Cornelis de Deugd
Het idee dat “Europa zichzelf zou moeten verdedigen” tegen censuurwaardige opvattingen betekent in dit verband dat elk onwelgevallig debat in de kiem gesmoord moet worden. Het betekent eveneens dat élke mogelijkheid tot zo’n debat a priori uitgebannen moet gaan worden. Het gaat dus om verstrekkende en grootschalige censuur waarbij de EU kennelijk de enige arbiter is van wat nog waarheid is en welk debat nog toegestaan zal worden. Sterker nog, de EU maakt zichzelf officier van justitie, rechter en beul tegelijk in alle zaken van verboden meningen.
George Orwell gaf 75 jaar geleden, in zijn boek 1984, al de passende en intussen welbekende terminologie. Een gedachtenmisdrijf (thoughtcrime) betreft het denken buiten de kaders van wat is toegestaan en crimineel-denken (crimethink) is het vervolgmisdrijf door intellectueel actief te zijn op basis van een gedachtenmisdrijf. Hierbij had de gedachtenpolitie (Thinkpol – Thought Police) de taak om gedachtenmisdrijven en crimineel-denken te elimineren. De belofte van Von der Leyen blijkt naar doelstelling en uitwerking uitstekend te passen in wat Orwell beschreef over hoe een totalitaire superstaat middelen verzint om gehoorzaamheid af te dwingen en geen enkele aantasting van de zittende macht toe te staan. Het betekent weinig anders dan dat de EU het vrije debat, gevoerd door soevereine individuen vooral als een bedreiging ziet voor hun eigen raison d’être en hun macht; de EU ziet kennelijk het vrije debat als een bedreiging voor de voortgaande overdracht van soevereiniteit van individuele staten aan Brussel, een bedreiging voor de onderhorigheid aan de VS én een bedreiging voor de uitrol van Agenda 2030. De dreiging wordt als hoog ingeschat want anders zou de EU nooit aan deze kruistocht begonnen zijn om ons te ‘beschermen’ tegen al wat de EU kwalijk acht.
De volledige tekst van Ursula’s campagnespotje op X maakt duidelijk dat het haar ernst is, dat zij meent dat het om een heel groot gevaar gaat én dat zij heel ver wil gaan bij het bestrijden hiervan. De advertentietekst is ontluisterend, met name in de zin dat we toegesproken worden alsof we kleuters zijn en niets door hebben. De tekst is tegelijk veelzeggend over hoezeer Brussel haar eigen onderdanen wantrouwt én hoe ver de EU denkt te kunnen gaan in de bestrijding van het ‘gevaar’. De tekst is om die reden hier, in vertaling, volledig weergegeven.
“De dreiging van desinformatie en buitenlandse inmenging is ernstiger dan ooit. Het doel van desinformatie en buitenlandse inmenging is om onze samenlevingen van binnenuit te splijten. De vijanden van onze democratieën manipuleren informatie om hier tweedracht te zaaien. We moeten dus onze activiteiten opvoeren met een Europees Democratieschild. Het is een ambitieus Europees project dat zich richt op de grootste bedreigingen van buitenlandse inmenging en manipulatie. Dit nieuwe Europese Democratieschild zal informatiemanipulatie opsporen en coördineren met nationale agentschappen.”
De toonzetting is opvallend. Het is in zekere zin oorlogsretoriek zoals die al eeuwen voorkomt. De staatsmacht wijst met groot alarmisme naar een vijand om ruime steun te vergaren voor om het even welke ‘oorlog’ er gevoerd moet gaan worden. De gepropagandeerde ernst van de situatie maakt dat het vrije debat als eerste verdwijnt en dat tegenstribbelen synoniem wordt aan verraad. De gekozen retoriek betekent dat de EU het vrije woord wil bestempelen als dé grote vijand om daar vervolgens ‘oorlog’ tegen te voeren, weliswaar zonder het zo te noemen. De vergelijking dringt zich op met de coronamisdaad waar gebrek aan open debat ertoe geleid heeft dat velen zich gedwongen zagen om zich te laten prikken, al was het maar door groepsdruk. Termen als buitenlandse inmenging, democratieschild (zoals een raketschild), vijand, splijten, weerbaarheid en nationale agentschappen (de AIVD’s en NCTV’s van deze wereld) zijn dus bedoeld om het inderdaad als een ‘oorlog’ te verkopen en daar een hoge urgentie aan te koppelen. Tevens om het als een existentiële strijd te verkopen én het signaal af te geven dat deze ‘oorlog’ niet ter discussie gesteld mag worden.
