De ultieme overwinning of het ultieme einde van Alternative für Deutschland?

De blinde haat jegens AfD is inmiddels zo groot, dat de kartelpartijen niet zien dat de eigen aanhang als gevolg daarvan stilletjes afhaakt en andere wegen gaat bewandelen. Zelfs de meest verstokte socialisten van de SPD en christenen van de CDU stappen over naar AfD, uit protest, onvrede of de overtuiging dat deze partij WEL de al zo lang en vurig gewenste radicale veranderingen wil en kan bewerkstelligen. De kartelpartijen willen van AfD af, want daarmee zouden ook tegelijk twaalf miljoen stemmers monddood worden gemaakt. De weg naar een verbod kost echter veel tijd, die men niet heeft, en kan ook gedurende het proces te allen tijde misgaan, wat de uitvoering van dit voornemen uiterst riskant maakt.

Het cordon sanitaire dat tegen AfD werd uitgevaardigd en het stempel ‘radicaal extreemrechts’ dat het kreeg opgeplakt, moest voldoende zijn, zo dacht men, om de partij te isoleren. Toen dat niet lukte, werd de volgende fase ingeluid. In plaats van in het parlement voorstellen te doen, die te bespreken en erover te stemmen, werden in achterkamertjes besluiten genomen, zonder dit proces überhaupt nog in acht te nemen. Samen met Die Grünen en Die Linke worden nu plannen gemaakt en besluiten genomen, met als resultaat dat de uitkomsten van de stemmingen in de Bondsdag al vooraf bekend zijn. Zelfs de grote groep AfD-parlementariërs kan tegen deze uitkomsten vrijwel niets meer ondernemen.

Desondanks blijft de populariteit van AfD, tegen de verwachting van de opponenten in, stijgen, wat ertoe geleid heeft dat men nieuwe wegen is gaan zoeken om dit een halt toe te roepen. Het opstarten van een verbodsprocedure, met als reden dat de partij een ‘gevaar voor de democratie’ zou zijn, moest de AfD-aanhang zodanig afschrikken dat zij zich niet meer met deze partij zou willen identificeren en het de rug zou toekeren. Van de SPD zou men verwachten dat het met een historisch dieptepunt ten aanzien van de verkiezingsuitslag in februari, aan andere problemen voorrang zou geven. Maar ze riepen als prioriteit een bestuursorgaan in het leven om te onderzoeken welke daden, uitspraken en meningen van AfD-politici aan de rechter voorgelegd zouden kunnen worden als reden tot verbod.

De rechterlijke macht is hiervoor al in stelling gebracht, doordat er steeds meer ‘rechters’ zonder afgeronde studie worden aangesteld. Deze mensen zijn makkelijk te manipuleren in het geval AfD de gang naar de rechter maakt. De verkiezing van de door de SPD naar voren geschoven extreemlinkse Sigrid Emmenegger als rechter in het Federaal Constitutioneel Hof, past perfect in dit plaatje. Zij zal ‘om de democratie te beschermen’ een AfD-verbod niet in de weg staan en ervoor zorgen dat de partij, mocht het zover komen, bij dit hoogste gerechtshof geen kans van slagen zal hebben.

Wat voor kanselier Merz – door eigen toedoen – pas echt riskant zou kunnen worden, zijn de parlementariërs in de Bondsdag en daarbuiten die inzien dat Merz op deze manier zijn eigen partij sloopt. Vóór de verkiezingen had hij gezegd elke CDU-politicus op staande voet te zullen ontslaan indien er zou worden samengewerkt met AfD. Stiekem gebeurt dit toch, vooral in het oosten van het land, steeds vaker. Merz wilde een halvering van AfD, van 20% naar 10%, maar de huidige werkelijkheid is dat AfD hard op weg is naar een verdubbeling, uitsluitend door met open vizier vóór het belang van Duitsland en tegen de kartelmacht te strijden. De oorspronkelijke bedoeling van de regering-Merz-Klingbeil om tijdens deze regeringsperiode op wat voor manier dan ook AfD te verbieden, waardoor het establishment weer het rijk alleen zou hebben, zodat het de globalistische plannen zonder tegenwerking verder zou kunnen uitvoeren, lijkt vooralsnog kansloos.

De coalitie heeft geen antwoorden op de chaos in het land en is zelfs medeverantwoordelijk voor de problemen, de faillissementen, de ontslaggolf en de uittocht van bedrijven. Alleen een oorlog met Rusland en een verbod op AfD lijken belangrijk. De vaak vooruitgeschoven voormalig stafofficier van het leger en lid van de Bondsdag voor de CDU, Roderich Kiesewetter, kwam dan ook niet toevallig met het voorstel om de zogenaamde ‘Spannungsfall’ uit te roepen. Dit kan vergeleken worden met een staat van beleg, waarmee de regering alle bevoegdheden naar zich toe kan trekken om buiten het parlement om en zonder tussenkomst van de rechterlijke macht, alle beslissingen te nemen.

Voorbeelden hiervan zijn onder meer een herinvoering van de dienstplicht, hetgeen de grote problemen rond de rekrutering van nieuwe aanwas voor het leger zou oplossen. De vrijwillige aanmeldingen zijn dramatisch laag, waardoor de 85.000 tot 90.000 extra manschappen die nodig zijn volgens de nieuwe NAVO-norm, niet behaald worden.

Andere voorbeelden zijn de ‘partijverboden’. Men zou op deze wijze per direct AfD kunnen verbieden en tevens haar aanhang met huiszoekingen, arrestaties en onteigening kunnen uitschakelen. Men kan bovendien de alternatieve en sociale media verbieden en de grenzen hermetisch sluiten. De gevolgen hiervan zouden zijn: einde vrijheidsrechten, geen verkiezingen meer, met als resultaat een oorlog-gestuurde dictatuur.