Trumps gevecht tegen de Israël-lobby

Een goed voorbeeld van een psyop was de Amerikaanse aanval op de Iraanse nucleaire faciliteiten in juni van dit jaar. Trump verklaarde dat de operatie een “spectaculair militair succes” was, terwijl er feitelijk geen werkelijke schade toegebracht werd. Door te verklaren dat de Iraanse nucleaire infrastructuur “volledig vernietigd” was, haalde Trump het laatste excuus weg voor Israël om Iran verder aan te vallen. Daarmee werd de Israëlische premier Netanyahu politiek geïsoleerd, want diens legitimatie berustte op het voortdurende dreigbeeld van een Iraanse kernwapenstaat. In plaats van sterker kwam Netanyahu verzwakt uit de confrontatie. Hij verloor zijn binnenlandse steun, raakte verwikkeld in juridische procedures en werd ook op het internationale toneel gewantrouwd.

De erosie van Israëls dominantie wordt versterkt door regionale ontwikkelingen. Jemen, jarenlang beschouwd als een verzwakte en irrelevante speler, blijkt een onverwachte enorme kracht te zijn. De Houthi’s hebben hun militaire capaciteiten vergroot met drones, raketten en aanvallen op scheepvaartroutes in de Rode Zee. Dat Jemen Israël en zijn bondgenoten schade kan toebrengen, is symbolisch voor een bredere verschuiving. Deze ontwikkeling heeft de geopolitieke kaarten in de regio feitelijk herschikt. Waar Israël zich traditioneel veilig waande dankzij de Amerikaanse paraplu en zijn eigen militaire superioriteit, blijkt nu dat niet-statelijke actoren als de Houthi’s in staat zijn om grote schade toe te brengen aan vitale infrastructuur en internationale handelsstromen. De tijd dat Israël onaantastbaar was, is voorbij.

Het is onmogelijk om de Israël-lobby in de VS te begrijpen zonder oog voor haar historische wortels. Israël is gecreëerd in het Midden-Oosten door het Britse Koninkrijk. Belangrijke factoren voor de onwrikbare steun werden in de negentiende eeuw gelegd, onder meer door de verspreiding van de Scofield-bijbel. Scofield koppelde de wederoprichting van Israël aan de christelijke verwachting van de eindtijd. Die interpretatie van het christendom maakte van miljoenen Amerikaanse evangelische christenen vurige voorstanders van de staat Israël. Samen met zionistische joden vormen zij een blok van naar schatting zestig tot zeventig miljoen kiezers, een machtig electoraat. Voor elke politicus geldt sindsdien: wie Israël niet steunt riskeert zijn carrière. Een goed voorbeeld is de Britse Jeremy Corbyn, die slechts een evenwichtige visie voorstond op de verstandhouding tussen de Palestijnen en Israëli’s. Hij werd vervolgens compleet gecanceld en weggezet als antisemiet. Voor Trump is dit een harde les. Een openlijke breuk met Israël is onmogelijk zonder zijn politieke toekomst te riskeren.

De huidige crisis in Gaza past in een langere traditie van Brits-imperiale tactieken door het gebruik van hongersnood, blokkades en repressie om bevolkingen te controleren of te verzwakken. In die zin is de Israëlische politiek geen uitzondering, maar een voortzetting van methodes die het Britse rijk al eeuwen toepast. Tijdens de periode van direct Brits bestuur over India werden er 31 grote hongersnoden geregistreerd. Voor die tijd, in 2.000 jaar geschiedenis, kende India slechts zestien grote hongersnoden, ongeveer één per eeuw. Dit contrast maakt duidelijk dat hongersnood geen natuurramp was, maar doelbewust werd ingezet als politiek wapen om bevolkingen te verzwakken.

Ook in zijn vorige regeerperiode probeerde Trump strategisch om te gaan met druk vanuit Israël. Een cruciaal moment was de beslissing om in 2020 een aanval op Iran uit te voeren na het neerhalen van een Amerikaanse drone. In de media werd benadrukt dat de actie bedoeld was “voor Israël”.Trump zei toen: “The US bombed Iran for Israel.” Voor de Israël-lobby klonk dit als een ultiem bewijs van loyaliteit, maar de werkelijkheid was genuanceerder. Trump hield de aanval beperkt, vermeed een grootschalige escalatie en koos uiteindelijk voor een diplomatieke terugtrekking in plaats van een langdurige oorlog. Voor de buitenwereld leek het alsof hij Israël tegemoetkwam, in werkelijkheid voorkwam hij dat de VS opnieuw vastliep in een onvoorspelbare oorlog in het Midden-Oosten.

De tegenstelling tussen woorden en daden is cruciaal. Voor Trump ligt de uitdaging in het vinden van een route die hem niet in een politieke zelfdestructie stort, maar hem wel in staat stelt om de Amerikaanse koers te heroriënteren. Het patroon is consistent. In de publieke arena voedt Trump de Israël-lobby met woorden, symbolen en media-optredens. Achter de schermen manoeuvreert hij echter richting onafhankelijkheid, probeert hij de greep van lobbystructuren te verzwakken en zoekt hij naar ruimte voor een eigen koers. Dit dubbele spoor is geen teken van inconsistentie of zwakte, maar van politieke overlevingskunst. Psyops zijn daarbij geen losse tactieken, maar de kern van zijn strategie.

Wat vertel ik mijn medemens?

1. Iedere Amerikaanse politicus die zich expliciet afkeert van Israël tekent zijn of haar politieke doodsvonnis. Trump bewandelt daarom de weg van psyops.
2. Hij houdt met retoriek de lobby tevreden, terwijl zijn feitelijke politieke daden in een andere richting wijzen.