In de huidige situatie worden deze politieke doelen en de bijbehorende wetgeving echter van buitenaf opgelegd. Dit leidt tot het overdragen van soevereiniteit aan supranationale organisaties. De eisen en wensen van deze organisaties worden vervolgens verankerd in nationale wetgeving. Het Nederlandse beleid is daarmee gebonden aan opdrachten die niet het nationale belang dienen. Sinds het aanbreken van de Covid-periode kan dit als misdadig worden bestempeld. Het tegen de wens van de Tweede Kamer in instemmen met de ontwikkeling van de Europese Digitale Identiteit is daar een voorbeeld van. Dit soort gedrag is door enkele juristen dan ook bestempeld als landverraad. Van misdaad is zonder meer sprake indien de aan deze wetgeving ten grondslag liggende eisen en wensen zijn gebaseerd op bedrog, zoals bijv. de zogenaamd door de mens veroorzaakte klimaatverandering.

Ontbreken van tegenmacht

De tegenmacht voor een overheid die onrechtmatig handelt, wordt normaal gesproken gevormd door de pers, de rechtspraak en belangenorganisaties. Ook zonder overdracht van soevereiniteit was echter al nauwelijks meer sprake van tegenmacht. De pers predikt het woord van de overheid, de rechtspraak legitimeert het handelen van diezelfde overheid en belangenorganisaties worden ook nogal eens gebruikt om het handelen van de overheid te legitimeren of af te dwingen. Bij de Urgenda-zaak werd bijvoorbeeld via de rechter afgedwongen om toch vooral haast te maken met de voorgenomen maatregelen tegen klimaatverandering. En dit natuurlijk onder de noemer van ‘het algemeen belang’. Dat dit soort organisaties vaak door diezelfde overheid worden gesubsidieerd blijft dan buiten schot. Ook zijn deze organisaties via hun bestuursleden nogal eens politiek gebonden. Dit maakt dat zij zich moeten houden aan de politiek gedreven doelstellingen, ook wanneer die compleet los staan van de realiteit, of indruisen tegen de belangen van de doelgroep die nu juist vertegenwoordigd zou moeten worden.

Afdwingen van gedrag met protocollen

De nieuwste trend is om via belangenorganisaties of koepelorganisaties bepaald gedrag van de aangesloten leden af te dwingen. Dit geschiedt middels het enerzijds verstrekken van opdrachten en anderzijds door controle op de uitvoering daarvan. De opdrachten worden verstrekt in de vorm van zogenaamde protocollen. Het achterliggende doel van een protocol is het voorkomen van fouten, of het zorgen voor meer zekerheid omtrent het bewerkstelligen van een gewenste uitkomst. Het onderliggende idee is dat wanneer een vastomlijnd stappenplan wordt gevolgd, dit dan ook altijd het beoogde eindresultaat oplevert. Van iedere processtap is vooraf een geplande uitkomst vastgelegd. Indien een processtap niet de geplande uitkomst oplevert, dan is het idee dat er tijdig kan worden ingegrepen. Ook de wijze van ingrijpen kan vooraf zijn vastgelegd. Zonder het succesvol doorlopen van een protocol, gaat er normaal gesproken geen vliegtuig de lucht in en komt medicatie niet in het magazijn van de apotheek terecht. Een protocol biedt echter geen honderd procent zekerheid. Dit blijkt bijvoorbeeld uit terugroepacties bij supermarkten (glas in een pot mais) of auto’s (problemen met airbags).

De noodzakelijke rol van intuïtie en gezond verstand

Met name menselijk falen speelt hierbij een grote rol. Dit betreft bijvoorbeeld het overslaan of negeren van (afwijkende uitkomsten van) processtappen. Een ondeugdelijk protocol kan ook leiden tot zeer ongewenste uitkomsten, zoals ontploffende spaceshuttles. Het voordeel van protocolleren is dat het de kans van slagen vergroot. De valkuil is dat er geen ruimte meer is voor intuïtie en gezond verstand en dat het achterliggende doel of resultaat uit het oog wordt verloren. Ervaring, kennis, kundigheid en intuïtie zijn cruciaal voor het behalen van enig resultaat, of om een organisatie succes te doen boeken. Zo is het bijvoorbeeld niet nodig om een ervaren boer uit leggen wanneer moet worden gezaaid en geoogst.

Protocollen zijn zeker geen voldoende vervanging voor zelf blijven nadenken, hetgeen nu eenmaal kennis en ervaring vergt. Een arts kan nu eenmaal geen goede diagnose stellen zonder theoretische kennis en praktische bagage. En dit is nu precies het probleem. Zelfstandig nadenken en gezond verstand wordt door exclusief protocollen-gebruik ernstig ondermijnd.

