Pieter Stuurman
Desondanks is dat argument van culturele superioriteit kenmerkend geweest voor het naoorlogse buitenlandbeleid van de VS, samen met zijn (hoofdzakelijk) Europese vazallen. Het resulteerde in agressief machtsvertoon, vermomd als bescherming van de volkeren. Dit ideologisch imperialisme heeft instituties als de NAVO en de CIA astronomische budgetten opgeleverd, en degenen die er de scepter over zwaaiden posities van grote macht. In de loop der tijd is het ideologische element echter steeds verder naar de achtergrond verdwenen en wat overblijft is een nihilistisch militarisme, dat alleen nog gericht is op de machtsbelangen van die instituties en hun aanvoerders zelf, en waarbij landsbelangen (en die van de rest van de wereld) er niet langer toe doen. Het is verworden tot een inhoudsloos ideologisch narcisme, waartegen in de rest van de wereld (terecht) een groeiende weerstand bestaat, maar dat in het Westen nog steeds gezien wordt als superieur ten opzichte van de meeste andere landen, en dan met name Rusland.
Dat de westerse mens daarvan overtuigd is, blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat de term ‘Russen’ al voldoende is om een negatieve associatie op te roepen, en daarom in de westerse media niet verder toegelicht hoeft te worden. Deze gedachte is echter ook nergens meer op gestoeld, en is – evenals de vermeende westerse hegemonie – niet meer dan een hersenschim uit het verleden. Dit alles maakt de westerse arrogantie nog verwerpelijker dan die al was, en dat wordt elders in de wereld ook opgemerkt. Daarnaast sluit het in geen enkel opzicht nog aan bij de bestaande werkelijkheid. Zo meende het Westen in de positie te zijn om Rusland te treffen met sancties, maar ook hier leverde deze zelfoverschatting, in combinatie met de onderschatting van de tegenstander, een resultaat op dat geheel tegengesteld was aan de bedoeling. Mede als gevolg van deze sancties bloeit de Russische economie als nooit tevoren, omdat Rusland zich nu niet meer hoeft te houden aan de voorgeschreven beperkingen uit eerdere overeenkomsten, maar nu vrijelijk nieuwe en meer lucratieve betrekkingen kon aangaan met andere landen, of door producten die voorheen vanuit het Westen geïmporteerd werden nu zelf te gaan vervaardigen, hetgeen allebei een grote stimulans voor de Russische economie betekent.
De wereld had al langer genoeg van de westerse hoogmoed, maar leek te wachten op een aanleiding om zich ervan los te maken, en die aanleiding werd dus door dat Westen zelf aangedragen. De door Washington geïnitieerde proxy-oorlog in Oekraïne en de daaropvolgende inbreuk op de Russische soevereiniteit via sancties, motiveerden Poetin tot het aanhalen van de verbindingen met landen als China en India, ditmaal gebaseerd op wederzijds respect voor elkaars soevereiniteit. Dit samenwerkingsverband, dat functioneert zonder pogingen de bondgenoten te onderwerpen, is sinds de sancties tegen Rusland enorm gegroeid. Het BRICS-initiatief wordt daarom door steeds meer landen omarmd als een gezonder alternatief, waardoor de noodzaak om naar de pijpen van het Westen te dansen verdwijnt.
Waar de VS zich voorheen meende te kunnen opstellen als een soort wereldpolitie, waarbij het zich beriep op zelfverklaarde morele en culturele superioriteit als rechtvaardiging om andere landen van hun soevereiniteit te ontdoen, is de rest van de wereld tot het inzicht aan het komen dat het Amerikaanse gedweep met vrijheidsidealen zonder enige inhoud is, en dat er geen enkele reden meer bestaat om zich eraan te conformeren. Zowel in moreel als in militair of economisch opzicht. Nergens stijgen momenteel de welvaart en de levensstandaard, evenals de tevredenheid erover onder de bevolkingen, sneller dan in Rusland en China, de aanvoerders van het BRICS-model. In een steeds groter deel van de wereld dringt dit besef door, behalve in het Westen zelf. Daar is men, ondanks alle grote veranderingen (zowel in de buitenwereld als in de westerse gebieden zelf) blijven geloven in de illusie van eigen superioriteit. Vooral de VS heeft daarom nagelaten de eigen industrie vitaal te houden, waardoor die zo goed als verdwenen is. Dat betekent dat het voor bevoorrading vrijwel geheel afhankelijk is van de landen die onder Amerikaans machtsvertoon moeten leveren wat door de VS gevraagd wordt, en dat geldt bijvoorbeeld ook voor wapens.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
The American Empire is verworden tot een degenererend militair organisme dat zichzelf niet meer kan voorzien van de benodigde wapens; een oorlogsmachine die (behalve in beweringen) ontdaan is van enig werkelijk cultureel fundament, anders dan onversneden oorlogszucht, aangevoerd door een groep krankzinnigen die zich uitsluitend nog richt op hegemonie en zich daarbij niets aantrekt van de waarden die ze zelf van de daken schreeuwen, wat inmiddels door het grootste deel van de wereld gezien wordt als het toppunt van hypocrisie.
