Albert van de Ven
In februari 2024 verscheen in de New Scientist een publicatie over een verschijnsel dat ‘Fermi Resonantie’ genoemd wordt, dat een verklaring geeft waarom CO₂ méér warmte kan absorberen dan gedacht en om die reden een belangrijk broeikasgas is, dat schuldig is aan het opwarmen van de atmosfeer. Hoe een en ander precies in zijn werk gaat, lijkt ook voor de opstellers van dit rapport nog niet geheel duidelijk. Kuipers Munneke concludeert op basis ervan wel alvast dat door het verbranden van fossiele brandstoffen het natuurlijke evenwicht in de ‘koolstofcyclus’ verstoord is geraakt, met de huidige opwarming als resultaat. Hij schrijft hiermee de klimaatverandering volledig op het conto van menselijke activiteiten.
Het strookt echter niet met wat in de praktijk wordt waargenomen; veel resultaten uit klimaat-gerelateerde onderzoeken geven aan dat de CO₂-toename in de atmosfeer een reactie is op de stijging van de temperatuur. Het is dus niet de CO₂ die opwarming veroorzaakt, maar het is de opwarming die het gehalte aan CO₂ doet stijgen. De oceanen vormen veruit de grootste buffer voor het aardse CO₂ (98%), waarbij nog opgemerkt moet worden dat warm zeewater minder CO₂ kan opnemen dan koud.
Klimaat-alarmisme in kleur
Naast de steeds roder kleurende weerkaarten in de zomer is de ‘klimaatstreepjescode’ sinds enige tijd populair, om daarmee de angst voor aangename zomerse temperaturen aan te jagen, waarin donkerblauw staat voor koud en donkerrood voor heet. Niet geheel onverwacht kleuren de streepjes van zo’n 170 jaar geleden verschillende tinten blauw, maar vanaf ongeveer 1970 komen geel en rood prominent in beeld, met in de afgelopen jaren vooral donkerrood. In klimaat-realistische kringen wordt hierover gezegd: “Dit is geen klimaatwetenschap, maar visuele angstpropaganda voor leunstoelklimatologen – ook bekend als klimaatalarmisten.”
Een van de oorzaken van de stijgende temperatuur sinds de helft van de negentiende eeuw (naast de Kleine IJstijd, waaruit we nog opklimmen) zijn de correcties die gedurende de afgelopen twintig jaar zijn toegepast op de temperatuurmetingen van vóór 1950, dit wordt in kritische hoek ook wel ‘cooling the past’ genoemd. In Nederland heeft het KNMI in 2016 correcties ingevoerd, waarbij de zomers in de periode vóór 1950 als een stuk koeler werden genoteerd en het aantal tropische en zomerse dagen aanzienlijk afnam. Door het naar beneden afstellen van die metingen zijn veel warme periodes tussen 1880 en 1950 volledig weggevallen. Van de 27 hittegolven bleven er na de harmonisatie nog maar 7 over. Het moge duidelijk zijn dat de kleurschakering van de klimaatstreepjescode er tussen 1950 en nu ook heel anders heeft uitgezien, met flink wat minder rood.
Ongemakkelijke feiten
Dat de temperatuur de in afgelopen decennia is gestegen behoeft geen discussie, maar dit is eenvoudig te verklaren met de al genoemde laatste (kleine) ijstijd die slechts enkele eeuwen geleden plaatsvond, met vanaf die periode hoger wordende temperaturen. Dit is een proces dat in de langdurige klimaatgeschiedenis als niet meer dan normaal wordt beschouwd, vooral wanneer de tijdspanne waarover gekeken wordt, verlengd wordt tot honderdduizenden jaren, of zelfs langer. Zelfs in de relatief recente klimaatgeschiedenis vanaf het begin van de jaartelling zijn al grote temperatuurschommelingen voorgekomen: de Romeinse Warme Periode (0 tot 200), de Middeleeuwse Warme Periode (rond 1200), die beide hogere temperaturen lieten zien dan de huidige, en de koudere periode van de Kleine IJstijd (1550 tot 1750). Wanneer we nog verder in de geschiedenis terugkijken blijkt dat wanneer de streepjescode hierop wordt toegepast, we nu diep in het donkerblauw zitten. De huidige temperaturen toch als uitzonderlijk hoog verklaren kan alleen onderbouwd worden door deze belangrijke periodes te verzwijgen. En dat is precies wat het IPCC – de drijvende kracht achter de klimaatgekte, gesticht om de aanname dat de mens als voortbrenger van CO₂ schuldig is aan opwarming de wereld in te helpen – doet in haar laatste rapport.
