Tjeu Lemmens
SIDN is een stichting die domeinnamen registreert en sinds 2018 onder toezicht staat van de Rijksinspectie Digitale Infrastructuur, onderdeel van het ministerie van Economische Zaken en Klimaat. Dit ministerie zegt niet op de hoogte te zijn van de voorgenomen verhuizing naar de Web Services van Amazon. Per 1 januari 2023 is de domeinregistratie ondergebracht in een BV, met als enige aandeelhouder SIDN – opvallend, omdat een stichting geen winstoogmerk mag hebben. Als reden voor de verhuizing, die in een tijdsbestek van twee jaar gerealiseerd dient te zijn, noemt SIDN de hoge energiekosten. Ook het onderhoud van de computersystemen zou duur en arbeidsintensief zijn en (schaarse) specialisten vergen. Daarnaast komen de beste en modernste standaardtechnieken ter beschikking.
In gangbare bedrijfsvoeringen worden kostenstijgingen gecompenseerd met tariefsverhogingen, maar het tarief van slechts € 5 jaarlijks wil SIDN niet verhogen. Geen enkel steekhoudend argument wordt genoemd om het nut van de overstap te onderbouwen, terwijl de risico’s levensgroot zijn. Amazon, dat net als Google en Meta – moederbedrijf van Facebook, Whatsapp en Instagram – het verzamelen van persoonlijke gegevens als kernactiviteit heeft, is gevestigd in de VS. Hierdoor krijgt de Amerikaanse overheid indirect controle over alle Nederlandse websites, waaronder DigiD, Mijnoverheid, SVB, en het UWV, en over gegevens van Nederlandse websitebezoekers. Deze afhankelijkheid van een buitenlandse mogendheid kan op termijn veel schade berokkenen en tast – ernstiger nog – soevereiniteit en autonomie aan. Dit ligt in lijn met het grote patroon dat de Nederlandse regering – en ook regeringen van andere Europese landen – in rap tempo en met verve aan het doorvoeren zijn, namelijk het verkwanselen van de eigen soevereiniteit als herendienst aan de globalistische agenda.
De verhuizing naar Amazon kan niet los gezien worden van de EU-wet op digitale diensten: de Digital Services Act (DSA), die sinds 17 februari 2024 geldt voor alle EU-internetplatforms. DSA wordt gepresenteerd als een middel om de gebruiker meer inspraak te geven, minderjarigen te beschermen en platforms te verplichten inzicht te geven in de selectiecriteria voor het doorsluizen van informatie naar gebruikers. De kern van de wet, echter, is dat platforms illegale inhoud en desinformatie weren. Het gaat hierbij dus om pure censuur.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
De verhuizing van .nl-domeinnamen ligt ook in lijn met de veranderende relatie tussen overheid en samenleving die de afgelopen kwart eeuw als heilzaam en profijtelijk in het zenit is gehesen: Public-private Partnership (Publiek-private Samenwerking), afgekort tot PPP. Deze samenwerkingsvorm is aantrekkelijk voor overheden – de publieke sector – omdat zij daarmee de kosten van het bouwen of renoveren van bijvoorbeeld wegen, rioleringen en dijken buiten hun begroting kunnen houden. Dat PPP op termijn structureel duurder uitvalt, omdat bedrijven veel meer rente verschuldigd zijn over leningen dan overheden met een hoge obligatierating, blijft buiten beeld. Ook de kosten van slepende vergaderingen, opstellen van contracten, controleren van de werkzaamheden, enz. – transitiekosten – zijn veel hoger dan wanneer een overheid zelf de handen uit de mouwen steekt. Uiteindelijk komt de hoge rekening bij de belastingbetalers terecht, hetgeen zich op termijn uit in alsmaar stijgende belastingen en andere staatsheffingen.
De keerzijde van PPP is voorts dat bij de selectie van bedrijven de omvang een belangrijk criterium is. Hoe groter hoe beter, en de keuze zal vaak op megabedrijven vallen. Het midden- en kleinbedrijf (mkb) heeft het nakijken. Op de lange termijn verwerven deze megabedrijven zoveel macht dat niet langer de belangen van burgers voorop staan, maar die van henzelf. Deze uitwas van samenwerking met Big Business is pijnlijk naar voren gekomen in de coronaperiode, toen overheden voor burgers buitensporig nadelige contracten afsloten met farmagiganten. Daarbovenop werden burgers met een eigen zaak – kleine zelfstandigen en boerenfamiliebedrijven – geconfronteerd met door Big Business geïnitieerde overheidsmaatregelen die hun bestaanszekerheid zwaar aantasten. Vanaf 2020 worden zij bestookt met absurde en rap strenger wordende regelgeving, die geen enkel realistisch doel dient, en hen opzadelt met torenhoge lasten. Deze moedwillige eliminatie van het mkb leidt ertoe dat hun diensten en producten in handen vallen van enkele internationale Agribusiness-megabedrijven.
