Westerse ineenstorting op het gevaarlijkste moment sinds 1962

lechts de Russische Federatie en China zijn hard aan het werk om een uitermate gevaarlijke poging te stoppen van neoconservatieve aanstuurders van het Amerikaanse buitenlandse beleid, om Syrië, Jordanië en – het optimum doel – Iran te ‘verslaan’. Deze radicale activisten kunnen schuilen achter een president die niet langer als verstandelijk bekwaam en aanspreekbaar mag worden beschouwd. Dat betekent dat er geen mens aan Washingtons kant rondloopt met het besef uiteindelijk verantwoordelijk te zullen worden gehouden voor een mondiale catastrofe.

De uitkomst van deze crisis, die misschien al bekend is wanneer dit nummer de brievenbus van abonnees bereikt, kan niet anders dan de meest verregaande geopolitieke opschudding veroorzaken. Een algehele herordening van de wereld met een volledig bewezen getaande macht van het Westen lijkt voor de deur te staan. Wij hebben de zes laatste bladzijden gereserveerd voor de meest recente ontwikkelingen ervan.

Washington leek in de nasleep van de staatsgreep van 11 september 2001 diplomatie geheel te hebben afgeschaft. U herinnert zich de woorden van George W. Bush: “You are either with us or against us.” Maar het Westen deed toen nog niet geheel mee met dit Amerikaanse opdoeken van diplomatie. Misschien kan u zich de Franse premier Dominique de Villepin nog herinneren, die in 2003 een plaats in de geschiedenis won door zijn uitgesproken oppositie tegen de Amerikaanse inval van Irak. Meteen na het begin van de Israël-crisis heeft De Villepin weer van zich laten horen. Via een interview pleitte hij ervoor om het westerse superioriteitsgevoel in bedwang te houden, andere machten en belangen serieus te gaan nemen, met Poetin te gaan praten, en te gaan ijveren voor de ‘tweestaten’-oplossing als enige manier om het voortbestaan van Israël mogelijk te maken. Men zou wensen dat hij de koers van Frankrijk weer kon bepalen.

De ontwikkelingen die nu de aandacht van de wereld opeisen, snijden de geschiedenis van de gebeurtenissen in verband met de Grote Herstart en Agenda 2030, op een dwarse, scheve manier, waarbij heftige reacties, en totaal van elkaar afwijkende en maatschappelijke verdeeldheid zaaiende interpretaties, niet meer synchroon lopen.  lotseling kan men in de gevestigde media, vooral in de VS, maar ook in Nederland, discussies tegenkomen die verrassen vanwege hun grotere openheid dan waar wij het de afgelopen vier jaar mee hebben moeten doen. De gedachte dat alles met alles heeft te maken is dit keer juist. Deze twee elkaar doorsnijdende velden van virulent conflict houden verband met elkaar. Zij hebben te maken met de westerse ineenstorting door over zichzelf afgeroepen crises. Het Westen kan de proxyoorlog tegen Rusland, gevochten in Oekraïne, niet winnen. De grootste bij elkaar gedreven vloot van Amerikaanse en wat NAVO-oorlogsbodems, kan geen oorlog tegen Iran beslechten. De machtsgreep bedoeld om een wereldwijde tirannie te vestigen is al mislukt. Het zijn alle drie debacles vanwege de aaneensluiting van de groeiende groep landen die besloten dat een multipolaire wereldorde te verkiezen was boven knechting door de VS, en tenslotte vanwege de superieure krijgsmacht van Rusland.

De overeenkomst tussen de twee geschiedenissen is westerse hoogmoed, zelfoverschatting en blindheid ten opzichte van de realiteit. Een tijdens de reactie van de regering van George Bush geuite stellingname dat de regering van Washington de werkelijkheid kon scheppen, ligt nu in het stof. Consolidatie van westerse unipolaire hegemonie die kan uitmonden in een allesoverheersend en alles controlerende wereldheerschappij, is niet meer mogelijk. Als u de inhoud van dit blad de afgelopen jaren heeft gevolgd, dan weet u dat aanverwante thema’s, en vooral de vraag of deze unieke machtsgreep – tegelijk de grootste misdaad ooit – een kans van slagen zou hebben, de auteurs van Gezond Verstand voortdurend bezighouden.