Uit deze terugblikken in de klimaatgeschiedenis komt niet alleen naar voren dat de CO₂-toename het gevólg is van hogere temperaturen, maar ook dat de zon de motor is achter deze temperatuurvariaties. Dit wordt in het gangbare narratief maar in beperkte mate erkend. Zij die in de voorgeschreven werkelijkheid vertoeven, blijven vasthouden aan CO₂ als de belangrijkste veroorzaker van de temperatuurschommelingen. Er bestaat bij beide groepen geen enkele twijfel aan het feit dat de zon de belangrijkste warmtebron is voor onze planeet, maar in welke mate dat invloed heeft op veranderingen in het aardse klimaat – daarover verschilt men van mening. Eerdere artikelen in Gezond Verstand hebben al aandacht besteed aan de wisselende zonneactiviteit, kenbaar aan de variaties in het aantal zonnevlekken, en de opvallende synchroniciteit hiervan met klimatologische omstandigheden als ijstijden en warme periodes. Naast de variaties van de zon zelf, spelen ook allerlei afwijkingen in de omloop van de aarde om de zon een rol, waar ook de posities van de andere planeten in ons zonnestelsel invloed op hebben. Deze verschijnselen zorgen voor een wisselende warmteafgifte van de zon aan de aarde, die grote invloed heeft op de uiterst complexe klimaat-machine.
Vergroening van de aarde
Dat de hoeveelheid CO₂ in de atmosfeer toeneemt is onmiskenbaar en dat zou de milieulobby moeten verheugen, omdat deze CO₂-stijging ervoor heeft gezorgd dat de aarde veel groener is geworden. Satellietmetingen van NASA geven aan dat er in de afgelopen 35 jaar een grote vergroening op het aardoppervlak heeft plaatsgevonden. Men spreekt zelfs van een toename aan vegetatie die gelijkstaat aan tweemaal de oppervlakte van de Verenigde Staten. Al eerder is in dit blad opgemerkt dat de glastuinbouw dankbaar gebruik maakt van dit effect door extra CO₂ in de kassen te blazen. De toename van bomen en planten zorgt er overigens voor dat een deel van de extra CO₂ via fotosynthese weer wordt opgenomen, wat een dempend effect heeft op de toename van dit onmisbare gas.
Er zijn inmiddels talloze wetenschappelijke publicaties waarin wordt bewezen en uitgelegd dat de CO₂ die door menselijke activiteiten extra aan de atmosfeer wordt toegevoegd weinig tot niets met het veranderende klimaat te maken heeft. Van de totale in- en uitstroom van CO₂ in de atmosfeer is minder dan 5% afkomstig van de mens, wat de CO₂-toename niet kan verklaren. Als een veel aannemelijkere verklaring voor het stijgende CO₂-gehalte wordt de opwarming van oceanen en aardoppervlak gezien, waarin de zon de hoofdrol speelt. Niet alleen zeewater, maar ook het aardoppervlak gaat meer CO₂ vrijgeven bij opwarming, onder meer door een snellere afbraak van organisch materiaal.
Doelredeneringen waarbij de uitkomst vastligt
De pogingen om menselijke activiteiten de schuld te geven van klimaatverandering worden door de kritisch geïnteresseerden in deze tak van wetenschap ‘doelredeneringen’ genoemd, wat een belangrijk kenmerk is van pseudowetenschap; de conclusies zijn al geformuleerd vóórdat alle benodigde wetenschappelijke processen, waarbij theorie en praktijk op elkaar moeten aansluiten, met succes zijn afgerond. Heel belangrijk in dit frauduleuze proces is het weglaten van essentiële feiten, zoals boven omschreven, die schadelijk zijn voor de eindconclusie. Dat fenomeen is zeer prominent aanwezig in de hoek van de heersende ‘klimaatwetenschap’ die de basis vormt voor de huidige klimaathysterie.
Telkens wanneer er weer een ‘bewijs’ voor de door mensen veroorzaakte klimaatverandering wordt weerlegd, nemen de klimaatalarmisten opnieuw een duik in de trukendoos om te zien of er nog iets uit op te vissen valt. Dat sommigen, zoals de weerman van de NOS, inmiddels hun toevlucht hebben gezocht in kwantum-fysische processen om aan te tonen dat het verbranden van fossiele brandstoffen tot klimaatrampen leidt, duidt er misschien op dat de bodem van de trukendoos in zicht is.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
