Cornelis de Deugd
Israël heeft recentelijk in Teheran de hoofdonderhandelaar van Hamas vermoord, samen met zijn hele familie. Iran heeft duidelijk gemaakt dat hier een rode lijn ver is overschreden, en dat er een serieuze vergelding op zal volgen.
Het betekent dat de door Netanyahu begonnen oorlog relatief eenvoudig kan escaleren tot zelfs een wereldoorlog, met kans op een nucleaire botsing. Israël heeft eerder hoge officieren van de Iraanse Revolutionaire Garde (IRG) in Damascus vermoord en heeft kortgeleden in Zuid-Libanon een hooggeplaatste officier van het door Iran gesteunde Hezbollah gedood.
Israël spreekt er openlijk over om Zuid-Libanon te bezetten en zo Hezbollah te elimineren. Alles wijst erop dat Israël graag, direct en via Hezbollah, Iran wil betrekken in het conflict, of preciezer gezegd: dat Amerika namens Israël oorlog gaat voeren tegen Iran.
Israël heeft, in haar oorlogszucht, een springplank naar een derde wereldoorlog geconstrueerd en deze midden in de arena geplaatst.
Het gezicht van Israëls oorlogszucht is dat van Benjamin Netanyahu. Israëls acties aan het militaire, diplomatieke en propagandafront zijn Netanyahu’s acties. De vergeldingsoorlog tegen Hamas is sinds 7 oktober snel veranderd in een alomvattende vernietigingscampagne, een genocide door het massaal afslachten van burgers – waaronder duizenden kinderen – en door de vernietiging van ziekenhuizen, scholen en een groot deel van de civiele infrastructuur, een strategie van de verschroeide aarde, met als kennelijk doel om Gaza vrij van Arabieren te maken.
Het officiële dodental ligt volgens de reguliere media rond de 40.000, maar volgens een wetenschappelijke studie, gepubliceerd in The Lancet op 5 juli, gaat het om zeker 186.000 doden. En ook dat cijfer moet volgens latere onafhankelijke berekeningen ongeveer verdubbeld worden.
Het betreft ongekend wreed geweld tegen burgers – de definitie van oorlogsmisdaden van de zwaarste categorie – hetgeen weinig of niets van doen heeft met het bestrijden van Hamas. Netanyahu is als opdrachtgever en uitvoerder zonder twijfel een oorlogsmisdadiger van de ergste soort en tevens de spil in alle huidige ontwikkelingen.
Netanyahu sprak op 24 juli jl. het Amerikaanse Congres toe. Hij gebruikte sterk emotionele termen over Iran als hét Kwaad in de wereld en noemde daarbij ‘wij’ als een merkwaardig soort meervoud, alsof Amerika en Israël samen één geheel zouden vormen.
Hij sprak herhaaldelijk over “ijzersterke steun aan Israël”, en “onze vijanden zijn uw vijanden”, dat ”onze overwinning uw overwinning zal zijn” en uiteraard het “vechten om samen de beschaving te redden”. Netanyahu werd in Washington niet als een oorlogsmisdadiger ontvangen maar als een held, met het aura van een Redder der Mensheid.
Hij ontving een enorm applaus en ruim vijftig staande ovaties. Hij heeft Amerikaanse steun mee naar huis gekregen, ook al wil Amerika – behalve de neocons – geen oorlog met Iran. De militaire top weet dat deze met conventionele middelen niet valt te winnen.
Niettemin zijn er uitgebreide bewegingen waargenomen van Amerikaanse oorlogsschepen in de regio. Het zou kunnen duiden op oorlogsbereidheid aan Amerikaanse zijde, maar tegelijk zijn deze schepen weerloos tegen hypersonische rakketten van Iraanse of Russische makelij. Amerikaanse militaire steun gaat Israël niet helpen.
Israëls isolatie en wanhoop
Het spektakel in het Amerikaanse Congres heeft ook laten zien dat Israël geïsoleerd is en als een kat in het nauw van alles probeert om zichzelf te redden. Israëls pogingen om het conflict te laten escaleren kunnen gezien worden als een wanhopige alles-of-niets poging om, met hulp van Amerikaanse militaire macht, de door Israël ingezette genocide in Gaza en de plannen voor Zuid-Libanon, door te kunnen zetten.