Het valt tevens op dat bij herhaling “buitenlandse inmenging” aangemerkt wordt als dé grote boosdoener zonder dat dit expliciet gemaakt wordt. Ursula heeft haar Democratieschild gelanceerd in een toespraak tijdens de Copenhagen Democracy Summit 2024 van 14 en 15 mei jongstleden en gaat er daar wel uitgebreid op in. “We hebben extreemrechtse politici en leidende kandidaten van de AfD in Duitsland gezien in de zakken van de Russen. Zij verkopen hun ziel aan Russische propagandakanalen en video’s.” Het kan eigenlijk niet duidelijker, Ursula hanteert hier een grote leugen om de AfD te kunnen bestempelen als een gevaarlijke, te bestrijden bevolkingsgroep op grond van verzonnen invloed van buiten de EU.
Het gebruik van de term weerbaarheid is bijzonder te noemen. Weerbaarheid betekent hier dat de gedroomde samenleving van Ursula vrij is van enig debat rond regime-strijdige opvattingen. Weerbaarheid is daarmee, naar goed Orwelliaans gebruik, slechts een ander woord voor volgzaamheid. Een bijzonder zorgelijk punt is dat Von der Leyen ‘nationale agentschappen’ gaat rekruteren voor de handhaving. Het betekent dat geheime diensten, zoals de NCTV en AIVD, de vrije hand krijgen bij de bestrijding van foute meningen zonder dat zij ook maar ergens verantwoording over af hoeven te leggen. Ook hier hebben we een belangrijk precedent in de coronamisdaad. De NCTV heeft in hoge mate als alleenheerser het beleid bepaald. De NCTV als bedenker en uitvoerder van alle coronamaatregelen waarbij artsen en vele politici zich in bochten moesten wringen om het NCTV-beleid te legitimeren.
Het is evident dat Ursula von der Leyen campagne voert, maar de grote vraag is waarom zij dat eigenlijk zou doen. De Europese Raad (ER) bestaat uit de regeringsleiders van de 27 lidstaten en de ER draagt een kandidaat voor waar het Europese Parlement (EP) mee in mag stemmen of een veto over mag uitspreken. Het ligt voor de hand dat zij in gesprek gaat met regeringsleiders om haar kandidatuur veilig te stellen waarbij men moet weten dat de meeste regeringsleiders programmatisch voldoende dicht bij haar Europese Volkspartij (EVP) staan om dwars te gaan liggen. Het risico op een veto wordt ingeschat als verwaarloosbaar klein, ook al kunnen de aanstaande verkiezingen voor belangrijke verschuivingen zorgen in het EP.
Kennelijk is er meer aan de hand en moet er een breder spanningsveld zijn waarin Von der Leyen moet zien te opereren om kandidaat te worden. Haar ronduit misdadige rol bij het verwerven van de Pfizer-spuitjes kan een factor zijn ook al is de rechtszaak hierover uitgesteld. Het kan immers goed zijn dat de Pfizer-misdaden haar wel degelijk als een smet achtervolgen bij degenen die over haar benoeming gaan én dat het haar noopt of zelfs dwingt tot een ‘charmeoffensief’ – afgedraaid voor een groot publiek maar vooral bedoeld om de ER en eventueel ook het Europees Parlement voor zich te winnen. Een ander aspect is dat het beoogde Democratieschild een omvangrijke uitbreiding is van de Digital Services Act (DSA), zeg maar de DSA maar dan in het kwadraat. De lancering en de marketing van het Democratieschild zien eruit als een professionele pr-campagne van de hoogste orde. Het is onwaarschijnlijk dat Von der Leyen dit op een achternamiddag zelf bedacht heeft als leukigheidje voor haar campagne. Grote kans dat de EU-Commissie hier al langer aan werkt en dat Von der Leyen, als een soort toelatingsexamen voor haar kandidatuur, de opdracht heeft om het Democratieschild salonfähig te maken. Gezien de historie van de EU en haar drang tot totalitarisme mag men het als een paal boven water beschouwen dat in EU-kringen het Democratieschild gaat om een diep gekoesterde wens.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
