Karel van Wolferen
at mijzelf is opgevallen, vooral het afgelopen half jaar, zijn de vele kennisgranaten die niet tot ontploffing worden gebracht. Er is een opstapeling van informatie geweest over de veelzijdige schade en het misdadig handelen van verscheidene fabrikanten van de mRNA-spuitjes. Deze openbaringen werden onder andere op last van de rechtbank door farmareus Pfizer uit de doeken gedaan. Dan was er het nieuws rondom het Europees Geneesmiddelenbureau (EMA) dat de levensbedreigende rotzooi moest goedkeuren. In antwoord op vragen van o.a. FvD-Europarlementariër Marcel de Graaff beweerde het nooit iets anders te hebben goedgekeurd dan het gebruik ervan door een minieme categorie oudere mensen met onderliggende kwalen, dus nooit voor algemene bescherming of het tegengaan van verspreiding. Nog meer recent werd gelekt dat wijlen adjunct-directeur van het EMA, Noël Wathion, door Ursula von der Leyen zo goed als werd gedwongen om het coronavaccin goed te keuren toen de EU en Pfizer een contract sloten voor 300 miljoen vaccindoses, waarin stond dat er op dat moment nog niets bekend was over de werkzaamheid en langetermijneffecten ervan. We zouden nog bladzijden door kunnen gaan met dergelijke punten.
U zal zich kunnen herinneren dat zulke berichten vaak werden vergezeld met de blijde constatering dat dit aspect van de machtsgreep niet meer verborgen zou kunnen blijven. Het waren, wat in het Engels bombshells worden genoemd. Ze leverden noodzakelijke kennis op, dus op deze bladzijden noemden wij ze ‘kennisgranaten’. Maar het bijzondere van die kennisgranaten was, zoals we steeds opnieuw merkten, dat ze niet ontploften. Het waren blindgangers zoals dat in militaire termen heet. Het verdonkeremanen van een schadelijk of verschrikkelijk stukje werkelijkheid is vanuit het standpunt van de uitvoerders van de mondiale machtsgreep uitstekend te begrijpen. Vergelijk het met dat ene steentje dat wanneer je het weghaalt, een heel bouwsel in elkaar doet storten. Kennisgranaten die afgaan zouden fataal zijn voor het voortbestaan van de voorgeschreven werkelijkheid.
De berichten die ons bereiken over piloten die door hartfalen bezwijken, waardoor vliegtuigen noodlandingen moeten maken of door een toevallig aanwezige piloot onder de passagiers worden overgenomen, en vooral berichten over voetballers en andere atleten die dood neervallen op sportterreinen, zoals ook over schoolkinderen die plotseling door hartverlammingen worden getroffen – het zijn in wezen allemaal kennisgranaten waarvan met uiterste zorg wordt voorkomen dat ze tot ontploffing worden gebracht.
Juist door dat toenemende aantal niet-ontploffende kennisgranaten aangaande levensbedreiging is mij recentelijk ook weer sterk opgevallen hoe de beroepscategorie – de artsen – die daar de meeste ophef over zou moeten maken, dat achterwege laat en in plaats daarvan, mogelijk onbewust, helpt om de kennisgranaten te demonteren. Ik denk hierbij speciaal aan diegenen die een ‘alternatief’ jasje hebben aangetrokken: de leden van de Stichting Artsen Collectief. Het is een verzameling lafaards. De Nederlandse taal zou moeten worden verrijkt met het bijvoeglijk naamwoord ‘schijtlaarzigheid’ om hun collectieve geaardheid te kunnen duiden. In een uitleg op hun website beginnen zij over de huidige vaccins waarvan “de langere termijn gevolgen en bijwerkingen onvoldoende bekend” zijn. Wat onder die leden welbekend zou moeten zijn is onthutsend veel meer dan ‘voldoende’ om er subiet mee te stoppen. Het Collectief gaat verder: “Om voldoende ziekenhuiscapaciteit te behouden en gezondheidsschade te voorkomen, bepleiten wij het vaccineren van risicogroepen met een bewezen werkzaam en veilig vaccin. De huidige strategie om de gehele bevolking te willen vaccineren heeft geen bewezen meerwaarde, kost veel gemeenschapsgeld en schaarse bronnen (vaccins die aan risicogroepen in andere landen onthouden worden).” Dergelijk lingo blijft binnen de lijnen van de clichés en prioriteiten van de overheid, en het gaat met de grootste angstvalligheid de echte, verschrikkelijke gevaren uit de weg. Ze durven niet.