Vervlechting van overheid met megabedrijven, die door hun omvang overheden de wet kunnen voorschrijven, is een van de kenmerken van fascisme in de oorspronkelijke betekenis van die term. Het wordt steeds knellender zichtbaar dat EU-bewindvoerders een bestuursvorm hanteren die zwaar schatplichtig is aan dat fascisme. De van het fascisme afgeleide politieke stelsels hebben gemeen dat het individu zich moet schikken naar de grillen van een beperkt aantal machthebbers. Vaak schroomt de sterkste machthebber niet om zichzelf uit te roepen tot algeheel leider: Der Führer in het Duits; Il Duce in het Italiaans. Om gehoorzaamheid af te dwingen, tegenstand te elimineren en het systeem in stand te houden wordt stelselmatig gebruik gemaakt van propaganda via onder staatstoezicht geplaatste media en wordt berichtgeving die indruist tegen de ‘waarheid’ die de machthebbers verkondigen, gecensureerd.
In een fascistische bestuursvorm worden de economie en de sociale gedragingen van burgers tot op detailniveau vanuit de overheid gereglementeerd en streng gecontroleerd, waarbij algemeen aanvaarde democratische grondrechten met voeten getreden worden. De meest zichtbare kenmerken zijn: een sterk hiërarchisch georganiseerde overheid met een commandostructuur, machtsvertoon waarbij het gebruik van geweld tegen burgers niet wordt geschuwd en het streven naar het vestigen van een totalitaire staat: totale controle over het doen en laten van burgers en maatschappelijke organisaties. De ruggengraat van het stelsel zijn hoogopgeleiden die voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van banen op de commando- en controleposten. Vanaf 2020, onder het mom van een ‘pandemie’ te bestrijden, zijn in veel landen – waarvan Nederland tot de koplopers behoort – veel van deze bestuurlijke kenmerken op kousenvoeten binnengeslopen. Dit proces is nog niet ten einde, integendeel; er wordt steeds een tandje bijgezet.
- Het artikel gaat hieronder verder -
In dit nummer onder meer:
‘Doodsengel’ Dijkstra zet onfrisse werk Ernst Kuipers voort
Etnische uitroeiing onder leiding Netanyahu
Verdienmodel achter hypothetische ziekteverwekkers
Schade aan en moord op zwangeren, foetussen en zuigelingen
Amerikaanse verdeeldheid door Texas-crisis kraakhelder
In één opzicht lijkt het EU-neofascisme te verschillen van het verleden. In Italië, Japan en Duitsland was het sterk nationaal gericht, wat niet noodzakelijkerwijs betekende dat het heil van de bevolking voorop stond. Uitzoomen toont dat ‘nationaal’ thans het hogere niveau van de EU als statenbond betreft. Inderdaad zijn EU-leiders aanhoudend hun bevoegdheden en hun macht aan het vergroten ten koste van de soevereiniteit van lidstaten. De EU creëert bijna aan de lopende band wetten, wil een Europees leger opbouwen en het vetorecht van lidstaten afschaffen. Bewindvoerders van lidstaten spuien een ongehoord mantra: ‘Het moet van de EU, we kunnen niet anders.’ Landelijke overheden verliezen zeggenschap, de democratische besluitvorming wordt uitgehold, de controlerende en wetgevende bevoegdheden van volksvertegenwoordigers worden nagenoeg ten grave gedragen. Parlementariërs zijn verworden tot babbelende muurbloempjes, die voor de show gewichtige woorden spreken die volstrekt inhoudsloos zijn met betrekking tot wat zij te berde brengen.
Ondertussen worden de contrastemmen luidruchtiger en groeit de volkssteun voor tegenstribbelende politieke partijen. De PVV is nu de grootste partij van Nederland; in België leidt Vlaams Belang de peilingen van de komende verkiezingen, evenals de FPÖ in Oostenrijk. Alternative für Deutschland (AfD), die klimaatverandering door menselijke CO2-uitstoot een verzinsel vindt, staat hoger in de peilingen dan de sociaaldemocraten van bondskanselier Olaf Scholz. Met het angstzweet in de handen weet de gesettelde orde geen andere list te verzinnen dan te pogen deze politieke partijen te beschimpen en verbieden, alsmede hun aanhangers als een minderwaardige mensensoort te brandmerken. Zij krijgen een variëteit aan labels opgeplakt: extreemrechts, radicaalrechts, ultrarechts en worden populisten, antisemieten of zelfs fascisten genoemd. Een Duitse minister noemt de AfD botweg fascistisch. Hier geldt: ‘Wat je zegt ben jezelf’ want regeringsleiders zijn enorm bedreven in het 180-graden omkeren van de werkelijkheid. Zij proberen tegenstanders te diskwalificeren en demoniseren met termen die feitelijk henzelf karakteriseren.
De EU-bewindvoerders voeren heimelijk een neofascistische agenda uit. Degenen die de fascistische bestuursvorm in krachtige bewoordingen aan de kaak stellen, vormen tegenkrachten die het beste getypeerd kunnen worden met de term contrafascisten. In dit kader is het goed om de slogan van de 54ste WEF-bijeenkomst van medio januari, ‘herstel van vertrouwen’, in herinnering te roepen. Wat de aldaar verzamelde EU-leiders niet beseffen, omdat zij in een compleet andere werkelijkheid leven dan hun burgers, is dat wanneer je eenmaal het vertrouwen van burgers hebt verspeeld, je nooit meer hun achting en waardering kunt terugwinnen.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