De risico’s van protocollair handelen

Protocollair handelen heeft zich thans over veel gebieden van de maatschappij verspreid – bijvoorbeeld bij het onderwijs, de kinderbescherming, de rechtspleging en ook het politieoptreden. ‘Wappies’ moesten in elkaar worden geslagen, door honden worden gebeten, voor voertuigen worden gegooid en urenlang worden opgesloten in een bus. En dat allemaal zogenaamd in het kader van de volksgezondheid.

Protocollen geven geen honderd procent garantie op succes. Dit is in de praktijk al zichtbaar bij ‘standaarden’ die worden aangereikt of opgelegd vanuit de NHG, het Nederlands Huisartsen Genootschap. Niet alle standaarden zijn bijvoorbeeld getoetst op hun praktische toepasbaarheid. Ook de wijze waarop de standaarden in tuchtzaken worden gebruikt, levert de nodige kritiek op. De klacht is dat tuchtzaken steeds vaker worden gevoerd ten faveure van een gunstiger bewijspositie voor een aansluitende civiele procedure, met een vrijwel omgekeerde bewijslast. Het oorspronkelijke doel van het tuchtrecht was om de kwaliteit van de zorg te verbeteren en te leren van fouten. Een veelgehoorde klacht is echter dat de eigen NHG-standaarden de ideale galg vormen om een huisarts aan op te hangen. Dit, vertaald naar protocollair handelen op basis van bedrog, maakt dat leden van een beroepsgroep of de burger altijd schuldig zijn aan het niet behalen van de beoogde resultaten, met meer verstrekkende maatregelen tot gevolg.

Waarom ingrijpen noodzakelijk wordt geacht

Zo is de belofte om per 2030 de wereld ten goede veranderd te hebben, niet langer haalbaar gebleken. Een groot deel van de wereld – zoals bijvoorbeeld China, Rusland, en delen van Azië en Afrika – doet al niet meer mee. Binnen de Verenigde Staten, die wel meedoen, neemt intern de weerstand steeds meer toe. Behalve weerstand, of simpelweg niet meedoen, blijven ook de beoogde resultaten gewoon uit. Shell werd 50% aan CO₂-reductie in 2030 opgelegd, maar dit is fors naar beneden bijgesteld. Volkswagen, Volvo en Ford hebben verkeerd gegokt op elektrische voertuigen en komen hier nu op terug. De VN ziet ook in dat het behalen van de SDG’s ver achterligt op de planning en dat extra verregaand ingrijpen in het dagelijks leven van mensen noodzakelijk zal zijn.

De verwachte toename van protocollair leven

Al met al is er een tijdperk gestart waarin – al dan niet in opdracht van supranationale organisaties – op nationaal niveau wetten en verordeningen worden gesmeed die het mogelijk maken dat het volgen van protocollen kan worden afgedwongen. Deze wetten gebieden artsen om hun patiënten niet te voorzien van levensreddende medicijnen en boerenbedrijven om over te gaan tot onnodige massaslachtingen van hun vee. Het wachten is op wetten die gebieden wat wanneer en hoeveel kan worden gegeten, wie wanneer naar zijn werk mag en met welk vervoersmiddel, of men heeft misschien een reisverbod, omdat het toedienen van een bepaalde injectie werd geweigerd. We hebben hier vanzelfsprekend te maken met misdadige verordeningen en misdadige dwang. Het misdadige element ervan kan worden aangevoeld door vooral oudere lieden, die zich hun wereld van zelf diagnoses stellen en gezond verstand nog kunnen herinneren. Dit sentiment wordt echter op velerlei manieren tegengegaan en onderdrukt. Enerzijds ook door vanuit supranationale organisaties afgevaardigde opdrachten en wetgeving, zoals censuur en propaganda. Anderzijds door het inkapselen van partijen die de tegenmacht zouden moeten vormen.

Het afglijden van het Westen

Protocollair leven, ofwel leven in een door protocollen geregelde maatschappij, druist in tegen het mens-zijn. Het is anti-menselijk, omdat het de menselijke vaardigheid tot beoordeling der dingen ontkent en de menselijke creativiteit verstikt. Verder verwordt een maatschappij waarin wetgeving wordt overgelaten aan partijen die in feite misdadig handelen, tot een maatschappij waaruit alle moraliteit en beschaving verdwijnt. Moraliteit en beschaving gaan immers hand in hand. Helaas is het verdwijnen van moraliteit en beschaving reeds het geval in een groot deel van het hedendaagse Westen.