Het roept associaties op met de aloude term ‘Endlösung’, maar dan van de ‘Araber Frage’. Het zal duidelijk zijn dat er geen ruimte is voor een tweestaten-oplossing. Israël speelt hoog spel, met destructieve gevolgen, uiteindelijk ook juist voor Israël zelf.
7 oktober als valse vlag
Een bijkomend probleem voor Israël is dat sinds 7 oktober veel analisten grote vraagtekens hebben geplaatst bij het officiële narratief over wat er toen is gebeurd. De grens met Gaza is de best bewaakte ter wereld, de bewaking vindt grotendeels plaats langs elektronische weg, door zogenoemde ‘militaire spotters’.
Er zijn van hen legio rapporten waarin al weken tevoren werd gewaarschuwd voor een ophanden zijnde invasie – dit alles is genegeerd, getuige ook het doorgaan van het festival nabij Gaza. Op 7 oktober zelf heeft de IDF (Israël Defense Forces) langere tijd niets gedaan, waardoor Hamas relatief ver Israël kon binnendringen, terwijl de IDF de militaire middelen heeft om zo’n soort invasie direct bij de grens te stoppen; een Apache-gevechtshelikopter heeft maar vijf minuten nodig om in actie te komen.
Het laten gebeuren van deze invasie kan niet anders dan opzettelijk zijn geweest. Inmiddels zijn er diverse rapporten die laten zien dat als gevolg hiervan de meeste Israëliërs op die dag opzettelijk gedood zijn door friendly fire van de IDF zelf, om het aantal gijzelaars waarop Hamas het gemunt had te beperken. Alles wijst erop dat de invasie een valse-vlagoperatie was van de categorie Let It Happen On Purpose (LIHOP).
De oorlog in Gaza moet aldus beschouwd worden als een door Israël uitgelokte oorlog. Het zou ook de genocide in Gaza duiden als een vooropgezet plan waar Israël een passende aanleiding bij heeft gevonden.
Veiligheidssamenwerking met Rusland
Iran heeft op 13 april jl. de moord op haar IRG-officieren in Damascus vergolden met een beperkte en terughoudende militaire actie tegen Israël. Die was bedoeld als een waarschuwing, en had er alle kenmerken van 100% afgestemd te zijn met Rusland.
Rusland heeft nauwe banden met Iran en samen hebben zij onder andere een groot gedeeld belang bij stabiliteit in de regio en bovenal bij het uitblijven van verrassingen door escalatie. China, Rusland en Iran zijn BRICS-leden die de kern van de nieuw gecreëerde multipolaire wereldorde vormen.
Rusland zal dan ook nooit toestaan dat Iran in gevaar gebracht gaat worden. Dat geeft geloofwaardigheid aan berichten dat Rusland geavanceerde middelen van luchtafweertechniek – defensief van aard – naar Iran stuurt. Een heel belangrijk signaal is dat Iran na de moord op de Hamas-onderhandelaar werd bezocht door Sergej Sjojgoe, hoofd van de Veiligheidsraad van de Russische Federatie.
Hij is na Vladimir Poetin de hoogstgeplaatste vertegenwoordiger van de Russische Federatie. Het kan niet anders dan dat Rusland en Iran op het allerhoogste niveau veiligheidskwesties afstemmen. Het is vrijwel zeker dat Iran de moord zal vergelden en dat deze vergelding ongetwijfeld tot in detail afgestemd zal zijn met Rusland. Men moet ervan uitgaan dat Rusland en Iran al de facto een defensie-alliantie zijn aangegaan.
Hamas en Fatah
Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit (PA) heeft recent een bezoek gebracht aan Moskou. De PA heeft het bestuur over de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever en had tot aan de door Hamas uitgevoerde machtsgreep ook het bestuur over Gaza. De PA wordt door veel landen beschouwd als ware het een soevereine staat, hetgeen op geopolitiek niveau voordelen heeft.
Hamas en Fatah zijn van oudsher rivalen, al heeft de Gaza-oorlog hen dichter bij elkaar gebracht. Moskou zou graag Fatah en Hamas samen laten werken als één politieke entiteit, zodat de privileges van een soevereine staat aan alle Palestijnen toekomt. Abbas is hier echter op tegen, de reden is mogelijk dat hij nog maar heel weinig steun heeft onder de Palestijnen, terwijl een overgrote meerderheid, ook op de Westoever, achter Hamas staat.