Het is bij dit punt aangekomen waarschijnlijk niet meer nodig om erop te wijzen dat het misdaadsyndicaat, de machtsgreepplegers, vijanden zijn van de mensheid. Die mensheid dient dan ook gereduceerd te worden. Zoals we weten wordt daar hard aan gewerkt met de injecties, en het blijft eigenlijk verbazen dat de toenemende hartaanvallen van vooral atleten, die publieke belangstelling trekken, aan van alles en nog wat worden toegeschreven, behalve aan het gif in de spuitjes dat hartfalen veroorzaakt. Pieter Stuurman schrijft over de systematische aanmoediging die nu plaatsvindt onder vooral gepensioneerden om zichzelf te doden. “Je doet het voor een ander”, zoals onze onvervangbare tekenaar erbij schrijft. Overdrijving is het gereedschap van de karikaturist. Maar de hierbij horende argumentatie die dat sentiment onderschrijft, begint goed post te vatten in de samenleving, die alleen daardoor al klaar wordt gestoomd om de door Stuurman beschreven slavernij te gaan aanvaarden.

Dit voltrekt zich allemaal buiten de aandacht van het Nederlandse kiezerspubliek, dat merendeels – dit valt niet te becijferen – nog lijkt te geloven dat het op 22 november een keuze heeft om Nederland in een of andere richting te sturen, zoals u van onze oudgediende J. Verschoor met wat details over dit toneelspel kan lezen. Het treurige daarvan valt in het niet bij het verschrikkelijke van de nu gaande oorlogsmisdaad van Netanyahu waarbij hij met dagelijkse bombardementen een deel van de Palestijnse bevolking in de Gazastrook uitroeit. Maar het bankroet van het Nederlandse politieke intellect en zijn durf is dichter bij ons bed. Dat bankroet is niet volledig, gezien het optreden van Gideon van Meijeren, zoals geregistreerd door onze enige columnist. We hadden ook Pepijn van Houwelingen kunnen noemen. En natuurlijk Baudet, zonder wie helemaal geen enkele werkelijke oppositie zou bestaan tegen het Nederlandse partijkartel dat de doelen van het misdaadsyndicaat bevordert.

Parlementaire oppositie van de AfD tegen het vergelijkbare Duitse partijkartel dat punten van de Grote Herstart en Agenda 2030 helpt verwezenlijken, is van de grond gekomen met tot nog toe fenomenaal succes in sommige deelstaten. Ook dit heeft, zoals in Nederland, een impuls gegeven aan de politieke denkers van de gevestigde orde om te suggereren dat zulke oppositie politiek eigenlijk verboden dient te worden. We gaan er op meer dan twee bladzijden dieper op in en zullen dit soort tekenen van een kentering blijven volgen.

Het laatste nieuws over de heetste crisis is dat de bombardementen van Netanyahu er nu op gericht zijn om een weg te banen waardoor tanks straks een betere greep kunnen krijgen op de ontvolking van de Gazastrook. Er komen berichten van intensieve gevechten op de grond in de Gazastrook waarbij een aantal hoge officieren aan weerskanten de dood vonden. Op 1 en 2 November hebben luchtaanvallen op het het Jabaliakamp – het grootste vluchtelingencentrum – plaatsgevonden waarbij de grond is bekraterd. Reddingswerkers proberen met hun handen door lagen van beton en staal overlevenden en lichamen van slachtoffers te bereiken. Veel kinderen zouden levend zijn begraven.

Bij het ter perse gaan van dit nummer was het wachten op een televisie toespraak van de leider van de Libanese verzetsbeweging Hezbollah, sjeik Hassan Nasrallah, waarin verwacht wordt dat hij “een algemene mobilisatie voor oorlog met Israël zal aankondigen en vanuit alle richtingen militaire operaties tegen Israël lanceren.” Naar verluidt heeft hij via bemiddelaars een ultimatum aan de Verenigde Staten gesteld, en geëist dat vandaag nog een einde komt aan de Israëlische oorlog tegen Gaza.