Jeroen Dijsselbloem (PvdA), de middelmaat die zint op WEF-heerschappij

Griekenland
Via de media heeft Dijsselbloem een zonnig beeld van zichzelf neergezet. Het kwam erop neer dat hij was gekozen tot voorzitter van de Eurogroep van negentien ministers van Financiën in de EU. Hij moest het probleem met Griekenland oplossen. De EU was zo onverstandig geweest Griekenland op te nemen in de kring van landen waar de euro mocht worden gebruikt. Normaal gesproken had Griekenland aan allerlei eisen van goed bestuur moeten voldoen. Daarmee werd echter de hand gelicht. Met de euro raakte Griekenland in de penarie. De euro bleek veel te duur, het land ging ver boven zijn stand leven. De Griekse staat verstrikte zich in schulden, nog aangewakkerd door de massale belastingontduiking door de bevolking. Dijsselbloem ging te rade bij Schäuble, de Duitse minister van Financiën. Van deze grote broer kreeg hij te horen dat de Grieken hard moesten worden aangepakt. Van zijn eigen onbelangrijkheid toonde Dijsselbloem zich niet op de hoogte, hij was slechts een schaakstuk. In het Europese spel kon hij elk moment worden weggestuurd. Hij was onderworpen aan de wil van Merkel (Duitsland) en Lagarde (Euro-bank).

Dijsselbloem negeerde de welgemeende adviezen om het rustig aan te doen, hij moest de zaken niet op de spits drijven. Hij moest, aldus zijn adviseurs, proberen de schulden deels kwijt te schelden. Het vinden van een formule zou vragen om behendigheid. Maar Dijsselbloem weigerde partiële kwijtschelding. Hij wilde de Grieken een lesje leren. Zelfs grote broer Schäuble schrok van zoveel halsstarrigheid, die door Dijsselbloem – opgeleid als landbouweconoom – naar buiten toe werd verkocht als blijk van zijn flinkheid. Zo ontstond het beeld van dappere strijder tegen een dwarsig ‘knoflookland’.

Zijn tegenspeler met wie hij vanaf de eerste dag op ramkoers lag, was Yanis Varoufakis, een professor in geavanceerde economische ‘speltheorie’. Yanis Varoufakis, prominent lid van een radicaal-linkse partij, liet weldra weten dat hij weinig respect kon opbrengen voor Dijsselbloem, volgens hem een ‘intellectuele lichtgewicht die onbetrouwbaar is’. Hij noemde de besprekingen met Dijsselbloem ‘niets anders dan tijdverspilling’. Elk overleg met Dijsselbloem leek overbodig, omdat deze alles afstemde met Schäuble in Berlijn. Hierover schreef Varoufakis zijn boek Adults in the Room. Vijftienmaal hebben Dijsselbloem en Varoufakis elkaar gesproken. Vanaf de eerste keer waren het hanengevechten. Eenmaal dreigde dit te ontaarden in een fysieke vechtpartij tussen de twee kemphanen. Varoufakis verafschuwde de manier waarop hij door Dijsselbloem in naam van ‘Europe’s Deep Establishment’ in de hoek werd gezet. Na vijf maanden verdween Varoufakis van het toneel. De Griekse staat koos voor de snoeiharde en impopulaire maatregelen die Varoufakis had willen tegenhouden. In 2018 was het ergste leed voorbij en slaagde de Griekse overheid erin op eigen kracht geld te lenen op de internationale geldmarkt. Het was Griekenland gelukt de euro te behouden. Belangrijker nog, het land was niet uit de EU verwijderd. De Griekse bevolking heeft zwaar moeten lijden om de economie te herstellen. Gelukkig schrijft Varoufakis nog steeds lezenswaardige artikelen. Anders dan Dijsselbloem is hij een blijmoedig mens.