Kunstmatige wolken

Een manier om de inmiddels tot vijand uitgeroepen zon te hinderen bij het bestralen van het aardoppervlak is het kunstmatig uitbreiden van het wolkendek. De projecten van de welbekende ‘weldoener’ Bill Gates zijn redelijk bekend, zoals de plannen voor het hoog in de atmosfeer verspreiden van stoffen die het zonlicht moeten tegenhouden. Maar er is ook een Nederlands initiatief, genaamd The Global Irrigation Project, dat onderzoekt of het mogelijk is om de windturbines op zee (ook) te gebruiken voor het oppompen en vernevelen van zeewater, om zodoende extra wolken te maken. Het belangrijkste doel is droge gebieden op aarde van regenwolken voorzien, maar een bijkomend effect is het weerkaatsen van zonlicht. Het principe is dat met het vernevelen van het zeewater ook aerosolen in de vorm van zoutdeeltjes in de lucht worden gebracht. Aerosolen, of condensatiekernen, zijn nodig om de waterdamp in de lucht te laten condenseren waardoor heel kleine druppeltjes ontstaan die daarmee zichtbare wolken vormen. De windturbines voor dit doel zouden dan uitsluitend draaien wanneer de luchtstroming, de wind dus, uit de juiste richting komt om de wolken naar de droge gebieden te kunnen verplaatsen. Zo nodig kunnen dan door middel van ‘cloud seeding’ de kunstwolken daar tot uitregenen worden geactiveerd.

Net als bij de andere hierboven omschreven projecten is ook hier niet iedereen enthousiast, vooral vanwege de onvoorspelbaarheid van de gevolgen voor de omvangrijke en complexe atmosferische processen die weer en klimaat regelen. Daarnaast wijzen de tegenstanders van deze techniek op het effect van de zoutdeeltjes die met de regen uit zo’n kunstmatig gevormde wolk meekomen. Dit kan flinke gevolgen hebben voor systemen die afhankelijk zijn van regenwater. Vegetatie en daarvan afhankelijke diersoorten kunnen schade ondervinden, net als voedselgewassen voor menselijke consumptie, wat de voedselvoorziening in gevaar kan brengen. Corrosiegevoelige metalen constructies kunnen bovendien in contact met deze regen sneller schade oplopen.

Ook hier vormt de schaalgrootte, om enig effect te hebben, een groot probleem omdat er duizenden van deze windturbines nodig zullen zijn. Wat dat voor desastreuze gevolgen heeft, is al in meerdere artikelen in dit blad beschreven. De levensduur van een windturbine op zee is ten opzichte van windturbines op land al relatief kort (rond de vijftien jaar) vanwege het sneller eroderen van turbinebladen door het agressieve zeemilieu, en die erosie wordt versterkt door het extra zout dat in de kunstmatige nevel zit.

Hoge kosten, veel schade, geen meetbaar effect

De hierboven genoemde voorbeelden zijn enkele bizarre uitwassen, behorende tot de omvangrijke zwendel inzake klimaatverandering/opwarming door menselijke CO₂-uitstoot. Zij hebben gemeen dat ze enorm kostbaar zijn en betaald worden uit schier onuitputtelijke subsidiepotten, die continu aangevuld worden uit belastingopbrengsten. Daarbij veroorzaken deze maatregelen veel meer schade dan dat het ook maar iets meetbaars verandert in het percentage CO₂ in de atmosfeer, dat volgens veel onafhankelijke klimaatwetenschappers historisch zelfs aan de lage kant is. De klimaathysterici lijken ook blind voor allerlei tegenstrijdigheden in de ‘klimaatmaatregelen’. Zo zwijgen zij over het effect van de grote oppervlakten met zwarte zonnepanelen die op een zonnige dag nogal wat extra warmte en thermiek veroorzaken, wat dan weer gevolgen heeft voor de plaatselijke meteorologische processen. Een omgeploegde akker doet hetzelfde, maar hooguit voor enkele weken, een zonnepaneel-weide het hele jaar door. De plannen om het zonlicht te dimmen hebben overigens natuurlijk ook gevolgen voor de opbrengst van de toch al niet zo rendabele zonnepanelen. Ook de turbulentie achter windturbines verstoort atmosferische processen in de luchtlaag vlak boven het aardoppervlak, zoals de normale geleidelijke afname van de temperatuur bij toenemende hoogte.