Pieter Stuurman
esondanks is het beleid in bijna alle landen vergelijkbaar. Mondkapjesplicht, lockdowns, het buitenspel zetten van grondwetten en grondrechten, aandringen op direct of indirect verplichte vaccinaties – overal speelt hetzelfde. Ook de gebruikte retoriek – zoals Het Nieuwe Normaal, The Great Reset, Build Back Better – is identiek en lijkt uit dezelfde PR-koker te komen. Het is daarom een onweerlegbaar feit dat de meeste regeringen de neuzen nu dus wel degelijk dezelfde kant op hebben. En daarvoor bestaan eigenlijk maar twee mogelijke verklaringen: dit virus is dusdanig bedreigend voor de bevolkingen van alle landen dat alle regeringen noodgedwongen eenzelfde beleid moeten voeren, of er is sprake van een centrale, mondiale regie.
Voor de eerste mogelijkheid (het virus is bepalend voor al het beleid) is het een vereiste dat het overduidelijk en onweerlegbaar is dat er maar één aanpak bestaat die werkt. Anders zouden verschillende regeringen het verschillend aanpakken. Dit strookt echter totaal niet met de grilligheid van de onderbouwing van het mondiale beleid. Voortdurend worden er nieuwe en andere rechtvaardigingen aangedragen voor de offers die van de bevolkingen geëist worden. De richting van het beleid blijft echter onveranderd. En ook hierbij lopen de nationale regeringen, ondanks het ontbreken van elke logica, keurig in de pas.
Voor de tweede mogelijkheid (er is sprake van een overkoepelende regie) is het een vereiste dat er wereldwijde machten bestaan die het nationale beleid van de verschillende landen kunnen afdwingen. Ondanks het ontbreken van een logische verklaring voor de eerste mogelijkheid (‘het virus is bepalend’), wijzen veel mensen deze tweede mogelijkheid bij voorbaat af. Voor velen is het niet voorstelbaar (of niet verteerbaar) dat een betrekkelijk kleine groep individuen bij machte is om de gang van zaken wereldwijd af te dwingen. Maar wie zich erin verdiept, vindt gemakkelijk uit dat alle significante wereldwijde geldstromen hoofdzakelijk bepaald worden door slechts enkele dominante beleggingscorporaties, die vervolgens in het bezit zijn van een zeer kleine groep particuliere grootaandeelhouders. Miljardairs. En iedereen kent de uitdrukking ‘geld is macht’.
Aandeelhouderschap is gedeeld eigenaarschap. Een beursgenoteerd bedrijf is in het bezit van de aandeelhouders. Als institutionele beleggers (grootaandeelhouders) een meerderheidsbelang hebben, dan hebben zij daarmee samen de zeggenschap over de betreffende bedrijven. Wanneer op hun beurt de aandelen van de institutionele beleggingscorporaties in handen zijn van enkele overkoepelende corporaties, dan zijn dat degenen die de belangrijke beslissingen nemen. De dagelijkse bestuurders (CEO’s) zijn in dienst van de bedrijven, en hebben geen andere keuze dan de wensen en eisen van de bezitters (de grootaandeelhouders) van het bedrijf uit te voeren.
Op de website van Binck Bank wordt deze definitie gegeven van aandeelhouderschap: “Als aandeelhouder bent u eigenaar van aandelen en daardoor mede-eigenaar van de uitgevende onderneming. Door het aan een aandeel verbonden stemrecht kan een aandeelhouder invloed uitoefenen tijdens een Algemene Vergadering van Aandeelhouders. Zodoende heeft u invloed op het beleid. Desondanks is de aandeelhouder niet persoonlijk aansprakelijk voor datgene wat in naam van de uitgevende onderneming wordt verricht.”
De eigenaren van de eigenaren van de multinationals zijn een kleine club miljardairs
Aandeelhouders zijn dus de eigenaren van bedrijven. Ze hebben invloed op het bedrijfsbeleid via het stemrecht dat gekoppeld is aan het aandeel. Maar aandeelhouders zijn niet aansprakelijk voor het beleid van die bedrijven. Wanneer een conglomeraat van grootaandeelhouders een meerderheidsbelang vertegenwoordigt, dan heeft dat conglomeraat dus ook een meerderheidsstem over het te voeren beleid. Zij zijn dus bepalend, zonder aansprakelijk te zijn.
Wie de moeite neemt om uit te zoeken wie de belangrijkste aandeelhouders (en dus de eigenaren) zijn van de belangrijkste multinationals, komt steeds uit bij dezelfde institutionele beleggers. Vrijwel alle bedrijven in de voedingsindustrie, technologische industrie, farmaceutische industrie, auto-industrie, mondiale energiebedrijven, maar ook banken en verzekeraars, zijn voor gemiddeld zo’n 70% in handen van eenzelfde club institutionele beleggingsmaatschappijen. Op het eerste gezicht lijkt daarin een redelijk gezonde diversiteit te bestaat. Zelfs de allergrootste beleggingscorporaties bezitten op papier vaak minder dan 10% van de betreffende multinationals, en lijken dus geen beslissend meerderheidsbelang te hebben.
