Groot succes van AfD en toenemende chaos in Duitsland

Voorafgaand aan deze verkiezingen kreeg de populaire AfD wel schokkend nieuws te verwerken. Op 28 augustus jl. kreeg het te horen dat drie potentiële AfD-parlementariërs op de lijsten van de gemeenteraadsleden binnen enkele dagen na elkaar plotseling waren overleden. Inmiddels staat de teller van overleden AfD-parlementariërs op tien. Statistisch gezien is het nagenoeg onmogelijk dat het hier om natuurlijke sterfgevallen gaat, en de gerespecteerde bedrijfsadviseur Markus Krall beloofde om tot op de bodem uit te zoeken wat hier gaande is. Het OM heeft na lang zwijgen nu ook aangekondigd onderzoek te gaan doen, maar daar wordt niet veel van verwacht. Het was voor de partij een onmogelijke taak om binnen twee weken tien nieuwe kandidaten op de – nieuw te drukken – lijsten te zetten en de briefstemmingen ook allemaal over te doen. Wanneer dit wel was gelukt, had de uitslag een nog veel grotere winst voor hen kunnen betekenen.

Bondskanselier Merz van de Christen Democraten (CDU) oogt radeloos. Hij schond binnen één etmaal na de nationale verkiezingswinst zo’n beetje alle verkiezingsbeloften, ging een coalitie aan met de grote verliezer, de Sociaal Democraten (SPD), en smeedde op die manier een vechtkabinet. Zijn hoofddoel is niet de economie, niet immigratie, en zelfs niet de Oekraïense oorlog, maar een verbod op de AfD. Die is nu volgens de peilingen de grootste partij van het land. Het gaat in tv-discussierondes, nieuwsprogramma’s en interviews steeds alleen maar over dit ene thema, terwijl niemand van de kartelpartijen lijkt te beseffen hoeveel gratis reclame dat voor de AfD betekent. Die zet namelijk wel in op de zorgen van de bevolking en heeft antwoorden die zo simpel zijn dat steeds meer mensen willen dat de AfD eindelijk regeringsverantwoordelijkheid gaat krijgen.

Het binnenlandse beleid onder Merz tart alle regels van de logica. De CDU wil dat mensen meer gaan werken en vooral ook harder gaan werken, de SPD wil het minimumloon steeds verder verhogen, terwijl zelfs enkele vakbonden hierop tegen zijn, omdat dit niets oplost zolang de belastingen steeds verder stijgen. 77% van de bevolking heeft aangegeven meer te willen werken, onder voorwaarde dat de belastingen naar beneden gaan. De werkloosheid is nu gestegen tot boven de drie miljoen – 6,4% van de beroepsbevolking.

Buitenlanders die jaren geleden in Duitsland arriveerden, fulltime werken, vloeiend de taal leerden spreken, huur of hypotheek betalen en volledig meedoen in de samenleving, dreigen nu te worden teruggestuurd. Terwijl de markt schreeuwt om arbeidskrachten hebben duizenden van die mensen een brief gekregen waarin staat dat ze per direct niet meer mogen werken en het land moeten verlaten. Dat, terwijl de asielzoekers die nog steeds met vliegtuigen vol uit Afghanistan, Soedan en Syrië worden binnengehaald misschien nooit zullen gaan werken.

Momenteel zijn er in Duitsland 5,6 miljoen mensen met een uitkering, waarvan 4 miljoen wel kunnen werken, maar dat niet doen. Twee derde van hen heeft geen enkele of slechts een minimale opleiding. Merz wil dat aanpakken, maar een van zijn grootste problemen is volgens Die Grünen het feit dat de coalitie niet langer dan enkele uren met elkaar kan overleggen zonder ruziënd uit elkaar te gaan. Er kan dan ook vanuit worden gegaan dat vrijwel alle uitspraken voor ‘de Bühne’ zijn, want de SPD zal zo goed als zeker niet aan drastisch ingrijpen willen meewerken. Een regeringsbreuk moet echter koste wat kost vermeden worden, want nieuwe verkiezingen zouden zomaar kunnen eindigen in een monsterzege voor de AfD.

De uitkeringen zijn onbetaalbaar geworden, zoveel is zeker. Een Oekraïens stel met twee kinderen, bijvoorbeeld, krijgt met alle toeslagen, subsidies en gratis voorzieningen rond € 4.000 per maand uitgekeerd, en in sommige deelstaten zelfs nog meer. Dat is het zes- tot zevenvoudige van wat in het thuisland normaal is. Ter illustratie: iemand met een jaarinkomen van € 100.000 heeft ook € 4.000 netto per maand. We kunnen er dus wel gevoeglijk vanuit gaan dat deze mensen ook na het einde van de Oekraïense oorlog nooit meer naar hun thuisland teruggaan. Kosten per jaar voor alle uitkeringen zijn € 54 miljard, waarvan idealiter € 38,5 miljard bespaard zou kunnen worden, vooropgesteld dat de vier miljoen arbeidsgeschikten ook daadwerkelijk aan het werk gaan.