Moskou is altijd een uitgesproken voorstander geweest van een tweestaten oplossing, en dan ligt voor dat doel een samenwerking van Hamas en Fatah voor de hand. Het bezoek van Abbas aan Moskou heeft geen direct resultaat gehad, maar het signaal is duidelijk dat Rusland allerwegen actief aan de-escalatie werkt.
Standpunt Turkije
Op enkele krachtige uitspraken van Erdog˘an na, is er minder bekend over het Turkse standpunt wat betreft de gang van zaken in Gaza. Het laat zien dat Turkije zich als belanghebbende ziet in het conflict, ook al worden Erdogans woorden vooralsnog niet gevolgd door daden.
Hierbij komt dat Turkije voor zichzelf een geopolitieke verschuiving heeft ingezet. Turkije is bezig zijn blik minder op Europa en Amerika te richten en meer op het oosten, en dan met name door het BRICS-lidmaatschap na te streven. Dit laatste is wezenlijk, aangezien dit – met name op veiligheidsgebied – dwingt tot nauwe samenwerking met vooral Rusland en Iran.
Turkije heeft veruit het grootste leger van de landen in het Midden-Oosten, maar het is onwaarschijnlijk dat Turkije unilateraal zal optreden, ook al heeft Erdog˘an aangekondigd zich in de strijd te mengen zodra Israël Zuid-Libanon binnen valt. Een belangrijk detail is dat Turkije bezig is zich te verzoenen met Syrië, een nauwe bondgenoot van Rusland. Het NAVO-lidmaatschap van Turkije zal hier geen rol in spelen; dit is al heel lang een papieren kwestie waar Turkije zich weinig aan gelegen laat liggen. Het is ook niet uitgesloten dat Turkije uiteindelijk een veiligheidsovereenkomst zoekt met Rusland, vergelijkbaar met die met Iran.
Israël heeft, midden in de arena, een val gezet die kan leiden tot een derde wereldoorlog. De grote vraag is, of er een land in zal trappen. Amerika steunt weliswaar Israël met allerlei mooie beloften, maar dat neemt niet weg dat Amerika geen oorlog wil én dat Amerika een eventuele oorlog niet kán winnen. Daartegenover zijn er grote, militair capabele landen als Iran, Rusland en Turkije, die alle in hoge mate eensgezind zijn over een terughoudende benadering, waardoor escalatie uitblijft.
Desondanks rijst de vraag of een breder conflict nog te vermijden is. Het valt op dat Westerse landen in totalitaire staten zijn veranderd, waarin maar één narratief als waarheid mag gelden. Iedereen die hiervan afwijkt wordt bestempeld als extremist, of zelfs als terrorist, en ook als zodanig behandeld; voorbeelden te over. Dezelfde totalitaire exclusieve denkwijze is zichtbaar in de buitenlandse politiek.
Landen die afwijken van de Amerikaanse lijn worden aangeduid als ‘terroristisch’, met de impliciete mededeling dat een dialoog niet mogelijk is en alleen een totale overwinning acceptabel. Dit was al heel lang zichtbaar in de Amerikaanse proxy-oorlog tegen Rusland: niet onderhandelen maar doorvechten tot de laatste Oekraïner.
Zo wil Israël de Gaza-oorlog uitbreiden en niet onderhandelen over gijzelaars of welke diplomatieke oplossing dan ook; alleen oorlog volstaat. Deze benadering heeft geen grond in de realiteit, maar is wel het kader van waaruit westerse politici handelen. Het zal in de nabije toekomst moeten blijken of Rusland, Iran en Turkije in staat zijn de door Israël gewenste escalatie te blokkeren.
Wat vertel ik mijn medemens?
- De door Netanyahu begonnen oorlog kan relatief eenvoudig escaleren tot zelfs een wereldoorlog.
- Het heeft weinig of niets van doen met het bestrijden van Hamas.
- Netanyahu werd in Washington niet als een oorlogsmisdadiger ontvangen maar als een held.
- Iran, Rusland en Turkije zijn alle eensgezind over een terughoudende benadering, waardoor escalatie uitblijft.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
