Karel van Wolferen
Achteraf bekeken lijkt het bijzonder hoe relatief makkelijk de overheden dit alles hun bevolkingen door de strot konden duwen. Bijzonder genoeg om te gaan denken aan een soort glijmiddel. Of aan een verstandelijke verlamming binnen de klasse van hogeropgeleiden, van specialisten op allerhande gebied, en van intellectuelen in het algemeen die normaliter lezers en luisteraars van reguliere media voorzagen van stof tot kritisch nadenken.
Dat glijmiddel dat de introductie van de grootste onzin heeft vergemakkelijkt en tegelijkertijd zorgde voor geestelijke en intellectuele verlamming, is inderdaad iets concreets waarover we verslag kunnen doen. Het heet postmodernisme. Dat was een modieuze beweging die initieel de met ideeën spelende klasse van Franse intellectuelen bezighield alvorens de oversteek te maken naar universiteitscampussen in de Verenigde Staten. Terwijl de Franse intellectuelen zo’n tijdelijke mode doorgaans achter zich laten, wordt het bij aankomst in een Amerikaanse omgeving altijd een stuk serieuzer genomen dan het verdient.
Het postmodernisme
Postmodernisme is een grabbelton van noties en uitgewerkte academische theorieën die een reactie vormen op het moderne westerse denken. Veel ervan kan worden omschreven als een ontkenning van wat sinds de Verlichting van de achttiende eeuw als vanzelfsprekend werd geacht wat betreft wetenschap en maatschappelijk denken. Het was vanzelfsprekend dat een objectieve realiteit bestond die in haar aard onafhankelijk is van mensen en hun samenlevingen, dus niet iets dat door mensen is gemaakt. Die objectieve realiteit is een naïeve denkfout, zeggen beoefenaren van het postmodernisme. Wat objectief lijkt is in werkelijkheid door ons geconstrueerd, het is een voortbrengsel van wetenschappelijke praktijk en van taal.
Geen wonder dus dat het in de Verenigde Staten kon binnensluipen in dat terrein van het academische leven dat zich bezighield met de Engelse taal en literatuur. Studenten die als kinderen en tieners al lezend opgroeiden, en van literatuur gingen houden, werden er gek van als ze op gerenommeerde universiteiten Engels als studierichting kozen. Dat heb ik met eigen ogen bij een vriendin gezien. De Franse literaire theoreticus Jacques Derrida was daar schuldig aan als toonaangevend beoefenaar van ‘deconstructie’, een van die postmoderne bezigheden.
In het moderne denken, dus vóór het postmodernisme, kon de uitleg van wetenschappers en historici objectief gezien waar of onwaar zijn. Toen kwam de postmoderne ontkenning van die tweedeling. Dat leidt soms tot een uiterste met de boodschap dat waarheid eenvoudigweg niet kan bestaan.
Het krankzinnigenasiel
Het postmoderne denken ging in de VS naast Engelse literatuur, heel veel andere gebieden beïnvloeden zodat het, over die gebieden uitgestreken en in sterk verdunde vorm gepopulariseerd, het algemene intellectuele leven kon gaan corrumperen. De rede en de natuur en eventueel religieus denken werden weggevaagd. Deze werden vervangen door het individu dat mag beslissen over wat de feiten zijn. We mogen ze zelf kiezen.
Met de verspreiding van zulke noties konden we intussen constateren dat de verwijdering van zekerheden – waarbij het verlangen naar absolute zekerheid over dingen en sociale omgang niet verdwijnt – het gebruik van gezond verstand dramatisch beïnvloedt. Het is niet moeilijk te zien hoe je met arbitraire persoonlijke maatstaven allerlei vastigheid kwijtraakt waarop je vroeger kon rekenen. Daarbij kan met postmodern denken plus omstandigheden van maatschappelijke opschudding, angst en crisis veel extremisme loskomen.
