Sander Boon
Joe Biden was – door zijn rol als geplaatste dementerende president – de eerste en waarschijnlijk laatste echte Deep State-pion, die door zijn aftakeling een heuse technocratische coup faciliteerde. Trump ziet in bovengenoemde schaduwstructuren de echte vijand van de Amerikaanse Constitutie en de westerse cultuur. Europa – dat na de Tweede Wereldoorlog altijd de bijwagen van de VS is geweest – is heilig gaan geloven in deze structuren. Nu de VS kiest voor het actief ondermijnen ervan, houdt de EU nog steeds krampachtig – maar stuurloos – vast aan de ideologie die ermee gepaard gaat.
Het Amerikaanse nieuwsplatform Axios lekte een vijf uur durend gesprek tussen Robert Hur en Joe Biden, waarin de cognitieve aftakeling van Biden overduidelijk naar voren komt. Hur is de voormalig speciaal aanklager die in januari 2023 werd benoemd om onderzoek te doen naar de omgang van Joe Biden met geheime documenten uit zijn tijd als vicepresident (2009-2017). In zijn rapport, gepubliceerd in februari 2024, concludeerde Hur dat strafrechtelijke aanklachten tegen Biden geen zin hadden, ondanks het door hem gevonden bewijs dat Biden opzettelijk geheime documenten had bewaard en als privépersoon had gedeeld. Hur beschreef Biden namelijk als een “welwillende, oudere man met een slecht geheugen”, die waarschijnlijk door een jury wegens ouderdom zou worden vrijgepleit. Maar het beeld dat uit de gelekte opname naar voren komt is ontluisterend. Biden was al vroeg in zijn presidentschap – en waarschijnlijk zelfs daarvoor – niet in staat om ogenschijnlijk makkelijk op te lepelen data en gebeurtenissen accuraat te reproduceren. Dat Biden vrij snel na deze onthullingen werd gediagnosticeerd met uitgezaaide kanker is op persoonlijk vlak een drama, maar mag er niet toe leiden dat dit onderwerp de doofpot in gaat. Die kans lijkt klein. Het lek laat zien dat de politieke wind in de VS is gedraaid, want Axios deed eerder – zoals het zelf onlangs toegaf – mee aan het verdoezelen van de aftakeling van Biden.
Ook CNN-journalist Jake Tapper – voorheen vertolker van de Russia-hoax en ideologisch gezien een vijand van Trump – bevuilt nu het eigen nest via zijn boek Original Sin. Hij beschrijft daarin hoe de mainstream pers en de entourage van Biden in het Witte Huis zijn fysieke en mentale achteruitgang hebben verborgen. Tapper legt zo de diepe rot in het Amerikaanse bestuurlijke systeem bloot. De rol van de president als Commander in Chief en als leider van de regering werd compleet overgenomen door een losgeslagen en niet-aansprakelijke bureaucratie. Een belangrijk instrument in handen van deze gecorrumpeerde entourage was de ‘autopen’, een elektronische stempel met de handtekening van Joe Biden. Sinds het midden van zijn termijn was Biden in steeds meer gevallen niet meer degene die persoonlijk zijn handtekening zette onder presidentiële decreten. Wie dat wel deed is onbekend, maar het gaf een schier ongelimiteerde bron van financiering aan federale agentschappen, die de tientallen miljoenen en soms zelfs miljarden aan gedecreteerde dollars uitgaven aan wetenschappelijke censuur- en propagandaprojecten op sociale media en aan de explosieve groei van ngo’s die progressief overheidsbeleid promootten, in samenwerking met Big Tech en socialemediabedrijven in binnen- en buitenland.
Deze innige vervlechting van publieke en private netwerken is niet nieuw; die kwam al in een stroomversnelling vanaf 1971, toen de Amerikaanse president Richard Nixon de verbinding tussen goud en de dollar (de Nixon-shock) ontkoppelde, wat de eurodollarmarkt vleugels gaf. De term ‘eurodollar’ verwijst niet naar de koers van de euro ten opzichte van de dollar, maar naar Amerikaanse dollars die door financiële instellingen buiten de Verenigde Staten in de vorm van dollarleningen worden gecreëerd. Deze private dollarmarkt ontstond in 1955 in Europa, in London City, het Britse financieel centrum. Vandaar de benaming eurodollar.
