Pieter Stuurman
m te kunnen spreken van een misdaad, moet er zowel een dader als een slachtoffer bestaan. Zonder dader is er geen misdaad, maar zonder slachtoffer ook niet. In alle gevallen is de dader aansprakelijk, maar in sommige gevallen draagt het slachtoffer ook een mate van mede-aansprakelijkheid. Wie bijvoorbeeld zijn fiets niet op slot zet, maakt zichzelf wel tot een heel gemakkelijk slachtoffer voor fietsendieven. Hetzelfde geldt voor een bevolking die in overgrote meerderheid weigert zichzelf te onderrichten, en die zich daarmee onnodig eenvoudig laat slachtofferen door institutionele criminelen. Natuurlijk is deze misdaad hoofdzakelijk de criminelen aan te rekenen, maar het verbijsterende gemak waarmee de bevolking het zich allemaal laat aandoen, is absoluut ook verwijtbaar. De recente verkiezingsuitslagen benadrukken opnieuw de lethargische conditie van die bevolking. Ondanks hun destructieve consequenties, worden de misdaden kennelijk nog steeds niet opgemerkt door de meeste stemmers.
Bijna vier jaar geleden startten de criminelen een goed voorbereide machtsgreep. De bedoeling van elke machtsgreep is het onderwerpen van een bevolking aan nieuwe machthebbers, maar ook het onttakelen van de oude machtselite. Zo werd de tsarenfamilie slachtoffer van de Bolsjewieken en het Franse koningshuis van de revolutionairen, en in beide gevallen werden ze vervangen door een nieuwe machtselite. Ook nu wordt een deel van de traditionele machtselite van haar invloed ontdaan, zij het zonder moordpartijen. Niet omdat de misdadigers daarvoor zouden terugdeinzen, maar omdat er effectievere en minder opzichtige methoden beschikbaar zijn. De elites werden verleid om mee te bewegen met de misdaad, terwijl ze hun invloed ook hadden kunnen gebruiken om die misdaad te voorkomen, en dat is zonder meer verwijtbaar. Het waren met name de vooraanstaanden die hun aanzien gebruikten om mondmaskers en injecties te propageren, die aandrongen op de criminele lockdowns en die hun kaken stijf op elkaar hielden toen de meest elementaire grondrechten en constitutionele beginselen van tafel geveegd werden. Misschien werden de leugens geloofd, of dacht men hiermee beter af te zijn, maar in beide gevallen blijkt dat nu een kostbare misvatting geweest te zijn. Het lot van die (inmiddels gepasseerde) oude elite is daarom eerder vergelijkbaar met dat van de Britse premier Chamberlain, die vóór de oorlog probeerde een verbond te sluiten met Adolf Hitler en vervolgens in ongenade viel, toen bleek dat hij vertrouwd had op het woord van een misdadiger.
Recentelijk schreef dr. Naomi Wolf een indringend essay over de toestand van de traditionele Amerikaanse elitekringen waarin zij zich tot voor enkele jaren bewoog, voordat ze eruit verdreven werd omdat ze haar aanzien als gevierd schrijfster aanwendde om zich krachtig uit te spreken tegen de coronamisdaden. Nu de coronastorm (in ieder geval tijdelijk) is gaan liggen, wordt ze af en toe weer tot de ‘society’ toegelaten. In haar essay beschrijft ze wat ze daar, na haar periode van afwezigheid, aantrof.
Uiterlijk is er niet veel veranderd. De geprivilegieerden wonen nog steeds in hun opulent ingerichte appartementen in Manhattan en houden nog steeds hun kaviaar- en champagnefeesten. Nog steeds prijken er kostbare en vooral ‘correcte’ kunstwerken aan de muur. Maar nu heerst er een sombere en niet te missen sfeer van verslagenheid, die haaks staat op de vroegere vertoning van superioriteit die kenmerkend was voor deze ‘Masters of the Universe’. Een klasse die gewoon was zichzelf te beschouwen als uiterst maatschappelijk betrokken, toonaangevend en onmisbaar voor het functioneren van de wereld, en daarom haar privileges vanzelfsprekend vond. Moderne aristocraten, die hun rijkdom en aanzien als volkomen verdiend beschouwden, maar nu lijken te beseffen dat ook zij zich hebben laten belazeren, en dat ze er – net zoals het gewone volk waarop ze gewend waren met ‘liefdevolle betrokkenheid’ neer te kijken – met open ogen ingetrapt zijn. Hun trots lijkt plaats gemaakt te hebben voor onuitgesproken maar nauwelijks te verhullen schaamte.