Met het postmoderne denken werd nog iets anders binnengesmokkeld. Een schuldgevoel. Veel beoefenaren dachten te moeten concluderen dat het streven naar objectieve wetenschappelijke kennis, en zelfs logica, op zichzelf al slecht en vooral onderdrukkend is, omdat het, vooral in de twintigste eeuw door slechte mensen is gebruikt. Allerlei vormen van slachtofferschap zijn hierbij aan bod gekomen.
In het moderne denken sinds de Verlichting bestaat er zoiets als de menselijke natuur: kwaliteiten en disposities die in alle variaties van mensen bij de geboorte aanwezig zijn. In het postmodernistische gedachtenkader kan dat niet waar zijn want alle aspecten van de menselijke psychologie en biologie zijn tot in alle details sociaal bepaald. We zijn niets anders dan het product van de ons omringende samenleving. In het krankzinnigenasiel dat hiermee is ontstaan, waarin het individu, zoals we gezien hebben, mag bepalen wat de feiten zijn, mogen wij zelfs zelf bepalen of wij man of vrouw zijn. Een medewerker van ons blad moest kortgeleden bij de intake-registratie van de huisarts invullen of hij als man of als vrouw is geboren.
Tragiek van genderbedrog en farmamisdaad
Het ondersteboven keren van de maatschappij dat dankzij postmoderne denkwijzen gladder is verlopen dan onder normale omstandigheden mogelijk zou zijn geweest, heeft gezorgd – u bent waarschijnlijk zelf al bij deze gevolgtrekking gearriveerd – voor de corrumpering van allerhande instellingen.
In dit nummer staan drie artikelen over een tragisch en misdadig voorbeeld daarvan. Tegelijkertijd is dit een verdienmodel voor de farmamacht die zich tevens de afgelopen drie jaar ongestraft schuldig heeft gemaakt aan het toebrengen van groot letsel en – we moeten het blijven zeggen – massamoord.
- Het artikel gaat hieronder verder -
Het cartoonboek bevat een bonte verzameling van de beste, scherpste, mooiste en meest treffende cartoons uit Gezond Verstand.
Je maakt kennis met de cartoonisten, die je vervolgens meenemen in het creatieproces en stap voor stap laten zien hoe de cartoons tot stand komen. Waar komen de ideeën en inspiratie vandaan? Welke materialen gebruiken ze en wat vinden ze het mooiste en moeilijkste aan hun vak?
Normaal €42,50 voor abonnees €39,50
Het postmoderne denken heeft meegeholpen aan de totstandkoming van een plotselinge vermenigvuldiging van zogenaamde genderdysforie. Dit is een aandoening waarbij kinderen het waanidee koesteren dat ze in een verkeerd lichaam zijn geboren. Het is een psychische stoornis die een psychiatrische behandeling vereist, maar in plaats van die behandeling voor te staan zijn officiële regeringsinstanties, veel ziekenhuizen en scholen schuldig aan het bevorderen van deze stoornis door valse reclame over de mogelijkheid om van geslacht te veranderen. Er is een speciale vlag voor ontwikkeld, die aan de LBTG-kleuren is toegevoegd, en het is de afgelopen vier jaar tot het meest actieve onderdeel van het LBTG-activisme gaan behoren.
(Er bestaat een conditie van kinderen die bij de geboorte met twee primaire geslachtskenmerken zijn geboren. Dat heet intersekse. Na de bevalling kan een gespecialiseerde chirurg na consultatie met de ouders een van die kenmerken verwijderen. Dit heeft niets te maken met genderdysforie; bij intersekse gaat het om uiterst zeldzame gevallen, die bijvoorbeeld in India vaker voorkomen dan in Nederland.)
