Weggemoffelde misdaadcijfers

Uit de Kamerbrief blijkt ook dat kennis over criminaliteit onder asielzoekers uiterst beperkt is. Weliswaar wordt in Nederland veel onderzoek gedaan naar immigratie, maar dat gaat vooral over hoe ongenoegen bij de eigen bevolking over het gedrag van migranten en het migratiebeleid van de overheid zou kunnen uitmonden in ‘conflicten die de nationale veiligheid kunnen in gevaar brengen’. Het valt wel mee, is de sussende conclusie, want een meerderheid is positief over het azc in hun gemeente. Dat was te verwachten, want veel gegevens worden verkregen door deur-aan-deuronderzoek, waarbij mensen geneigd zijn sociaal wenselijke antwoorden te geven, wellicht uit angst voor represailles, want een persoonlijke enquête is allesbehalve anoniem.

Taboeverklaring van onderzoek
Dat studies naar criminaliteit onder asielzoekers en andere immigranten beperkt zijn, is een gevolg van grote terughoudendheid bij sociaaldemocratische politici om onderzoek te laten uitvoeren naar dit verschijnsel, met als reden dat stigmatisering voorkomen moet worden. Welke negatieve gevolgen deze terughoudendheid heeft voor het inzicht in de oorzaken en bronnen van criminaliteit blijkt duidelijk uit een interessante wetenschappelijke studie over de relatie tussen criminaliteit en migratie, verschenen in 2020 in Zweden. Dit land behoorde tot voor kort tot de EU-landen met een genereus asielbeleid en heeft in sociaalpolitiek opzicht veel overeenkomsten met Nederland.

In 2000 woonden er bijna 8,9 miljoen mensen. Dat aantal steeg tot 10,55 miljoen in 2023, grotendeels door immigratie. Het aantal immigranten was in 2023 gestegen tot in totaal 2,83 miljoen. De afgelopen tien jaar groeide het aantal inwoners van Zweedse origine met slechts 50.000 en dat bedraagt thans 7,7 miljoen.

Deze studie borduurt voort op een eerdere studie, uitgevoerd door het Zweedse agentschap voor misdaadpreventie, gepubliceerd in 2005. Sindsdien is er geen uitgebreid onderzoek meer op dit terrein uitgevoerd, hoewel Zweden te maken heeft met een grote toestroom van immigranten, in combinatie met stijgende criminaliteit. Dit, omdat wetenschap moest wijken voor ideologie. In het onderzoek uit 2005 werd in de misdaadstatistieken de etniciteit van de daders vermeld. Dat leidde tot veel gekrakeel, omdat het de leugens van rechts-extremisten over een verband tussen etniciteit en criminaliteit zou kunnen voeden: “We hebben zeker geen behoefte aan misdaadstatistieken die alleen maar racistische vooroordelen aanwakkeren.” Ook andere geluiden die zich kantten tegen dergelijk onderzoek waren te horen: “Elk verband tussen etniciteit en criminaliteit is niet alleen een leugen, maar iets dat grenst aan fascisme.” Soortgelijke uitspraken waren destijds – en zijn nog steeds – te horen in Nederland. Wanneer men zo overtuigd is dat er geen verband bestaat, zou onderzoek juist toegejuicht moeten worden, want daardoor zou het eigen gelijk bevestigd kunnen worden. Een taboe op onderzoek betekent dat men weet dat er een verband bestaat, en dat blijkt ook uit de genoemde studies.

Recente cijfers
De cijfers in deze studie laten zien dat 58% van de personen die tussen 2012 en 2017 werden geregistreerd voor verkrachting, of poging daartoe, in het buitenland geboren zijn. Voorts steeg de oververtegenwoordiging onder immigranten bij moord en doodslag in Zweden tussen 1985 en 2017 van 42% naar 72%. Deze grote stijging, bijna een verdubbeling, is vooral het gevolg van de sterke toename van immigranten in die periode. Met andere woorden; toename van immigranten leidt tot toename van misdaad. In 2017 bestond 58% van degenen die op redelijke gronden verdacht werden van criminaliteit uit immigranten. Voor moord en doodslag was het cijfer zelfs 73%. Als gevolg van immigratie is het aantal moorden in Zweden verviervoudigd. Bij een onderzoek onder 192 leden van criminele bendes of netwerken in Stockholm bleek 82% immigrant te zijn (zelf, of beide ouders in het buitenland geboren).

Het onderzoek toont ook aan dat zich in de afgelopen halve eeuw een stille revolutie heeft voltrokken, waarbij de kernwaarden van Zweedse sociaaldemocraten met 180 graden zijn gedraaid. In 1965 liet Tage Erlander, sociaaldemocratisch premier van Zweden tussen 1946 en 1969, weten: “Onze bevolking is homogeen, niet alleen in termen van ons ras, maar ook met betrekking tot zoveel andere kenmerken.” Omdat in het land multiculturalisme en diversiteit nagenoeg ontbraken kende het grote welvaart, aldus de premier. Niet homogeniteit maar diversiteit brengt welvaart, aldus de huidige sociaaldemocratische politici.

Het Nederlandse asielbeleid is gebaseerd op het uit 1951 stammende VN-vluchtelingenverdrag, dat volstrekt verouderd is. In driekwart eeuw is de wereld compleet veranderd, zowel qua bevolkingssamenstelling als geopolitieke machtsverhoudingen en technologie. Op grond van dit oude verdrag wordt iedereen die in Nederland asiel aanvraagt opgevangen en na een lange procedure, die vaak meer dan een jaar duurt – een periode waarin velen weinig omhanden hebben – valt de beslissing of de aanvraag terecht was. Al 25 jaar lang worden in Nederland de kosten voor asielopvang te laag ingeschat, met als extreme uitschieter 2022, toen de kosten driemaal hoger uitvielen dan begroot, geen half miljard maar anderhalf miljard. Let wel, dit zijn alleen de kosten voor de opvang van asielzoekers, maar niet voor asielzoekers met een verblijfsvergunning: de statushouders. Niet alleen de kosten rijzen de pan uit, maar het toelaten van jaarlijks 50.000 vreemdelingen zorgt voor een zichzelf versterkende destabilisering van de samenleving, die zich uit in een veelheid van kwalijke gevolgen, van geïmporteerde criminaliteit tot verkrachtingen aan toe.

Een van de vervelende consequenties van het wegmoffelen van wetenschappelijk onderbouwde cijfers die inzicht kunnen verschaffen in het verband tussen immigratie en criminaliteit is dat generalisaties en stigmatisering gebaseerd op anekdotes, geruchten en onderbuikgevoelens op de loer liggen. Het cynische is dat alle pogingen van sociaaldemocratische politici om vanuit een ideologisch gedreven visie het verwerven van wetenschappelijke kennis te torpederen ten einde stigmatiseren te voorkomen juist het tegenovergestelde effect hebben bewerkstelligd. In het kader van de door Wilders genoemde ‘afschrikwekkende werking’ is het wellicht raadzaam om asielzoekers zodra zij in een opvangcentrum verblijven een tegenprestatie te laten leveren aan de bevolking die hen gastvrij opvangt, door maatschappelijk nuttige bezigheden te ontplooien, want ledigheid is des duivels oorkussen. Of, zoals men in het christelijke deel van West-Afrika zegt: ‘wie niet werkt zal niet eten’.