Voorheen waren ze rijk en invloedrijk, nu alleen nog maar rijk. Met de machtsgreep is hun leidende invloed goeddeels verdwenen en overgenomen door een groepering met misdadige motieven en kenmerken. De oude garde heeft het zelf laten gebeuren door – al dan niet bewust – te collaboreren aan deze grootste misdaad ooit. Een kolossale misdaad, waarvan de gevolgen vooral zichtbaar zijn in de grote steden van Amerika, zoals New York, dat in enkele jaren vervallen is tot een ‘dungheap’ (mesthoop) van faillissementen, armoede, honger en straatcriminaliteit, zoals Wolf het uitdrukt.
Op de oude machtselites viel natuurlijk wel het een en ander aan te merken, maar binnen die kringen zelf bestond in ieder geval de overtuiging dat ze zorgdroegen voor het gezond functioneren van de samenleving. Daarover valt uiteraard wel te discussiëren, maar wat ervoor in de plaats komt is veel verontrustender. De voormalige chique is verdrongen door amorele technocraten die geen enkele boodschap hebben aan het welzijn en de gezondheid van mensen. Openlijk zijn ze uit op verval, armoede, ziekte en dood. Ze nemen niet eens de moeite om zichzelf wijs te maken dat zie iets goeds bijdragen aan de wereld. Kleurloze figuren, zonder enige allure als Gates, Fauci en Schwab. Miezerige types, die doen denken aan nooit mentaal volwassen geworden, in hun jeugd getreiterde schoolkinderen die zich nu in verbetenheid willen revancheren op de wereld.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
In dit nummer onder meer:
Propaganda transseksuelen bij NPO
Beschouwing essay dr. Naomi Wolf
De val van het dollarsysteem
Nieuwe totalitaire sub-elite
Falende dwangdiplomatie westen
Net zoals de voormalige elites zijn ze rijk. Waarschijnlijk nog rijker. Maar anders dan de chique oude garde waartegen veel mensen nog in bewondering konden opkijken, gedragen ze zich laaghartig, principeloos, en ontbreekt het ze aan iedere vorm van waardigheid. Ze richten zich uitsluitend op hun eigen machtsbelangen, en net zoals straatrovers zijn ze volkomen onverschillig over het lot van hun slachtoffers. Zelfs de schijn van menselijke betrokkenheid proberen ze niet op de houden.
Naomi Wolf sluit haar essay af met een opmerkelijke oproep. Ze roept op tot medeleven met de misleiden, inclusief de oude elites. Die zijn in dezelfde val getrapt als het grootste deel van de bevolking, maar het is in hun posities lastiger om op hun dwaling terug te keren. Ze hebben hun aanzien gebruikt om te collaboreren met de coronamisdaden, en worden daarom door velen beschouwd als onderdeel van het misdaadsyndicaat dat bezig is de westerse wereld te vernietigen. Op bijeenkomsten hoor ik van veel mensen de oproep om ze voor tribunalen te slepen, en zwaar te straffen. Iets dat ze (terecht) zullen vrezen en dus met alle beschikbare middelen zullen willen voorkomen. Een dergelijk dreigement maakt het uiterst riskant, en wellicht zelfs onmogelijk voor ze om openlijk tot inkeer te komen, ook als ze zelf beseffen op het verkeerde paard gewed te hebben.
Wolf stelt voor ze te vergeven. Ook zij hebben zich laten injecteren en ook zij worden nu geconfronteerd met een scala aan medische problemen in hun kringen. Ook onder hun vrienden en families vallen mensen ‘plots’ dood neer. Hun vroegere hoogmoed is verdwenen, en kan nu plaatsmaken voor een meer gepaste bescheidenheid.
Begrijp me niet verkeerd; vanzelfsprekend moeten de werkelijke misdadigers worden berecht. En natuurlijk hebben ontelbare mensen zich wel erg gewillig laten misleiden, en dragen zij daarom een mate van mede-aansprakelijkheid. Dat geldt zowel voor ‘gewone’ mensen als voor de traditionele elites. Maar dat maakt al die mensen nog niet meteen tot daders. Pas als we ze de ruimte en de veiligheid bieden om op hun dwaling terug te komen, zullen ze dat durven. Wolf stelt daarom voor dat wij ze niet behandelen zoals zij ons drie jaar lang behandeld hebben. Anders laten we ze geen andere keuze dan te volharden in hun dwaling, en daarmee zou de misdaad juist nog verder gefaciliteerd worden. Laten wij de wijsheid, de moed en de allure die van de elites verwacht werd, maar waarin ze de afgelopen jaren ernstig tekortschoten, wél hebben. Alleen dán kunnen de werkelijke daders geïdentificeerd en onschadelijk gemaakt worden en kunnen we beginnen met het herstel van de samenleving. Want lang niet iedereen die tot de elite gerekend wordt, is per definitie dader. Laten we de werkelijke daders vergelden, en alle anderen vergeven. Ik sluit me aan bij dr. Naomi Wolf.
– einde artikel –
Je las een artikel uit Gezond Verstand nummer 79
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via
Gerelateerde berichten