Bij de toename van de genderdysforiestoornis in onze tijd gaat het om gezonde lichamen die al op jeugdige leeftijd behandelingen ondergaan met hormonen en chemische preparaten tijdens een traject waarin later tot lichaamsverminking kan worden overgegaan. Het draait hier, zonder meer, om bedrog, want het is biologisch onmogelijk voor een meisje om een jongen te worden, of andersom. De gevestigde media helpen niet mee om de noodkreten en waarschuwingen van slachtoffers over de transitie die het beoogde doel niet kan bereiken, voor het bredere publiek te publiceren. Dat betekent dat het bedrog erover – en dus de grote misdaad ervan – niet doordringt tot die ouders die in veel gevallen onder aanzienlijke druk worden gezet om met de, ongeïnformeerde, wensen van hun kind mee te gaan.
Keuzebedrog bij klimaatverandering
Het tot welhaast een religie uitgegroeide gedachtegoed van de klimaatactivisten is, zoals hierboven al even opgemerkt, eveneens aangemoedigd door het postmoderne uitgangspunt dat de mens verantwoordelijk is voor de opwarming of afkoeling van de aarde. De natuur zelf kan dus niet als schuldig worden aangewezen. Omdat de mens het gedaan heeft, en zich dus schuldig moet voelen, moeten we het collectief ook weer rechtzetten met de meest krankzinnige ingrepen om de voor planten- en bomengroei onontbeerlijke CO2 uit de atmosfeer te halen.
In dit nummer kunt u lezen over een boekhoudfraude bij CO2-certificaten van CO2-uitstotende bedrijven die kunnen worden verhandeld in de economisch minder ontwikkelde landen, ongeveer zoals graanbeurzen opereren.
Rockefeller-misdaadzuivering?
De populistische partij Make America Great Again (MAGA) van Donald Trump die binnen de veel oudere en meer gevestigde Republikeinse Partij is gevormd, en enkele uren voor dit schrijven de langverbeide Amerikaanse verkiezingen heeft gewonnen, mag gaan regeren – als voor 20 januari 2025 geen onverwachte gebeurtenis roet in het eten gooit – met een uitzonderlijke entourage van personen die de reputatie hebben dat zij geheel of gedeeltelijk behoren tot wat hier te lande de ‘wakkeren’ wordt genoemd.
Robert Kennedy jr. behoort tot de belangrijkste leden van deze groep. In zijn overwinningsspeech noemde Trump hem als iemand die de “vrije hand krijgt om te doen wat hij wil zolang hij van de olie af blijft”.
Kennedy behoort tot de grootste critici van het Amerikaanse beleid ten opzichte van infectieziekten dat onder Anthony Fauci leidde tot de aids-ramp, en het kolossale Covid-bedrog van Bill Gates in samenwerking met de criminele farmaceutische bedrijven en Fauci. Men mag aannemen dat Kennedy in zijn functie om Amerika ‘weer gezond te maken’ een gigantische saboterende macht zal tegenkomen. Maar zijn initiatieven, en wat hij als bewijsmateriaal naar boven kan halen, kunnen ook aan onze kant van de oceaan een dramatisch effect hebben en, wie weet, de farmamacht breken.
Daarnaast is de olie die Trump te berde bracht van dezelfde orde van belang. Hij beklemtoont daarmee dat hij terug zal keren naar het delven van de zogenaamde ‘fossiele’ brandstoffen. Hij is nadrukkelijk tegen de voortgang van de-industrialisatie, en moet niets hebben van elektrische vehikels.
Het zou dus best kunnen dat met deze Trump-verkiezing tenminste een einde gaat komen aan de Rockefeller-dictatuur die in het begin van de twintigste eeuw natuurlijke geneeswijzen van tafel veegde om die te doen wijken voor farmaceutische spuitjes en pillen. Daarna populariseerde het de missie van de-industrialisatie via een netwerk van activistische stichtingen, met Rockefeller-protegé Maurice Strong en Dennis Meadows van Rockefellers Club van Rome, die de leugen debiteerden dat de mens door productie van CO2 de planeet in gevaar brengt. Puntje bij paaltje hebben we beide machtsgrepen voor tirannieke controle over de mensheid aan de Rockefellers te danken.
– einde artikel –
Je las een Premium artikel uit Gezond Verstand
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