Aanvankelijk groeide deze markt geheel onder de radar, buiten het zicht van de Amerikaanse Federal Reserve en de Bank of England. De groeiende internationale handel zorgde ervoor dat steeds meer landen en bedrijven dollars aanhielden buiten bereik van de VS, wat de markt verder aanwakkerde. Een belangrijke katalysator was de angst van de Sovjet-Unie en andere Oostbloklanden dat hun dollarreserves in de VS vanwege politieke spanningen bevroren zouden worden. In plaats van hun dollars te stallen in Amerikaanse banken, brachten ze die naar Europese banken.
Terwijl de eurodollarmarkt financiële macht verschafte, groeide parallel hieraan een andere schaduwstructuur met politieke macht buiten de schijnwerpers. Deze Deep State is sinds 2020 door steeds meer ‘wakkeren’ ervaren. Veiligheidsadviseur van Richard Nixon, Henry Kissinger, kan als de aanjager ervan worden beschouwd, wat wordt gesymboliseerd door zijn bemoeienis met de oprichting van het World Economic Forum door Klaus Schwab. Maar de wortels gaan nog verder terug, naar de Koude Oorlog, toen instanties als de CIA en het militair-industrieel complex machtig begonnen te worden. Uit het onlangs vrijgegeven geheime rapport van Arthur Schlesinger jr. (een bekend historicus en adviseur van JFK) komt naar voren dat de CIA al in 1961 kon worden beschouwd als een ‘staat binnen een staat’, met een eigen budget.
De geheime netwerken van weleer kwamen echter bovengronds. De eurodollarmarkt infiltreerde de publieke sector en er ontstond een nauw verweven transnationaal netwerk van technocraten die zich loszongen van nationale grenzen. Hoewel de eurodollarmarkt en de Deep State op het eerste gezicht heel verschillende fenomenen lijken – het ene een financieel systeem, het andere een transnationaal technocratisch netwerk – zijn ze vanuit de lens van macht en controle bezien beide onafhankelijk en ongrijpbaar voor de traditionele openbare structuren. Het door middel van list, manipulatie en bedrog plaatsen van een dementerende politicus als Amerikaanse president was de apotheose van hun macht.
Beide schaduwstructuren versterkten elkaar, maar zijn nu tegelijkertijd in verval. De eurodollarmarkt was al op z’n retour door de kredietcrisis van 2008. Sindsdien houden centrale banken deze markt in leven met permanente ondersteuning en steeds grotere reddingsacties, om een mondiale meltdown te voorkomen. De eurodollarmarkt kraakt echter weer in z’n voegen nu de kapitaalmarktrentes verder stijgen. De grote vermogensbeheerders zijn nerveus geworden door de geopolitieke spanningen, de toenemende begrotingstekorten en de demografische ontwikkelingen in westerse landen. Het vertrouwen in langlopende staatsleningen neemt af, omdat de markt verwacht dat overheden tegen die tijd de geldpers zullen gebruiken om ze mee af te lossen. Kapitaal is op zoek naar veiligheid en belegt meer in kortlopende staatsleningen, stablecoins, goud en bitcoin. Als deze beweging zich doorzet, kan er een monetaire crisis volgen. Trump en zijn economisch team – onder leiding van minister van Financiën Scott Bessent – weten dat het voor de VS vijf voor twaalf is. Hervorming moet worden geforceerd, want anders forceert een monetaire krach ongecontroleerd de nieuwe verhoudingen in de wereld.
De eurodollarmarkt en de Deep State worden vanuit verschillende invalshoeken door zowel Trump, Poetin als Xi herkend als een gezamenlijke vijand. Dit is de reden dat er in de komende jaren geopolitieke en economische deals tussen hen kunnen worden gesloten. Niet met het huidige ideologische Europa. Waar de VS kiest voor hernieuwd elan in de private geldmarkt, door in te zetten op stablecoins, goud en bitcoin, kiest de EU nog steeds voor een opgelegde publieke CBDC. Bovendien gaat het door met financiering van Deep State-ngo’s om het eigen beleid te promoten en te legitimeren, terwijl de bevolking wordt gecensureerd en de democratie wordt uitgehold. Het laat zien dat de EU krampachtig vasthoudt aan de ideologie die door de schaduwstructuren werd gefaciliteerd.
De geopolitieke aardverschuiving sinds begin dit jaar is een echte gamechanger. Alleen wanneer de EU het licht ziet en meegaat in de door de VS ingezette transformatie van het mondiale geopolitieke en monetaire systeem, kan economische stagnatie en politieke irrelevantie worden afgewend. Zo niet, dan fragmenteert het Oude Continent en zakt het weg in interne strijd en armoede.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
