Karel van Wolferen
Van minder groot mondiaal belang is een video opgenomen bij de World Economic Forum-sessies van vorig jaar in Davos waarin de Finse premier Sanna Marin mag vertellen waarom zij ervoor ijverde om Finland lid te maken van de NAVO. Haar interviewer, Fareed Zakaria, brengt allerlei argumenten te berde waarom dit niet iets vanzelfsprekends zou moeten zijn, vanwege de risico’s in verband met de realistische modus vivendi die de relaties tussen Finland en Rusland na de Tweede Wereldoorlog heeft gekenmerkt.
De antwoorden die Marin daarop geeft, en de manier waarop ze deze geeft, zijn verhelderend. Zij heeft duidelijk geen benul waar dit over gaat; als een papegaai praat zij de simpelste gemeenplaatsen na die over dit onderwerp in Amerikaanse propaganda te horen zijn. Er is hier geen moment een denkend persoon aan het woord. Wat bij haar de revue passeert hebben we al heel vaak in Washingtons propaganda te horen gekregen. De wereld is veranderd en er zijn landen die zich tegen de rules based order verzetten, met Rusland als belangrijkste voorbeeld. Dat brengt de wereld verder in gevaar. Het is nu uiterst belangrijk om Poetin tegen te houden. Als relatief aantrekkelijke jonge vrouw – als een van de door Klaus Schwab geselecteerde Young Global Leaders speelt het uiterlijk een voorname, misschien doorslaggevende rol – werd van haar verwacht dat zij Finse emoties aan haar kant zou krijgen. In een van de hierop volgende artikelen gaan wij in op dit YGL-fenomeen. De verandering van Finland in een regelrechte vijand van de Russische Federatie is niet iets van geopolitiek te verwaarlozen belang. Het gaat om druppels die de emmer doen overlopen.
Sanna Marin geeft de indruk een verward persoon te zijn. Zij zorgde voor opspraak vanwege provocerende kleding waartegen haar partij bezwaren maakte, en hield hippe feestjes in de Covid-tijd waarin zij de Finse bevolking strenge pandemieregels oplegde, maar die zelf niet in acht nam. De reden waarom ik hier met zoveel details op inga is omdat wij in Europa door dit soort figuren geregeerd worden: onserieus en incompetent. Denk daarbij ook even aan de Nederlandse omroepster Pia Dijkstra – alweer met een aardig gezicht – die als invallende demissionaire minister voor Medische Zorg het besluit van de Tweede Kamer om te wachten met goedkeuring van het WHO-pandemieverdrag, zonder meer aan haar laars denkt te kunnen lappen.
Op een van de volgende bladzijden gaat Jeroen van den Berg in op de veelgehoorde vraag of de uitvoerders van de mondiale machtsgreep onder de westerse wereldleiders al of niet zelf geloven in wat ze ons allemaal wijsmaken. Wat ze zeggen wanneer ze over de doelstellingen van Agenda 2030 spreken houdt geen verband met de werkelijkheid. Maar weten ze dat, en liegen ze? Of hebben ze niet echt een idee wat de werkelijkheid is, en zijn ze slechts schuldig aan het debiteren van onwaarheden? Als ik iemand als de genoemde Sanna Marin aanhoor, dan krijg ik de indruk dat het er voor haar niet toe doet of iets waar is of niet, zij behoort tot de klasse van ‘bullshitters’ die geen onderscheid maakt tussen waarheid en leugens.
Terugkomend op de Agenda 2030-doelstellingen, u heeft gezien dat wij daar in achtereenvolgende nummers aaneengeschakelde artikelen over plaatsen. In het vorige nummer van Gezond Verstand werd de twijfel over de doelen en tegelijkertijd de krankzinnigheid van de poging ze toch door te voeren, onder de loep genomen; in nummer 88 de doorslaggevende rol van ngo’s, in 87 de kwalijke transgenderindustrie, in 86 en 85 de vervanging van beschaving en wetenschap door toverkunst, en in nummers daarvoor nog een aantal elementaire punten van wat de werelddictators in spe gebruiken om hun onuitgedaagde heerschappij over de wereld te vestigen. In dit nummer besteden we aandacht aan het doelbewuste programma van een aanslag op de cohesie van westerse samenlevingen middels een asiel- en migratie-aanval.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
– Een blik op falend globale leiderschap
– Poetins staatsbezoek aan China
– Hoop voor Assange
– Amerikaanse verkiezingsdebatten
– Dood van Iraanse president Raisi
Deze Agenda 2030-programmapunten, bevorderd door VN-aanhangsels als de WHO, en gecoördineerd door Schwabs World Economic Forum, worden allemaal meedogenloos doorgevoerd. Het blijft een verbijsterend gegeven voor de schrijvers en onderzoekers van Gezond Verstand. Hoe heeft het kunnen gebeuren, en hoe kan het blijven doorgaan in het Atlantische deel van de wereld, en elders onder de vazallen van de VS? De programmapunten zijn allemaal absoluut niet naar de smaak en keuzes van de meerderheid van onze landgenoten, en voor zover we kunnen zien ook niet van de bevolkingen in de rest van de westerse wereld.
