Lichamelijk zelfbeschikkingsrecht is een feit (Bert Egberts)

m te voorkomen dat we door de juridische en ethische bomen het bos niet meer zien, beperkt deze tekst zich vooralsnog tot het handelen van de overheid m.b.t. het zelfbeschikkingsrecht in het licht van de Covid-19 injecties. Aan het begrip persoonlijke autonomie zitten ethische, juridische, medische en menselijke aspecten. Bekend zijn de discussies over euthanasie, zelfdoding, hulp bij zelfdoding en abortus. Dit zijn onderwerpen waarbij – vanwege verschillende opvattingen daarover – oneindig lang gediscussieerd kan worden, terwijl we bij de dwang tot ‘vaccinatie’ te maken hebben met een door de overheid gepleegd misdrijf dat glashelder is.

Als er gesproken wordt over persoonlijke autonomie, dan wordt daarmee o.a. het recht op onaantastbaarheid van het menselijk lichaam bedoeld, ofwel het lichamelijk zelfbeschikkingsrecht. Iedereen is de baas over zijn eigen lichaam. De overheid mag niets met je lichaam doen, als je dat niet wilt. Ook anderen mogen niets met je lichaam doen, als je dat niet wilt. Niemand mag je bijvoorbeeld pijn doen. Ook mag niemand je medicijnen geven, als je dat niet wilt. Zelfs een medische keuring of het knippen van je haren mag niet, als je daarvoor geen toestemming geeft. In de wet staan wel uitzonderingen. De politie mag bijvoorbeeld controleren of je iets in je zakken hebt wat niet mag (fouilleren). Dat mag alleen als ze denken dat je iets strafbaars hebt gedaan. Zij mogen je bloedonderzoeken tijdens deelname aan het verkeer, als vermoed wordt dat je teveel hebt gedronken.

Iedereen heeft kunnen zien dat tegen de autonomieregels in, de geweldpleging van de politie fors is uitgebreid tijdens protesten i.v.m. de coronacrisis, en dat erop los geslagen wordt met soms blijvend lichamelijk en/of geestelijk letsel tot gevolg. Zonder dat men een strafbaar feit heeft gepleegd wordt buitensporig geweld toegepast, wat zelden door de corrupte rechterlijke macht wordt bestraft, ondanks ieders recht op onaantastbaarheid van het lichaam.

In de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (WGBO) staat dat een arts je niet mag behandelen zonder jouw toestemming. In deze wet staat ook dat de dokter alles in begrijpelijke taal moet uitleggen, zowel mondeling als schriftelijk. Dat is de essentie van het begrip ‘informed consent’.

Sinds 1 januari 2020 is de informatieplicht in bovengenoemde WGBO wet op vier verschillende punten aangepast. De patiënt moet vanaf die datum geïnformeerd worden over de mogelijkheid af te zien van behandeling, over mogelijke andere onderzoeken en behandelingen door andere hulpverleners, over de uitvoeringstermijn van de behandeling en de verwachte tijdsduur daarvan. Wanneer iemand instemt met een behandeling, dan dient er bij een ingrijpende, riskante of selectieve behandeling een door de patiënt ondertekende verklaring aan het patiëntendossier toegevoegd te worden.

In de medische wereld hoort dwang niet thuis. Een uitzondering is, dat iemand gedwongen kan worden opgenomen wanneer er gevaar voor zichzelf of voor de omgeving dreigt. Dit gebeurt d.m.v. een inbewaringstelling (IBS), waarvoor medewerking nodig is van de burgemeester.
De overheid heeft misleidende en dwingende uitspraken gedaan om de bevolking zo ver te krijgen de prik te nemen. Enkele voorbeelden daarvan zijn: “je doet het voor een ander”, “dansen met Janssen”, “we weten de postcode van de ongevaccineerden”, “een ongevaccineerde hoort niet in een IC-bed”, “de enige uitweg is vaccineren”, “de effectiviteit en veiligheid zijn gegarandeerd”, “door de prik te nemen kan je weer reizen”, “het corona-toegangsbewijs (CTB) vermindert de besmettingen”. Door alleen maar leugens over de prikken de wereld in te sturen zijn mensen totaal verkeerd voorgelicht, en daarmee lapt de overheid het informed consent principe aan zijn laars. Terwijl er inmiddels een tsunami aan bewijsstukken van injectieschade op tafel ligt, worden tot op de dag van vandaag grote groepen mensen op misdadige wijze geïnjecteerd en daarmee ziek gemaakt.