Maar wie verder kijkt*, merkt op dat al die institutionele beleggers zelf ook weer aandeelhouders hebben. Zij bezitten dus elkaars aandelen. Volgen we de piramide verder naar boven, dan komen we steeds dezelfde corporaties tegen: Blackrock en Vanguard. Zij zijn niet alleen de grootste beleggers, maar zijn ook belangrijkste aandeelhouders van de andere, kleinere institutionele beleggers. Samen vormen ze dus een conglomeraat dat een meerderheidsbelang heeft in alle industrieën waarvan de wereldbevolking afhankelijk is voor haar bestaan.
En dat conglomeraat staat onder aanvoering van slechts twee dominante spelers. Kijken we dan nog verder, dan zien we dat ook Blackrock aandeelhouders heeft. En de belangrijkste daarvan is Vanguard. En zijn we vervolgens nieuwsgierig geworden naar wie de eigenaren zijn van Vanguard, dan komen we bedrogen uit: het staat te boek als ‘privaat’.
Dat betekent dus dat de eigenaren van de eigenaren van vrijwel alle multinationals, uit een kleine club particulieren bestaat. Zij vormen de top van de piramide en delen de lakens uit over een conglomeraat van grootaandeelhouders, en dat conglomeraat heeft een meerderheidsbelang in alle multinationals die ertoe doen, en is dus bepalend voor het beleid ervan. En dus bepalend is voor alle belangrijke geldstromen op de wereld. Geldstromen waarvan ook de staten en hun regeringen afhankelijk zijn. Vrijwel alle staten hebben immers een negatief vermogen (staatsschuld) en zijn voor hun voortbestaan dus afhankelijk van de grote financiers. Dat betekent dat de top van de mondiale machtspiramide gevormd wordt door een kleine en onbekend gehouden groep particulieren, waarvan niet alleen de wereldeconomie, maar ook vrijwel ieder land afhankelijk is. Zij zijn de machtigste mensen op aarde.
En zij hebben wel degelijk baat bij het instorten van de wereldeconomie. Uiteraard is dat geen goed nieuws voor de kleine aandeelhouders waarmee het publiek zich gemakkelijker kan identificeren. De kleinere beleggers moeten het hebben van korte-termijnspeculatie en verdienen een inkomen met het verhandelen van aandelen. Bij een beurskracht verliezen zij de waarde van hun ‘handelswaar’. Maar dat geldt niet voor de grootaandeelhouders. Hun aandelen zijn alleen op papier (tijdelijk) minder waard. Hen is het niet te doen om het verdienen van snel geld. Hen is het te doen om het verkrijgen van invloed en zeggenschap (macht) over de bedrijven waarvan de wereldbevolking afhankelijk is. Want wie die bedrijven beheerst, beheerst de mensheid. De werkelijke waarde blijft dus in hun bezit. Omdat de kleine aandeelhouders het toneel noodgedwongen verlaten, wordt de dominantie van de grootaandeelhouders daarmee alleen maar groter. Iedere beurskracht in de geschiedenis heeft de macht en rijkdom van de grootaandeelhouders daarom vergroot. Zij hebben er dus baat bij om de markt van tijd tot tijd in crisis te brengen, en zich daarmee te ontdoen van de kleinere spelers die gezamenlijk een significante concurrentie vormen.
Ze kunnen onder het mom van een wereldwijde gezondheidscrisis nu hun slag slaan. Zij hebben niet alleen baat bij het instorten van de wereldeconomie, maar zijn ook bij machte dat te veroorzaken. Ook na de controlled demolition van de wereldeconomie blijft hun hegemonie voortbestaan. De wereldbevolking blijft voor haar voedsel, energie en alle andere levensbehoeften immers afhankelijk van de door hun beheerste kanalen, en zal, precies zoals vrijwel alle regeringen van alle staten, geen andere keuze hebben dan naar hun pijpen te dansen. En dan is er dus sprake van één wereldmacht, waaronder de gehele wereldbevolking in horigheid zal moeten leven.
Om hun dominantie voor het grote publiek verborgen te houden maken ze gebruik van verhullende constructies. Zoals het op papier verdeelde (groot)aandeelhouderschap, dat in de praktijk echter onder hetzelfde beheer valt. Hieruit kunnen we opmaken dat deze groep machtige particulieren er veel aan gelegen is om de omvang van hun macht verborgen te houden. Het is kennelijk een vereiste om hun doelen te bereiken. Het onthullen ervan, en het daaruit volgende breed gedragen besef onder het publiek, zou daarmee een streep door hun plannen kunnen trekken.
Gezond Verstand nummer 13