Europese en Amerikaanse oorlogshaviken saboteren Trumps plannen voor Oekraïne

Donald Trump moet zien te laveren rond de gigantische oppositie tegen zijn vredesinitiatieven. Marco Rubio en Keith Kellogg zijn van zekere neoconservatieve afkomst en zij zijn voorbeelden van de sterke oppositie binnen de eigen gelederen. Ze hebben allebei een dubbele pet op – praten over vrede maar aansturen op oorlog. Zij spreken over ‘vrede’ maar benadrukken altijd dat dit alleen kan met een staakt-het-vuren voorafgaand aan onderhandelingen, alles uiteraard af te dwingen met extra sancties tegen Rusland. Hun plannen houden geen enkele rekening met Russische belangen, waardoor zo’n staakt-het-vuren er niet gaat komen. Het doel van Rubio en Kellogg is kennelijk om te komen tot nieuwe sancties – of misschien zelfs tot nieuwe wapenleveranties. Wanneer hun opzet slaagt, zal deze oorlog voorgoed de oorlog van Donald Trump zijn en is een exit niet meer mogelijk. Het is aan Trump om tot een vergelijk te komen met Rusland, rekening houdend met de neoconservatieve machinaties aan het thuisfront. Hij wil duidelijk een uitweg uit een oorlog die de VS verloren heeft, bij voorkeur zonder gezichtsverlies of serieuze binnenlandse problemen. Poetin heeft meerdere keren Trump te hulp willen komen op dit vlak, maar vooralsnog zonder resultaat. Trump heeft meerdere exit-opties voorbij laten gaan of voorbij moeten laten gaan.

Europese leiders en Zelenski volgen dezelfde strategie om de VS voor altijd in deze oorlog te houden. Zij zien allen een grote noodzaak om deze oorlog hoe dan ook voort te zetten. De EU om, als een keizerrijk in verval, haar ingestorte bestaansrecht op te vijzelen, en Zelenski om zijn huid te redden en te doen alsof hij nog enige legitimiteit bezit. Oekraïne heeft – met instemming en medewerking van EU/NAVO – in mei meer dan 2.000 droneaanvallen en enkele raketaanvallen uitgevoerd op hoofdzakelijk burgerdoelen in de Russische Federatie. Het zijn per definitie terroristische daden, die bovendien volgen op het grootschalig schenden – door Oekraïne – van de dertig dagen staakt-het-vuren voor energiefaciliteiten, de afspraak rond Orthodox Pasen en het meest recent rond 9 mei. Het kan geen verrassing zijn dat Rusland een offensief geopend heeft met een reeks van precisie-aanvallen op militaire doelen. Het Westen reageert met gespeelde verontwaardiging, alsof dit offensief niets te maken heeft met de Oekraïense terreur. Men verspreidt zelfs de aperte leugen dat Rusland burgerdoelen in steden aanvalt – propaganda, evident bedoeld om voortzetting van de oorlog te legitimeren en de VS betrokken te houden.

Trump heeft Poetin sterk veroordeeld en hem zelfs voor gek verklaard naar aanleiding van dit offensief. Velen speculeren of het niet Trump zelf is, die helemaal gek geworden is. Het lijkt er echter vooral op dat deze uitval exemplarisch is voor het dilemma waar Trump zich in bevindt. Hij liet zich ontvallen dat “deze aanvallen ongegrond zijn en dat Poetin burgers aan het doden is”. Trump weet heel goed dat het leugens zijn en dat het Russische offensief geen verrassing is. Kennelijk ziet Trump zich genoodzaakt deze onzin te herhalen om de oorlogshaviken thuis en in Europa gerust te stellen en de indruk te wekken dat hij wel degelijk luistert naar zijn critici.

Friedrich Merz heeft Duitse Taurus-raketten toegezegd zonder beperking van afstanden. Een doorzichtige poging om de VS richting meer militaire inspanning in Oekraïne te dirigeren. Allereerst heeft Merz niets om toe te zeggen, aangezien de Taurus, vanwege Amerikaanse onderdelen, alleen met toestemming van de VS gebruikt mag worden. Bovendien zijn deze raketten volledig afhankelijk van Amerikaanse militaire data. De kans dat deze ingezet zullen worden is derhalve extreem klein, maar de toon is gezet. Merz probeert de VS onder druk te zetten om de oorlogsmachine gaande te houden. Het is exemplarisch voor hoe men in Europa de oorlog denkt voort te kunnen zetten: veel misbaar over Rusland, gevolgd door de eis dat ‘we’ (lees: de VS) iets moeten doen. De eventuele inzet van de Taurus-raketten zal echter niets uitrichten, evenmin als die van de Leopard-tanks, maar het brengt wel Duitsland in direct conflict met Rusland.