Van de bekende geneesmiddelenspecialist Dick Bijl, die bij het Artsen Collectief een prominente positie bekleedt, las ik onlangs de boodschap dat iedereen die voor de beslissing staat om al of niet te worden ingespoten, voor zichzelf moet uitzoeken om die spuiten wel of niet te aanvaarden. Hoe? Door het lezen van een bijsluiter? Waarom niet onomwonden zeggen wat je weet: het beschermt jou en anderen tegen niets, het kan je bloedklontering, hartverlamming of turbokanker bezorgen, het kan je dood worden, en je met een volslagen verziekt immuunsysteem opzadelen. Bij het lezen van wat immunoloog Theo Schetters schrijft over zijn steun aan de recente open brief van de Koninklijke Nederlandse Organisatie van Verloskundigen, die de Nederlandse gezondheidsautoriteiten gevraagd heeft om de coronaprik voor zwangeren te ‘heroverwegen’, heb ik een vergelijkbare reactie. Jeroen Pols herinnert mij eraan dat zulke specialisten een positie innemen waarbij zij objectiviteit en neutraliteit door elkaar halen. Door geen kant te kiezen wordt een indruk van objectiviteit geschapen, maar het is in wezen moreel onaanvaardbare neutraliteit. Massamoord en opzettelijke sabotage van geboortes zijn gevolgtrekkingen uit objectieve waarneming.
De specialisten die donders goed weten dat ze advies geven over zaken van leven en dood, blijken ervan uit te gaan dat zij met een soort ‘zachte hand’ de autoriteiten tot het inzicht kunnen brengen dat ze hun beleid moeten veranderen, waarbij zij hun argeloosheid verraden aangaande de diepte van de situatie rondom deze misdaad. In dat verband vraag ik u om een artikel verderop, geschreven door een kraamzorgverlener, tot u te laten doordringen voor een inzicht in de immense schade en tragiek die de spuitjes teweegbrengen voor aanstaande moeders en hun families. Die tragiek kan niet anders dan ook zijn doorgedrongen tot de collega’s van die zorgverlener. Maar ze zijn doodsbenauwd om er ook maar een enkel woord over te wisselen omdat zulks hun baan zou kosten. De verloskundigen met wie zij te maken krijgen zijn daarbij juist volledig onbetrouwbaar.
Die zachte-handbenadering door middel van een neutrale opstelling kom ik vaker tegen bij sommige ‘wakkere’ internetsites, vooral in het afgelopen jaar. Deze benadering, geïnspireerd door een wens om ‘democratisch’ te werk te gaan, vindt dat er ruimte moet zijn voor ‘beide kanten’ van een zaak, terwijl een van die kanten onder de noemer van criminaliteit thuishoort. Dat levert nooit iets op, want de handhavers van de voorgeschreven werkelijkheid laten zich niet door ‘wakkere’ argumenten verleiden. Voor die handhavers zijn wij lastpakken die, als het even kan, onschadelijk moeten worden gemaakt. De neutrale benadering is kenmerkend voor controlled opposition. Dat is Amerikaans voor het ‘onder controle’ zijn, in de betekenis van ‘ongevaarlijk’. Een middenpositie is vijandvriendelijk. Moreel gesproken bestaat er geen middenweg onder de omstandigheden van de gigantische misdaad die we meemaken, en waarvan de omvang ons voorstellingsvermogen te boven gaat. Dat ben ik het afgelopen jaar gaan zien als de kern van het probleem waar het Westen voor staat.
– Het artikel gaat verder onder de afbeelding –
In dit nummer onder meer:
Vernietiging van onze vaderlandse visserij
Eindejaarsoverdenkingen
De kraamzorg en het grote taboe
Eugenetische maatregelen gehandicapten
Voortdurende genocide in Gaza
Veronachtzaming van de omvang van de misdaad, het gigantische van het bedrog, de onmetelijke schade aan de beschaving, worden geïllustreerd door het boek LANDVERRAAD, waarvan Dick Bijl medeauteur is. Hij en onderzoeksjournalist Willem Koert gaan in op de corruptie van de medische aanpak en de rechterlijke macht, het verdwijnen van de onafhankelijke journalistiek, en de verloedering van de politiek. Zij zien dit voornamelijk als het gevolg van de neoliberale tendensen die jarenlang tot de vermolming van de Nederlandse democratie hebben bijgedragen. Ik ben het hartgrondig daarmee eens. Maar het probleem met dit boek is wat het weglaat, waardoor de lezer op een verkeerd spoor terechtkomt. Wat de auteurs ontgaat is dat de in het boek genoemde landverraders niet schuldig zijn aan huis-tuin-en-keukencorruptie waar we vóór maart 2020 mee vertrouwd waren, maar medeschuldig aan ongekende corruptie die de westerse beschaving binnenstebuiten heeft gekeerd. Op deze plek heb ik al vaker de vraag gesteld waarom de duidelijk waarneembare verbanden binnen die misdaad niet gezien worden, zoals een slaafse pers in handen van een miniem aantal media-eigenaren die met elkaar een eensgezinde oligarchie vormen, en zoals de uitvoering van opdrachten voor het ontwortelen van de samenleving afkomstig van supranationale instanties.
