Monique Spangenberg
Agenda 2030 met zijn zeventien SDG’s is het voorgeschreven beleid, en de opinie van de bevolking moet hieraan worden aangepast. De PsyOp-maffia doet zijn best om het volk te laten geloven dat men zich uit eigen beweging achter de prachtige klinkende doelen heeft geschaard. Gewenst gedrag wordt beloond met subsidies uit Europese Unie-potjes vol met geld.
Ondertussen moeten alternatieve informatiestromen worden tegengehouden, genegeerd of verdacht gemaakt. Voor de opkomst van het internet waren er altijd al kleine groeperingen die begrepen welke vormen de corruptie van machthebbers had aangenomen, maar die werden niet geloofd en konden hun informatie ook niet gemakkelijk verspreiden.
Toen steeds meer mensen de betrouwbaarheid van het nieuws gingen betwijfelen, werden zij ook mondiger. Gewone burgers kunnen bij twijfelachtige berichten over een bepaald gebied of toestand in een stad ter plekke gaan kijken en het met hun telefoons registreren. Als ‘burger-journalist’ kunnen zij hun verslag via socialmediaplatforms snel verspreiden. Hier moest een stokje voor worden gestoken.
Volgens meerdere bronnen heeft de Deep State al onder Obama een soort openlijke internetcensuur in het Westen overwogen. Die plannen zijn niet uitgevoerd, omdat men bang was voor rellen en opstand. In plaats daarvan kozen de machtige technocraten uit Silicon Valley voor allerlei geniepige vormen van internetcensuur, die meestal onzichtbaar bleven voor de doorsneegebruiker.
Binnen de social media was al een schijngevecht ‘tegen haat’ begonnen, zoals het hatespeech-beleid van Twitter van december 2017. Op basis hiervan konden ongewenste berichten zonder verdere duidelijke uitleg worden verwijderd. In april 2019 werd door het Europees Parlement artikel 13 aangenomen, dat verregaande censuur mogelijk maakt. De volgende oudere voorbeelden van internetcensuur zijn meestal niet direct zichtbaar, maar voor de betrokkenen wel goed merkbaar.
Stealth banning of ghost banning en shadow banning
Gewone verbanning is het weren van een doorgaans irritante bezoeker of gebruiker die aanstootgevende berichten schrijft binnen een bepaalde internetgroep. Je gooit zo iemand dan eruit. Maar aangezien die persoon zich dan gewoon onder een andere naam weer opnieuw kan aanmelden, raakte al lang geleden schadow banning in gebruik. Daarbij wordt wat iemand schrijft en online plaatst onzichtbaar, of onvindbaar voor derden. Men weet dus zelf niets af van deze verholen censuur en zal daar via anderen achter moeten komen.
Banning (iemand verbannen) was dus oorspronkelijk bedoeld om van mensen af te komen die bezig waren de boel in een onlineomgeving te verzieken, maar het is inmiddels in de vorm van shadow banning een machtig wapen in de informatieoorlog gebleken. Het is een manier om te zorgen dat ongewenste informatie niet al te populair kan worden. Wanneer het aantal volgers of het aantal keren dat iets wordt bekeken een bepaalde vastgestelde grens overschrijdt, zal die bepaalde site, blog of dat bepaalde bericht bij algemene zoekopdrachten niet meer zichtbaar worden. Vooral tijdens de online informatie-oorlog rond het vaccin en de coronamaatregelen is dit veel mensen die eerlijk verslag deden van hun eigen ervaringen en expertise, overkomen.
In 2007 begon YouTube met de vele advertenties, en konden mensen opeens met hun video’s over alles wat je maar kunt bedenken geld gaan verdienen. Later bedachten adverteerders dat zij niet wilden dat hun reclame zomaar aan een willekeurige video gekoppeld kon worden.
Dat was tenminste het officiële verhaal; adverteerders wilden hun doelgroepen zelf kunnen uitzoeken.
In 2017 resulteerde dit in een heftige strijd rond online advertenties. YouTube schreef toen algoritmes om alle video’s op inhoud te beoordelen, en te voorzien van een code. Dit noemde men targeted advertising, reclame gericht op specifieke doelgroepen. Toen het systeem werd ingevoerd, bleek dat YouTubers die voorheen een dik belegde boterham verdienden, opeens veel minder kregen of zelfs hun advertentie-inkomsten helemaal kwijtraakten.
