemeenschappelijk leven, zoals we ook met de Covid-schijnpandemie meemaakten. Punten over luchtkwaliteit, geluidsoverlast en duurzaamheid geven de indruk dat het Agenda 2030-schema van de Grote Herstart gemakkelijk in het ruimtelijk beleid te verwerken is. Politici die er enthousiast over zijn, noemen het de grootste wetgevingsoperatie sinds die van Thorbecke in 1848 (Rutte), of de vooravond van de grote verbouwing van Nederland (De Jonge). Een aantal opmerkelijke punten tonen echter aan dat Nederland zich zal schikken in dictaten die van buiten haar grenzen afkomstig zijn. Zo staat in artikel 11.5 dat een onteigeningsbeschikking kan worden gegeven als a) het in het belang van het ontwikkelen, gebruiken of beheren van de fysieke leefomgeving is, b) onteigening noodzakelijk is en c) onteigening urgent is. Dat kan niet de transparantie zijn waar de oorspronkelijke ontwerpers van de Omgevingswet naar streefden. Op welke soort van wetszekerheid kan de Nederlandse burger nog vertrouwen in het zicht van de uitvoerders van Agenda 2030?

In de Omgevingswet wordt benadrukt dat bodem en water sturend zullen zijn bij het maken van ruimtelijke keuzes. Wat betekent dat er een verdelingsvraagstuk zal zijn over wie toegang heeft tot zoet water en welke activiteiten waar zullen mogen plaatsvinden. De veenweidegronden wil men buiten gebruik plaatsen en in de beekdalen wil men teeltverboden hanteren. De beekdalen liggen op zandgronden, die door hun hogere ligging juist erg geschikt zijn voor landbouw. Daarnaast moet er volgens de plannen veel natuur bijkomen en moeten werkzaamheden voor natuurherstel uitgevoerd worden, tot op een punt dat Nederland voor 40% uit ‘natuur’ zal bestaan. Daarnaast is grootschalige opwekking van energie op zee en kleinschalige opwekking van wind- en zonne-energie op land – dus allemaal krankzinnige Agenda 2030-hobby’s – onderdeel van de plannen. Uiteindelijk zal er voor boeren en vissers geen ruimte meer overblijven.

Ook wordt hier gesproken over het verhogen van de investeringen in de SDG’s en het fundamenteel transformeren van het voedselsysteem. Andere punten gaan over het ontwikkelen en implementeren van crisisbeheersingsmechanismen en het aanpakken van zogenaamde ‘desinformatie’.

De VN spreekt tevens over de noodzaak van een noodplatform, dat zou worden geactiveerd in geval van een crisis die effect heeft op meerdere landen in de wereld. Deze crisis zou dan volgens de VN door middel van internationale samenwerking moeten worden aangepakt. Het valt op, dat men bij de VN steeds meer aandringt op samenwerking in geval van een ‘planetaire noodsituatie’ en dat de details van zo’n noodsituatie door de VN worden bepaald. Volgens de Agenda 2030-uitvoerders worden we geconfronteerd met een zogenaamde ‘drievoudige planetaire noodsituatie’ – die in werkelijkheid door hen is verzonnen ter wille van hun eigen agenda: een klimaatcrisis, een natuurcrisis en een vervuilingscrisis. De VN werkt met partners in het WEF, de Club van Rome en de Global Governance Commission.

Op aandringen van Guterres hebben ook de EU-instellingen vaart gezet achter de poging om alsnog de stagnerende Agenda 2030-plannen te gaan verwezenlijken. Hiervoor stellen zij wetten op en nemen deze aan om de SDG’s alsnog te kunnen doorvoeren. Zowel het Europees Parlement als de Raad van Europa bevorderen actief de implementatie van de SDG’s in het EU-beleid, onder meer door andere wetten voor te stellen en goed te keuren. Volgens de EU hebben de lidstaten hierbij zowel op nationaal als op regionaal en lokaal niveau de hoofdverantwoordelijkheid voor het implementeren van Agenda 2030. Dit wordt gedaan door het toewijzen van middelen om de verwezenlijking van de SDG’s in nationaal beleid mogelijk te maken. Het resultaat hiervan is in Nederland de Omgevingswet.

Met veel vertoon proberen de Agenda 2030-uitvoerders op alle mogelijke manieren hun totalitaire toorts weer aan te steken. Het ziet er echter naar uit dat Agenda 2030 niet langer uitvoerbaar zal zijn. De Omgevingswet kan voor sommige Nederlanders nog wel voor problemen gaan zorgen. Maar veel macht is nog bij de gemeentes overgebleven en die kunnen gaan dwarsliggen wanneer inwoners met elkaar stelselmatig verzet gaan plegen tegen deze overduidelijk onaanvaardbare regels. In dat geval zal het bij een laatste wanhopige Agenda 2030-stuiptrekking blijven.