Bernard Zevenhuizen
Dat alles weerhield Ursula er niet van om bij haar aantreden als EU Commissievoorzitter in 2019 hoog van de toren te blazen. Zo kwam ze met haar ‘European Green Deal’-plannen om van Europa in 2050 een klimaatneutraal continent te maken, waarvoor draconische hervormingen zijn ingezet in de energie-, transport-, industrie- en landbouwsectoren. In de coronatijd speelde zij een zeer dubieuze rol. Zo wisselde ze sms’jes uit met Albert Bourla, CEO van het farmaceutische bedrijf Pfizer. Deze sms’jes handelden over een EU-groepsaankoop van Covid-19-‘vaccins’ ter waarde van € 35 miljard, voor 1,8 miljard doses. Dit was de grootste deal die de EU ooit heeft gesloten. Ze legde de EU eigenhandig daarop vast, zonder enige vorm van verantwoording, of inachtneming van de gebruikelijke inkoopprocessen. Tevens was zij verantwoordelijk voor de ‘herstel- en veerkrachtfaciliteit’ – waarmee op EU-niveau een bedrag van € 672,5 miljard was gemoeid, zogenaamd om de EU te laten herstellen van de ‘coronacrisis’ – waarbij ze het Europees Parlement buitenspel had gezet.
De Europese Rekenkamer heeft inmiddels op 6 mei jl. naar buiten gebracht dat de crisisuitgaven van de ‘herstel- en veerkrachtfaciliteit’ verschillende tekortkomingen vertoont op het gebied van prestaties, verantwoordingsplicht en transparantie, met slechts beperkte informatie die beschikbaar is over de resultaten, en helemaal geen informatie over de werkelijke kosten ervan.
Intussen is zij een drijvende kracht achter de ramkoers die de EU heeft ingezet tegen Rusland in het Oekraïne-conflict, dat voor een groot deel door de EU zelf is aangewakkerd. Von der Leyen poogt dezelfde truc van de ‘herstel- en veerkrachtfaciliteit’ te herhalen met de ‘ReArm Europe’-plannen om € 800 miljard – buiten de begrotingen van de lidstaten van de EU – uit te gaan geven in verband met de veronderstelde ‘Russische dreiging’. En dat opnieuw weer met het buitenspel zetten van het Europese Parlement.
De sms’jes met Albert Bourla, waarmee de EU haar grootste aankoop ooit regelde, bleven wel de aandacht trekken vanwege het feit dat ze nooit door controlerende partijen of Commissie-collega’s zijn gezien. Dat doet denken aan de zogenaamde ‘Berater-affaire’, waarmee Von der Leyen als kabinet-minister in de Duitse regering per sms contracten had geregeld met derde partijen en het bewijs daarvan op haar telefoon had gewist. Uit die tijd dateert de haar omringende wolk van corruptie die door velen, zowel binnen als buiten haar wereld, als een vast kenmerk wordt gezien.
Hoewel de tweede Commissie-Von der Leyen, die in 2024 aantrad, de goedkeuring kreeg van 51% van het Europees Parlement, was deze steun nooit eerder zo gering geweest sinds in 1993 het Parlement deze bevoegdheid had ontvangen.
Het lijkt erop dat het optreden van Von der Leyen tijdens de coronatijd haar als een vorm van ‘Long Covid’ inhaalt. Op 14 mei jl. heeft het Europese Hof van Justitie uitspraak gedaan in de rechtszaak van journaliste Marina Stevi van The New York Times versus de Europese Commissie. Stevi had in 2022 verzocht om overlegging van documenten betreffende de eerdergenoemde sms’jes die tussen Von der Leyen en Bourla zijn uitgewisseld. Bij besluit van 16 november 2022 heeft de Commissie aan Stevi laten weten dat men niet beschikte over dergelijke documenten. Het Gerecht heeft dit besluit nietig verklaard en vastgesteld dat de Commissie in het omstreden besluit geen enkele plausibele verklaring heeft gegeven waaruit kan worden opgemaakt wat de reden was dat zij de gevraagde documenten niet heeft kunnen terugvinden. Eerder in 2022 noemde de Europese Ombudsman de omgang met de sms’jes al ‘wanbeheer’.
Over deze sms’jes heeft de Commissie tegenstrijdige verklaringen afgelegd en zelfs simpele vragen niet kunnen beantwoorden.