Door het nieuwe coderingssysteem werden kleinere kanalen geweerd en bleven deze onzichtbaar. Het mag duidelijk zijn dat YouTube hiermee een systeem in het leven heeft geroepen dat voor kwalijke doeleinden kan worden gebruikt. Door video’s te voorzien van codes die adverteerders niet wilden, konden ongewenste stemmen worden verstopt in duistere achterafsteegjes op het internet.
In een informatie-oorlog doet men er alles aan om betrouwbaar over te komen. Men kan openlijk reclame maken, of zichzelf als adverteerder voorstellen, maar bij shilling doe je dat expres niet. Je laat iemand die niets met jouw bedrijf, persoon of politieke overtuiging te maken lijkt te hebben, promoten wat jij wilt. Je betaalt de adverteerder zonder dat die connectie voor het publiek zichtbaar is. Dit gebeurt in de politiek door influencers en mensen die worden betaald per socialmediapost of per commentaar, zowel in China als in het Westen.
Zoekopdrachten-censuur kan worden toegepast door middel van algoritmes: de instructies die bepalen welke resultaten een zoekopdracht oplevert. Geknoei van Google met de algoritmes, waardoor de eerste pagina’s zwaar gemanipuleerde resultaten opleveren, is al een oude bekende.
Een voorbeeld is de olieramp in 2010 met de Deepwater Horizon in de Golf van Mexico. British Petroleum (BP) liet zijn eigen pr-afdeling websites maken die anti-BP leken, om op verschillende manieren van deze gebeurtenis verslag te kunnen doen. Google verkocht zoekwoorden aan BP (Gulf of Mexico, BP Oil Spill, Deepwater Horizon) en dit ging om grote bedragen, waardoor de eerste twee pagina’s resultaten opleverden die BP zelf onder controle had.
Nergens mochten foto’s worden gemaakt of gepubliceerd van stranden en kustlijnen in Florida en Louisiana waar bergen aangespoelde met olie besmeurde dode vissen, garnalen en dolfijnen door militairen moesten worden verwijderd. De enige foto die in het massabewustzijn mocht worden opgeslagen was die van Reuters: een eenzame pelikaan, onder de olie, op een leeg strand met wat olieplassen op de achtergrond. Slimme pr, want de pelikaan is de nationale vogel van Louisiana.
Nieuwe vormen van censuur
Definities in online woordenboeken worden herschreven door aanhangers van Agenda 2030. Volgens de woke beweging is het oude papieren woordenboek dat nog in de kast staat bevooroordeeld, en niet gericht op onze duurzame toekomst. Het woord ‘cisgender’ zal er bijvoorbeeld niet in staan. Een cis is iemand die zich identificeert met het geslacht – man of vrouw – dat bij de geboorte op basis van de geslachtsdelen werd vastgesteld. Oudere woordenboeken kunnen het woord ‘complot’ of ‘samenzwering’ nog een neutrale of objectieve betekenis geven, zonder er een morele dimensie bij te betrekken. Het kan gaan om geheime afspraken, of plannen om een dictator of tiran omver te werpen. Definities die nu in online woordenboeken te vinden zijn, geven alleen maar een negatieve betekenis aan het woord complot. Het gaat dan alleen nog om illegale activiteiten die in verband worden gebracht met ‘verraad’. Jongere generaties zullen niet meer weten wat er in de woordenboeken uit opa’s boekenkast geschreven staat.
Het bouwen van online ‘digital silos’, zou de meest recente en meest ontzagwekkende censuurstrategie zijn. Hier zijn AI en gecompliceerde algoritmes bij betrokken. Het surfgedrag van elk IP-adres is immers bekend en op basis daarvan kunnen internetgebruikers worden ingedeeld in van elkaar gescheiden groepen. Dit maakt het mogelijk om elke internetgebruiker een code te geven.
Men kan dan binnen het eigen afgesloten netwerk zeggen wat men wil en de illusie van vrije meningsuiting beleven, maar die berichten zullen in cyberspace buiten de eigen algoritme-omgeving onvindbaar en onbereikbaar blijven. De algoritmes die op eigen internetgebruik zijn aangepast, zullen suggesties aanbieden uit de gemeenschap van gelijkgestemden, uit de overeenkomstige digitale omgeving. Op die manier zal men denken dat het met de internetcensuur wel meevalt, maar voor internetgebruikers buiten de eigen besloten kring zal deze informatie onvindbaar zijn.
De stem van integere verslaggeving wordt op deze wijze niet verstomd, maar geïsoleerd. De technocraten zullen discussies over vrijheid van meningsuiting toestaan en zelfs aanmoedigen, want ze weten dat er in de toekomst onder het online bestuur van AI geen vrijheid van bereik meer zal zijn. Freedom of speech zonder freedom of reach.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
