Aids, Covid en andere misdaden

Aids werd gepresenteerd als een dodelijke seksueel overdraagbare ziekte, die het gevolg was van een virusinfectie, in dit geval het hiv-virus. Op zichzelf was aids eigenlijk geen ziekte, maar een syndroom dat het immuunsysteem uitschakelde, waardoor het lichaam van de patiënt extreem vatbaar werd voor andere aandoeningen, waartegen dus geen verweer meer bestond. De aidspatiënten die in de jaren tachtig in groten getale overleden, stierven uiteindelijk dus niet aan aids, maar bijvoorbeeld aan een longontsteking. Wel werd het overlijden toegeschreven aan aids wanneer de patiënt in kwestie positief getest was op hiv, en dat kennen we van Covid, toen iedere ziekenhuispatiënt de PCR-test moest ondergaan. Viel die test positief uit en de patiënt overleed, waar dan ook aan, dan werd het opgetekend als coronasterfgeval.

Al tegen het eind van de jaren tachtig kwamen er geluiden vanuit de wetenschap en ook vanuit andere richtingen dat hiv en aids geen natuurlijke verschijnselen zouden zijn. Nobelprijswinnaar Wangari Maathai was een van de eersten die stelden dat hiv uit een laboratorium afkomstig zou zijn. De Duitse viroloog dr. Stefan Lanka gaf (evenals Nobelprijswinnaar Kary Mullis) aan dat er geen enkel bewijs was voor het bestaan van het hiv-virus. Hij werd aangeklaagd vanwege zijn uitlatingen, maar verschillende rechtbanken moesten hem in het gelijk stellen: geen enkele wetenschapper heeft ooit een hiv-virus kunnen laten zien, en er is ook nog nooit DNA geïsoleerd van het virus. Zowel de vermeende oorsprong als het bestaan van het virus is gebaseerd op aannames. Ook hier zien we weer overeenkomsten met Covid.

Aids leidde met name in homokringen tot grote paniek, want daar was de uitbraak begonnen. In Amerika werd een hiv-test ontwikkeld die – op basis van een vragenlijst over de levensstijl en een bloedtest – kon ‘vaststellen’ of iemand besmet was. De homoscene in de VS bestond op dat moment uit een redelijk hechte groep, met een losbandige levensstijl. Decadentie vierde hoogtij en er werd coke gesnoven per ons, in plaats van per gram. Al snel bleek er een relatie te bestaan tussen het krijgen van aids en cocaïnegebruik, en zo ontstond het vermoeden dat aids het gevolg was van een vergiftiging met stoffen die het immuunsysteem vernietigen (zoals stoffen in chemotherapie bij kanker) en die, via de specifieke distributiekanalen waarvan deze subcultuur gebruikmaakte, hun weg vonden naar de doelgroep.

De enkele homo’s uit de scene die niet snoven, kregen geen aids. Hoewel zij geen symptomen vertoonden, werden ze in veel gevallen wel gediagnostiseerd als ‘hiv-positief’ – op basis van de test. Viel de uitslag positief uit, dan werd de niet-zieke patiënt aan de aidsremmers gezet. Vervolgens werd hij, ‘ondanks’ de aidsremmers, alsnog ziek. Die aidsremmers bevatten vermoedelijk hetzelfde gif als wat er in de coke zat, maar nu verdund. Waar de eerste slachtoffers dusdanig vergiftigd waren dat ze na enkele maanden stierven, leefden de positief getesten nu langer, ‘dankzij’ de aidsremmers. Geleidelijk werd de giftigheid van de aidsremmers teruggeschroefd, en leefden de met hiv geïndiceerde slachtoffers dus langer. Dit werd gebracht als een triomf van de farma-industrie.

Net als bij Covid werd er dus een asymptomatische diagnose gesteld op basis van een test. Angst werd gebruikt om de doelgroep bereid te maken zich te laten testen, hetgeen de gewenste paniek verder deed toenemen. Vervolgens werd een remedie aangeboden. Bij aids in de vorm van giftige aidsremmers, bij Covid als gezondheidsvernietigend ‘vaccin’. In beide gevallen is het de medicatie die de werkelijke schade heeft aangericht, en in beide gevallen was die medicatie volledig overbodig, anders dan voor het binnenhalen van miljardenwinsten. De strategie is duidelijk: laat mensen geloven dat ze ziek worden en bied ze vervolgens middelen aan waarvan ze daadwerkelijk ziek worden, en schrijf dat vervolgens toe aan de ziekte, in plaats van aan de middelen. De meeste mensen zullen niet opmerken dat het niet de aandoening is, maar het ‘genees’middel dat hun problemen veroorzaakt, omdat hen verteld wordt dat ze zonder dat middel nog zieker zouden zijn, en ze dat geloven.