De vraag hoe het heeft kunnen gebeuren moet in tweeën worden gesplitst. Als iets wat de bevolking wordt opgelegd zeer ongewenst is, dan zal er verzet ontstaan vanuit een samenleving die zichzelf nog beschouwt als geleid door democratische normen. Zulk verzet is vanaf 2020 minimaal geweest. We kunnen de reden daarvoor terugvinden in twee omstandigheden die zijn ontstaan voordat de Covid-schijnpandemie begon. Eén daarvan is het feit dat eventuele verzetslieden niet al te hard hun stem willen verheffen uit angst om het etiket ‘complotdenker’ opgeplakt te krijgen. Die angst stamt uit de tijd van twee eerdere machtsgrepen: de moord op JF Kennedy, en de aanslagen van 11 september. De tweede is het feit dat informatiekanalen die eens als onmisbaar werden beschouwd voor een democratie, zijn geblokkeerd, omdat ze onder controle zijn gekomen van een zeer kleine groep van samenwerkende bezitters van die kanalen die ervoor zorgt dat informatie en duiding binnen voorgeschreven grenzen blijft. In Nederland hebben we de voor Gezond Verstand-lezers overbekende twee Belgische oligarchen die de gehele dagbladpers en bijna alle periodieken beheren.
Het tweede deel van de vraag hoe het heeft kunnen gebeuren gaat over de ‘pushers’ van de Agenda 2030-programma’s. Ons blad heeft zich vanaf het begin van zijn bestaan met die vraag beziggehouden. We leren er steeds meer over, maar er zijn nog veel details die wachten om ingekleurd te worden. Helemaal bovenaan bestaat een groep van oligarchen, lieden in bezit van voor gewone mensen onvoorstelbare rijkdom die hen in staat stelt om initiatieven te ontplooien die zij straffeloos kunnen implementeren. Een fortuin van 1 miljard zou al genoeg zijn om een permanent leger van advocaten aan te houden die bescherming biedt tegen het soort gerechtelijke procedures waardoor niet-gefortuneerde burgers in gevangenissen zouden worden opgesloten. En deze mensen hebben tientallen of zelfs honderden miljarden. Het gaat om kopstukken van het Rockefeller-netwerk, een deel van de Rothschild-familie, George Soros en anderen van wie de namen in de schaduw zijn gebleven. Een meerderheid van hen is van oorspronkelijk joodse afkomst. Ze kunnen vooral in de Verenigde Staten, maar ook in Europa, rekenen op veel hulp en steun van politici die in veel gevallen financieel afhankelijk van deze miljardairs zijn geworden.
De ellende die we door de gevolgen van de mondiale machtsgreep meemaken is tenslotte dus niet afkomstig van de officiële westerse wereldleiders. Deze gaan mee met de plannen van de oligarchische top, en passen hun nationale wetgeving aan om die plannen te helpen bevorderen. Onder de nationale leiders bestaat een subelite van functionarissen die de machtsgreepopdrachten op alledaags niveau uitvoeren.
De westerse wereldleiders en functionarissen onder hen verkeren in een mistig gebied van schuld en boete. Dat kwam eind oktober 2022 tot uiting in een geruchtmakend artikel in het prominente Amerikaanse blad Atlantic Monthly waarin de schrijfster Emily Oster een pleidooi hield voor een amnestie voor degenen die invloed op de maatschappij uitoefenden, en het bij het verkeerde eind hadden gehad. Zij had dus zelf al besloten dat zij schuldig zou worden bevonden – want alleen dan kan er van amnestie sprake zijn. Het artikel veroorzaakte een storm van protest door mensen die reageerden op haar armzalige excuus dat ze ‘niet beter had kunnen weten’. Zeker iemand die de Engelse taal volledig machtig is kan op het internet vrachten aan informatie vinden die zo’n excuus ongeloofwaardig maken.
Maar er is iets anders dat onze aandacht verdient: het begrip verantwoordelijkheid en het begrip wat in het Engels meerzeggend is: accountability. Dat laatste vergt een georganiseerde manier om functionarissen te kunnen dwingen verantwoording af te leggen voor wat ze hebben teweeggebracht. Het eerste betreft de individuele persoon. Degenen van de medische inspectiedienst die de Nederlandse arts Rob Elens steeds opnieuw boetes oplegden omdat hij het leven van patiënten redde met een antimalariamiddel, en dus niet de voorgeschreven protocollen volgde, handelden in eigen ogen op een zuiver verantwoordelijke manier. Ze vervulden een plicht. Dat andere, accountability, gaat niet over de persoon, maar over een politiek en maatschappelijk stelsel waarin functionarissen en beroepsmensen worden gedwongen verantwoording af te leggen voor de resultaten van hun handelen. Kijk wat je hebt aangericht!
Dat laatste ontbreekt geheel bij de oligarchische toplaag van de misdadigers die de machtsgreep plegen. Wie heeft er ooit iets gemerkt van het ter verantwoording roepen van Bill Gates of Soros, of David Rockefeller.
En het ontbreekt bijna geheel bij de westerse nationale ‘leiders’. In het al genoemde artikel over leugenvariaties noemen we dit onze ‘onaansprakelijke klasse’. Er zijn onafhankelijke – dus niet oligarchisch gecontroleerde – media voor nodig om hen te beschamen. In Japan zijn daar rituele procedures voor.
U merkt natuurlijk dat ik steeds verwijs naar ‘westerse’ leiders. Uit het uitgebreide verslag dat wij in dit nummer plaatsen over het staatsbezoek van president Poetin aan China, vergezeld van een belangrijk deel van zijn regering, moet duidelijk worden waarom. De staatshoofden van Rusland en China zijn bezig een geschiedenisbladzij om te slaan, en daar krijgen zij hulp bij van een groeiend aantal bondgenoten. Wat er later dit jaar nog staat te gebeuren in lijn met hun plannen zal de wereld nog radicaler gaan veranderen dan we zelfs een jaar geleden konden vermoeden. In de westerse media is van dit monumentale gebeuren nog nauwelijks iets te merken, en het lijkt niet voorbarig om nu al te voorspellen dat we nog voor het eind van 2024 schokken te verwerken gaan krijgen.
– einde artikel –
Je las een gratis artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