Dat dit niet alleen de ondergang van de VS onvermijdelijk maakt, maar ook die van Europa, is het gevolg van naoorlogs Amerikaans beleid, waarbij werd ingezet op een bindende alliantie tussen de VS en de Europese landen, wat in de praktijk betekende dat een land niet kon functioneren zonder een bestuur dat op de instemming van de VS kon rekenen. Iets dat met de komst van de EU meer centraal en dus efficiënter kon worden afgedwongen. Anders gezegd, onder invloed van de VS zijn westerse regeringen die voorheen zorg droegen voor de belangen van hun land vervangen door laarzenlikkers die voor een succesvolle loopbaan afhankelijk zijn van de VS en de door de VS gedomineerde instituties zoals de NATO, de VN en (indirect) de EU. Regeerders die bereid zijn hun landen te verraden en in de uitverkoop te doen, in ruil voor persoonlijke loopbaanbelangen.
Voor de VS was het altijd essentieel dat Europa na de val van het ijzeren gordijn niet zou doen wat in cultureel, geografisch, economisch en militair opzicht het meest voor de hand liggend zou zijn, namelijk samenwerken met Rusland, dat immers ook deel uitmaakt van Europa. Dit zou voor zowel Europa als voor Rusland bijzonder vruchtbaar geweest zijn, en dat zou betekend hebben dat de VS in een ondergeschikte positie terecht zou komen.
Met de huidige bezetting van het EU-bestuur, samen met het feit dat de nationale bestuurders vervangen zijn door eurofiele meelopers, zal een samenwerkingsverband tussen Europa en Rusland echter niet tot stand komen en zal Europa samen met de VS op de ondergang afstevenen. Vanuit de nationale of Europese politiek kan immers geen verbetering verwacht worden. De bestuurders kiezen er klaarblijkelijk voor om hun zekerheid te zoeken in het zich vastklampen aan de mast van het zinkende schip. Dat betekent dat een ommekeer alleen uit een andere hoek kan komen.
Wat enige hoop geeft is de groeiende ontevredenheid in Duitsland, dat als leidend industrieland zijn eigen bestaansrecht dreigt te verliezen. Helaas bestaat ook het Duitse politieke bedrijf uit globalistische eurofielen, maar een snelgroeiend deel van de Duitse bevolking maakt bezwaar tegen de verdere de-industrialisering, die ernstige gevolgen zal hebben voor de gangbare levensstandaard. De opkomst van de AfD, een politieke partij die zich verzet tegen globalisering en de bijbehorende beleidsplannen, weerspiegelt het groeiende publieke ongenoegen, maar kan ook rekenen op agressieve aanvallen vanuit de gevestigde orde die openlijk pleit voor een verbod op de partij, daarbij misbruik makend van de nog steeds levende collectieve trauma’s uit het naziverleden. Tenzij de partij in haar eentje een meerderheid zou behalen (wat niet reëel is) zal ze in iedere coalitie buitenspel gezet worden, dus is het niet waarschijnlijk dat Duitsland een radicaal andere politieke koers zal gaan varen door een gezonde relatie met Rusland aan te gaan.
De enige mogelijkheid die dan nog resteert, is een machtsovername door de traditionele grootindustriëlen. Zolang de eurofielen het voor het zeggen houden, is die industrie ten dode opgeschreven. Mochten die grootindustriëlen ingrijpen en daarmee de soevereiniteit van Duitsland herstellen, dan zou dat de aanzet kunnen zijn voor andere Europese landen om de eigen soevereiniteit ook weer terug te nemen door het voorbeeld van Duitsland te volgen. Dit zou inhouden dat de VS zijn Europese vazallen verliest, en weer op zichzelf aangewezen wordt, iets waarvoor overigens in de VS zelf steeds meer stemmen opgaan.
Het land dat meende de soevereiniteit van andere landen te kunnen overrulen, zal dan de grootste moeite hebben om zijn eigen soevereiniteit te bewaren, want het zal nauwelijks in staat zijn om zonder afgedwongen dienstbaarheid van andere landen de eigen broek op te houden, en zal daarom moeten aankloppen bij het nieuwe economische machtsblok van de BRICS-landen, waarbij Europa, nadat het de EU van zich heeft afgeschud, zich aangesloten heeft. Het best denkbare resultaat voor de VS zou dan zijn dat het zijn eigen soevereiniteit kan behouden, want de belangrijkste spelers binnen het BRICS-verband, China en Rusland, hebben niet erg prettige ervaringen met de VS, en het is dan maar de vraag of ze zo vriendelijk zullen zijn om die VS niet onder curatele te plaatsen, op de manier waarop die VS dat voorheen met de rest van de wereld probeerde te doen.
– einde artikel –
Je las een gratis artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Related Posts