Dat de sms’jes zijn verstuurd, staat echter vast. Ze kwamen immers aan het licht door het artikel dat The New York Times op 28 april 2021 publiceerde op basis van gesprekken die Stevi had gevoerd met nota bene Von der Leyen en Albert Bourla zelf. Bourla had het in een interview met Stevi zelfs over de goede samenwerking en de sterke vertrouwensband die hij had ontwikkeld met Von der Leyen, waardoor ze diepgaande discussies konden voeren en dat deze gesprekken hebben geleid tot een reeks overeenkomsten tussen de EU, Pfizer en BioNTech. Ook Von der Leyen verwees in een interview met Stevi naar haar (sms-)contacten met Bourla.
Daarnaast bevestigde de Europese Rekenkamer in een verslag over de aankoop van de ‘vaccins’ het ‘informele onderhandelingsproces’ en heeft de Rekenkamer tevens vastgesteld dat de Commissie geen informatie heeft verstrekt over voorafgaande onderhandelingen over de grootste overeenkomst die de EU ooit heeft afgesloten. Von der Leyen heeft – aantoonbaar via later opzettelijk gewiste sms’jes – miljardencontracten afgesloten via achterkamertjespolitiek, in weerwil van de officiële Europese aanbestedingsregels. Een ‘deal’ die deel uitmaakt van de grootste misdaad ooit: het coronabedrog, waar honderden miljoenen Europeanen de uiterst schadelijke gevolgen van hebben ondervonden. De ‘oplossing’, het corona-‘vaccin’, heeft inmiddels een gigantische oversterfte en zeer veel gezondheidsschade veroorzaakt.
Enerzijds lijkt de positie van Von der Leyen even stormvast als haar door hairspray vormgegeven kapsel. Het is frappant dat het notabene The New York Times is, die zich heeft vastgebeten in wat in de Amerikaanse mainstream media ‘Pfizergate’ wordt genoemd, en dat de gelijkgeschakelde gevestigde media in de EU er met geen woord meer over rept. In het Europees Parlement is geen enkele poging ondernomen de zaak serieus te onderzoeken, of het zelfs maar tot een openbaar debat te laten komen waarin Von der Leyen tot verantwoording geroepen had kunnen worden. De lidstaten van de EU zijn ook allemaal muisstil over deze affaire.
Anderzijds is de uitspraak van het Gerecht een klap in het gezicht voor Von der Leyen, de Commissie en de EU. Voor eenieder die het wil zien is gebleken dat de ‘keizerin’ geen kleren aan heeft. Het werpt een donkere schaduw over haar tweede termijn als voorzitter van de Commissie. De vraag is hoe ver ze komt met haar Rearm Europe-plannen en het ook daar buitenspel zetten van het Europese Parlement onder het mom van een crisissituatie. Deze plannen kunnen niet gerealiseerd worden zonder de European Green Deal-plannen af te zwakken. Von der Leyen en de EU reageren weliswaar formalistisch en doen alsof er niets aan de hand is, maar deze reactie is niets anders dan een farce. De EU en haar instituties zijn wel degelijk wederom ontmaskerd als corrupt, anti-democratisch en een gevaar voor de lidstaten en burgers van die lidstaten. De EU staat op het wereldtoneel geopolitiek en economisch zo goed als schaakmat, en de kiezers en enkele lidstaten keren zich in toenemende mate af van de propaganda over zogeheten ‘Europese idealen’.
Het intensiveren van deze tendensen zou zomaar kunnen leiden tot een ‘Untergang’ voor Von der Leyen en zelfs ook voor de EU als organisatie. Met de isolationistische houding van de EU in het Oekraïne-conflict en de plannen voor Rearm Europe, overspeelt Ursula waarschijnlijk haar hand. De uitspraak van 14 mei jl. naar aanleiding van de rechtszaak aangespannen door Marina Stevi zou achteraf gezien wel eens een nagel aan Von der Leyens doodskist kunnen blijken te zijn.
Wat vertel ik mijn medemens?
- Von der Leyen heeft – aantoonbaar via later opzettelijk gewiste sms’jes – miljardencontracten afgesloten via achterkamertjespolitiek, in weerwil van de officiële Europese aanbestedingsregels.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
