Dick Schoof als halfbakken vaderfiguur

Dat zijn de terroristenjagers. Maar bij gebrek aan dit soort misdadigers (en vanwege het instructiekanaal Homeland Security — NCTV) jagen zij, dus ook Schoof, nu op ‘desinformatie’-verspreiders.

De slaafsheid van Rutte tegenover de EU is ons duur komen staan. Er is stijgende onvrede, de regering heeft haar greep op de samenleving verloren. Honderden miljarden verdwijnen aan massa-immigratie en zinloze klimaatdoelen. De belastingdruk en armoede stijgen. Het is ondenkbaar dat Schoof, de man op wie niemand heeft gestemd, over de kracht beschikt om het land te verlossen uit de neerwaartse spiraal.

Een échte vaderfiguur is iemand bij wie je je veilig voelt en bij wie je kunt aankloppen voor steun en raad. Aan dat profiel beantwoordt Schoof niet in de verste verte. Hij weigert vragen te beantwoorden over zijn dertig jaar bij de geheime diensten. Hij zegt niets over grootschalig bespioneren van burgers. Geen helderheid wil hij geven over de manier waarop hij zich heeft bemoeid met de crisisbeheersing rond het belangrijkste onderzoeksrapport naar de aanval op vlucht MH17, die aan tweehonderd landgenoten het leven heeft gekost. Ook wil hij niet uitleggen hoe hij gebruik heeft gemaakt van nepaccounts op het internet om verwarring te zaaien bij kritische geesten. In geen enkel opzicht kan Schoof, ondanks zijn dertig jaar lidmaatschap van de PvdA, zich meten met de enige vaderfiguur uit de naoorlogse politiek. Dat was PvdA-leider Willem Drees, premier van 1948 tot 1958. Hij was de grondlegger van de verzorgingsstaat, met als hoogtepunt de invoering in 1956 van de AOW, die een bestaansminimum garandeerde aan ouderen boven de 65 jaar. Jaarlijks rond kerst sprak Drees het volk toe, in zorgvuldige zinnen in begrijpelijk Nederlands. Drees had geen dienstauto nodig. Het waren jaren van lage lonen, het land moest na de oorlog opnieuw worden opgebouwd. Zijn zuinigheid bezorgde Drees de koosnaam ‘vadertje Drees’, die ook werd gerespecteerd door de katholieke en protestantse bevolkingsgroepen. Er was eendrachtigheid, iedereen begreep dat het landsbelang voorrang had. Een tweede Drees is ondenkbaar. Het land is versplinterd, de spanningen tussen bevolkingsgroepen naderen een explosief niveau, de politiek is gedebiliseerd. De rol van het vaderschap (binnen en buiten de politiek) is weggekwijnd en het gezinsverband is thans veel losser dan zestig jaar terug. De roep om een verzorgend en vaderlijk leiderschap is een doodlopende weg.

Nu Rutte zijn biezen heeft gepakt, blijkt hoe kaal het door hem achtergelaten landschap is. Er zijn geen baanbrekende speeches bekend van Rutte, ook geen onthullende interviews. Dertien jaar lang heeft Rutte verwarring gezaaid met de leegte van zijn politiek en de laffe onderdanigheid van zijn knipmessende ministers die het altijd met hem eens waren.