Op het eerste gezicht lijkt er echter ook een verschil te bestaan tussen de aids- en de Covid-misdaad. Bij aids ging het over een langdurig verdienmodel, terwijl het bij Covid een eenmalige actie geweest lijkt te zijn. Hoewel veel patiënten dusdanig geteisterd werden door de verschrikkelijke ‘bijwerkingen’ van de aidsremmers dat ze ervoor kozen om ermee te stoppen (en desnoods te overlijden), waarna ze vervolgens volledig opknapten, gaan nog steeds veel mensen gebukt onder de verschrikkingen van die aidsremmers. Er zijn decennialang miljarden mee verdiend. Nu de verzonnen Covid-pandemie voorbij verklaard is, stopt de vraag vaar Covid-injecties, en daarmee lijkt een einde te komen aan het verdienmodel. Iets dat nogal atypisch is voor de marketingstrategie van de farma-dealers, die in de regel juist mikken op zo langdurig mogelijke afhankelijkheid van hun producten en daarmee op een doorlopend verdienmodel, precies zoals heroïnedealers dat doen. Te verwachten is daarom dat de laatste kaart nog niet is uitgespeeld.

Een mogelijkheid om van de eenmalige megabuit een permanente winstmachine te maken heb ik in september 2023 in Gezond Verstand beschreven. Ik schreef toen dat de criminelen de campagne in hun voordeel zouden kunnen omkeren. Omdat in dit geval niet een betrekkelijk kleine groep, maar de hele wereldbevolking het doelwit vormde, zal bijna iedereen direct of indirect gaan opmerken wat een enorme schade die injecties teweeggebracht hebben, zeker wanneer ook de langetermijnproblemen steeds duidelijker gaan worden. Omdat dit uiteindelijk onvermijdelijk is, en het onderdrukken van dit besef niet eindeloos kan worden volgehouden, zou ervoor gekozen kunnen worden om deze misdaad juist te openbaren, en bij voorkeur nog groter te maken dan hij in werkelijkheid was. Dat zou bijvoorbeeld kunnen door te roepen dat twee derde van de wereldbevolking slachtoffer is van deze misdaad, die het immuunsysteem van zes miljard mensen definitief heeft vernietigd. Als deze strategie werkelijkheid wordt, zal de misdaad worden toegeschreven aan de rücksichtslose hebzucht van enkele topmensen uit de industrie, die willens en wetens het leven van miljarden mensen op het spel hebben gezet, uitsluitend gedreven door winstbejag. Bekende lieden als bijvoorbeeld Anthony Fauci – die zowel tijdens de aidscampagne als de Covid-campagne een prominente en bedenkelijke rol speelde (zoals uitgebreid gedocumenteerd in Robert Kennedy’s boek De Gevaarlijkste Dokter op Aarde) – zullen als kwade genius worden aangewezen. Zij zullen dan geofferd worden, met de bedoeling dat het publiek gelooft dat de farma-wereld daarna gezuiverd is van de corrupte elementen, en dat er nu keihard gewerkt wordt aan het ontwikkelen van nieuwe middelen (precies zoals bij aids) om de slachtoffers te redden. ‘Helaas’ zullen al die miljarden mensen voor de rest van hun leven afhankelijk zijn van die medicatie (ook zoals bij aids het geval was). Verdienmodel geregeld.

Daarnaast biedt dit toegang tot het lichaam en de gezondheid van al die mensen, waardoor het op termijn ook handig kan zijn bij het verwezenlijken van die andere ambitie: het decimeren van de mensheid. Vervolgens kan er (net als bij aids) geroepen worden dat er zonder dit medicijn nog veel meer mensen overleden zouden zijn.

Het hele patroon vertoont onmiskenbare overeenkomsten. Zowel bij aids als bij Covid was angst de grote motor achter de marketingcampagne. Er zijn ook enkele verschillen, zoals bijvoorbeeld de aanzet tot de angst. Bij aids lijkt het erop dat die angst geïnitieerd werd door het daadwerkelijk ziek maken van een kleine groep mensen, door ze (bijvoorbeeld via het drugscircuit) te vergiftigen. Een ‘valse vlag’ dus, waarbij een daadwerkelijke misdaad wordt ingezet, die vervolgens wordt toegeschreven aan iets anders (in dit geval aan de ‘liederlijke levensstijl’ van homo’s) met de bedoeling daarna een nog grotere misdaad te kunnen plegen. Omdat de Covid-campagne tegen de hele wereldbevolking was gericht, kon er geen groep worden aangewezen van wie het ‘eigen schuld dikke bult’ zou zijn, en daarom was voor het aanwakkeren van de benodigde angst een kolossale mediastrategie bedacht. Het verschil zit hem dus in de initiatie en de omvang, maar het verdere patroon volgt vrijwel dezelfde weg. Dat is niet verwonderlijk, want het dient hetzelfde doel: ongelimiteerde en permanente winsten voor de farma-maffia.

Net als bij aids is het deze industrie die medische problemen creëert via het toedienen van schadelijke stoffen, om vervolgens een remedie aan te bieden die uit dezelfde laboratoria komt en die mensen levenslang afhankelijk maakt, wat tot een permanent verdienmodel leidt. Zakelijk gezien uiterst efficiënt, maar volledig ontdaan van enig moreel kompas. Om die reden moet dit alles, onafhankelijk van welke wetgeving dan ook, als ultiem misdadig worden beschouwd.