Een grote teleurstelling van het afgelopen jaar is dat de ‘wakkeren’ nog niet of nauwelijks wakker zijn geworden met betrekking tot wat er in de rest van de wereld gebeurt, iets waar Gezond Verstand veel aandacht aan heeft besteed. De tweedeling van de wereld, ten gevolge waarvan ongeveer tweederde van de wereldbevolking nu wordt geleid door regeerders die hebben besloten zich niet langer te laten koeioneren door de hegemonische Verenigde Staten, lijkt aan de meesten voorbij te zijn gegaan. Binnen ‘wakkere’ kringen is er geen discussie over op gang gekomen, terwijl deze geopolitieke verschuiving een doorslaggevend effect zal gaan hebben op hoe het ons in de komende jaren zal vergaan. Dat kan niet anders. De belangrijkste architect van het multipolaire deel van de wereld is Vladimir Poetin, een gegeven dat waarschijnlijk vanwege de onophoudende demonisering van deze meester-diplomaat, onder den volke hier niet kan worden geregistreerd, ook niet door de meeste ‘wakkeren’.
Terugblikkend op de daarmee verbonden meest recente ontwikkelingen, zag ik dat de in de voorgeschreven werkelijkheid vastzittende media schrijven over een ‘geïsoleerde’ Poetin die de Arabische landen bezoekt om daar nog wat deals uit te kunnen halen. In de echte werkelijkheid kunnen we met de pracht en praal waarmee de Emiraten en Saoedi-Arabië Poetin onthaalden en de onderwerpen waarover de Russische topfunctionarissen, in de kolossale delegatie die hij meebracht, met hun ambtgenoten afspraken maakten, in één flits de ondergang van het Westen aanschouwen.
Er is al heel wat geschreven over het einde van het Westen. Sinds het beroemde Der Untergang des Abendlandes van Oswald Spengler uit 1918, is het een steeds terugkerend thema geweest voor schrijvers die zich stoorden aan de diepere gebreken van Europa en de VS. In die eerdere indrukken van die afgang kwam vooral een interne dynamiek aan bod. Oorzaken vond men in moreel verval, een gebrek aan geloof in zichzelf en de erosie van politieke en staatsrechtelijke verworvenheden. Zulke oorzaken lijken inmiddels nieuwe hoogtepunten te hebben bereikt. Geloof in de eigen kwaliteiten is vervangen door opschepperij erover. Morele corruptie gaat over in het bevorderen van genocide. Academisch geschoolden demoniseren ‘witte mensen’, in het bijzonder ‘witte mannen’, en de woke regels bevorderen de vernietiging van het gezinsleven. Westerse bevolkingen worden gedwongen in absurditeiten te geloven.
Nu is er echter een geopolitieke ontwikkeling die het speculeren over de ondergang van het Westen door verloren gegane geestelijke merites, kan vervangen. Denk nog even aan 14 oktober jl. toen de Saoedische kroonprins Amerika’s topgezant Antony J. Blinken een nacht lang liet wachten voordat hun afgesproken ontmoeting kon plaatsvinden. Switch dan over naar hoe Poetin werd vergast op een welkom zoals maar zelden gezien zal zijn, met parades van troepen op paarden en kamelen, met brede chemtrails van de Russische vlag in de lucht. Zijn presidentiële vliegtuig werd vergezeld door vier bewapende Soechoj Soe-35’s, gemachtigd door de leiders van de Emiraten om zich boven hun grondgebied te begeven. Dat alles aan het begin van de hierboven genoemde intensieve besprekingen die heel wat in de wereld zullen gaan veranderen, en waarop ik op de laatste bladzijde van dit nummer zal terugkomen.
Voetnoot: kleine verschillen kunnen symbolisch soms ontzettend veel betekenen, ook op militair gebied: de Soechoj Soe-35’s vlogen 4.000 km van Moskou naar Abu Dhabi zonder bij te tanken. De Amerikaanse F-35 kan dat alleen doen tot 2.500 km.
– einde artikel –
Je las een artikel uit Gezond Verstand nummer 80
Volg ons op social media
Kijk en beluister Gezond Verstand via